دوران سالمندی همانند دوران کودکی یا جوانی، یکی از مراحل زندگی است با این تفاوت که دوران کودک و جوانی، سرشار از انرژی و تلاش، ولی دوران سالمندی، همراه با تحلیل قوا و کاهش میزان فعالیت‌های فیزیکی است.
تا قبل از قرن 21 میلادی، میانگین عمر، بسیار پایین بود. اما بهبود وضع تغذیه و پیشرفت‌های چشمگیر پزشکی و ارتقای سطح بهداشت، سبب افزایش میانگین عمر شده است.
وجود شمار روز افزون سالمندان در اکثر کشورها موجب شده که مقامات دولتی و برنامه‌ریزان اجتماعی، توجه بیشتری به این مسأله بکنند و به وضع مقررات تأمین اجتماعی مطلوب‌تر آنان همت گمارند.
همچنین با وجود کمک‌های مالی فرزندان به ویژه در کشورهای آسیایی، باز هم اتکای سالخوردگان به تأمین اجتماعی بسیار است و از این رو باز هم حمایت‌های مادی و معنوی دولت‌ها را در این زمینه طلب می‌کند.
اگر چه در پرتو تحولات ناشی از انقلاب و به دلیل آداب و رسوم فرهنگی در جامعه ما، کهنسالان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار هستند، اما این بدان معنا نیست که هیچ سالمندی از محیط گرم خانواده‌اش محروم نمی‌ماند.
زیرا همه ساله، بر شمار سالخوردگانی که به آسایشگاه‌های سالمندان، در سراسر کشور مراجعه می‌کنند، یا از سوی اطرافیانشان به آنجا سپرده می‌شوند، افزوده می‌شود.
با این حال، به حکم الهی و فطری و سنت اجتماعی، فرزندان باید حرمت پدر و مادر خود را حفظ و به ایشان احسان کنند.
