در واقع در حال‌گذار از E-services به M-services هستند. در کشورهای توسعه یافته اگر شما یک موبایل در دست داشته باشید تقریباً تمامی کارهای پرداختی و تسهیلاتی را که از سوی دولت یا حتی بخش‌های خصوصی ارائه می‌شود ، انجام می‌دهید و البته یک خط اینترنت هم برای انجام تمامی این کارها کافی‌است.ولی در ایران موضوع کاملاً متفاوت است.
موضوع MMS یا ارائه GPRS از جالب‌ترین مسائل وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات بوده است. سال هاست که مسئولان بلند مرتبه این وزارتخانه نتوانسته‌اند تصمیم بگیرند که این سرویس بد است یا خوب، ضررهایش بیشتر است و یا منفعتش؟ بدهیم یا ندهیم؟ اگر می‌دهیم، چقدر بدهیم که شهروندان زیادیشان نشود؟ و هزاران موضوع دیگر.
در این میان ضرر به چه کسی می‌رسد،کاملاً مشخص است. کاربران موبایل در ایران همواره مطیع فرمان‌های وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات بوده‌اند و به همین دلیل همیشه 10 سال از خدمات فناوری‌های این حوزه عقب ترند.
خطشان را می‌خرند، پس از 3 سال SMS می‌گیرند، پس از 14 سال MMS آنها شاید راه بیفتد، پس از 10 سال سرویس GPRS شان تحت تجسس و تحقیق بزرگمردان است (تا ببینند بد است یا خوب) و حال که می‌خواهد ارائه شود با مشکل دیگری روبه‌رو هستند که دیگرنمی توانندحرفی بزنند (البته قبلاً هم نمی‌توانستند).
چندین راه برای محدودیت در هر چیزی وجود دارد که وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات تخصص ویژه‌ای در این زمینه دارد و این راه‌ها را خوب می‌شناسد.
اول اینکه به بهانه‌های مختلف آن سرویس را ارائه نمی‌دهد و آنقدر دایره نفوذش بالاست که می‌تواند حدود 10 سال موضوع را کش دهد.
دوم اینکه اگر هم آن سرویس را ارائه دهد محدودیت‌هایی برایش می‌گذارد که شما پس از مدتی استفاده، اصلاً از آن فناوری متنفر می‌شوید (مانند محدودیت سرعت اینترنت) و سومین تکنیک جاودانه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات استفاده از اهرم قیمت تسهیلات است.
سرویس GPRS که طبق وعده مسئولان قرار بود تا اواخر اسفند 86 ارائه شود و بعد قرار شد تا مهرماه 87 ارائه شود و هنوز هم نشده است، تازه اعلام‌شده که به‌صورت آزمایشی در تهران و کرج ارائه خواهد شد.
تعرفه GPRS تلفن همراه که در کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات کشور تصویب شده به این صورت است که مشترکان همراه اول باید به ازای هر کیلوبایت اطلاعات، 8/14ریال بپردازند.
البته اینجا دیگر نباید گله‌ای کرد زیرا کاربران اینترنت این وزارتخانه همواره مظلومیت‌شان را در قبال قیمت‌های گزاف تسهیلات وزارت ارتباطات اثبات کرده‌اند ولی دیگر چرا تعرفه MMS را اینقدر گران کردند.
برای ارسال هر MMS هزار ریال باید پرداخت شود. این حرکت همان اهرمی است که مسئولان این وزارتخانه از آن استفاده می‌کنند که این موضوع در پرونده MMS به خوبی دیده می‌شود.
یعنی یا اصلاً سرویس را ارائه نمی‌دهند (که سال‌ها چنین بود)، یا اگر ارائه دادند دنبال محدود کردن آن می‌روند (طرح فیلترینگ سرسختانه MMS) و قیمتی برای آن می‌گذارند که هر کاربری نتواند از آن استفاده کند.
اینها تماماً جذابیت یک بازار بی‌رقیب است که از زمان تأسیس این وزارتخانه همواره به کمک مسئولانش آمده است و البته به چنین وضعی عادت هم کرده‌اند.
