کاهش احتمالی دردهای مزمن با کمک داروی سرطان

به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از نیواطلس، پژوهشگران، درمان احتمالی درد مزمن را در یک داروی قدیمی سرطان شناسایی کرده‌اند. این پژوهش، با بررسی بیش از هزار مولکول متفاوت و با هدف جستجوی یکی از مولکول‌هایی انجام شده است که می‌تواند بیان ژنی را که در درد مزمن نقش دارد، تقویت کند.

"ولفگانگ لیدتکه"، از پژوهشگران این پروژه گفت: از آنجا که درد مزمن مانند بسیاری از بیماری‌های مزمن، ریشه در برنامه‌ریزی بد تغییرات ژنتیکی دارد، درمان اصلاح‌کننده بیماری باید به شناسایی تغییرات ژنتیکی بپردازد؛ نه اینکه مانند داروهای مسکن فقط درد را پوشش دهد.

این پژوهش، بر ژن موسوم به "KCC2" تمرکز دارد. این ژن، به رمزگذاری مولکولی می‌پردازد که به بیرون راندن یون‌های کلرید از نورون‌ها کمک می‌کند. پایین بودن سطح کلرید در نورون‌ها می‌تواند سیگنال‌دهی درد را مهار کند. این پژوهش، تاثیر کاهش بیان KCC2 را در مهار بسیاری از اشکال درد مزمن نشان داده است.

پژوهشگران به بررسی این موضوع پرداختند که آیا داروهایی که پیشتر ساخته شده‌اند، می توانند بیان KCC2 را افزایش دهند یا خیر. از آنجا که بسیاری از داروهای سرطان بر بیان ژن تأثیر می‌گذارند، این پژوهش با بررسی بیش از هزار مولکول که از داروهای سرطان به دست آمده بودند، آغاز شد.

چطور به بیماران سرطانی کمک کنیم؟

این پژوهش نهایتا روی دارویی موسوم به "کنپاولون"(Kenpaullone) انجام شد که دهه‌ها پیش، برای نخستین بار پیش از استفاده در بررسی‌های بالینی، به عنوان درمان سرطان مورد بررسی قرار گرفت. داروهایی با عملکرد مشابه کنپاولون در حال حاضر برای درمان بیماری آلزایمر و دیستروفی عضلانی آزمایش می‌شوند.

این پژوهش جدید در مجموعه‌ای از آزمایش‌های بالینی نشان داد که کنپاولون، نشانه‌های درد را به طور موثر در چندین مدل حیوانی کاهش می‌دهد. پژوهشگران در این پروژه نشان دادند که این دارو می‌تواند درد را تسکین بدهد و همچنین، یک مکانیسم ضد درد را توصیف کردند که کنپاولون به واسطه آن عمل می‌کند.

نتیجه اصلی این پژوهش، بیشتر در مورد کشف روش جدیدی برای درمان درد مزمن است و کمتر سعی می‌کند تا کنپاولون را به عنوان یک داروی مسکن ویژه برای آینده نشان دهد. کنپاولون، دارویی است که به عنوان مهارکننده پروتئین "GSK-3" شناخته می‌شود.

داروی موسوم به "تایدگلوسیب"(Tideglusib) که یکی دیگر از مهارکننده‌های GSK-3 به شمار می‌رود، اخیرا داده‌های ایمنی مثبتی را در آزمایش‌های انسانی ارائه داده است. لیدتکه و همکارانش حدس می‌زنند که شاید این دارو را بتوان برای تسکین درد یا پس از تایید آن، برای استفاده‌های دیگر به کار گرفت یا در صورت انجام دادن آزمایش‌های بالینی با تمرکز ویژه بر درد، زودتر مورد استفاده قرار داد.

نتایج این پژوهش نشان می‌دهند که توسعه بالینی تایدگلوسیب مهارکننده پروتئین "GSK3β" که در فاز دوم آزمایش‌های "دیستروفی میوتونیک مادرزادی" به سر می‌برد، می‌تواند پس از تایید نشانه‌های ابتدایی، به کاهش درد کمک کند. از آنجا که داده‌های به دست آمده قابل اطمینان به نظر می‌رسند، حتی اگر این نتیجه به زودی حاصل نشود، می‌توان یک آزمایش بالینی را با یک داروی تایدگلوسیب که از نظر بالینی به خوبی توسعه یافته است، برای کاهش درد انجام داد.

این پژوهش، در مجله "Nature Communications" به چاپ رسید.