همشهری آنلاین _ ثریا روزبهانی: او توانست در همان سال مدال‌ها و افتخارات فراوانی به دست آورد و نامش را به‌عنوان دارنده بیشترین مدال در عرصه جهانی ثبت کند. احمدی تنها ورزشکار زن ایرانی است که در تاریخ ورزش بانوان کشور در رده‌بندی جهانی فدراسیون‌های ورزشی در جایگاه نخست ایستاده است. او نشان داد که «مادری» مانعی برای حضور در عرصه‌های اجتماعی و ورزشی نیست، بلکه انگیزه‌ای برای رسیدن به موفقیت محسوب می‌شود و می‌توان همزمان در هر دو جایگاه خوش‌درخشید. او در این گفت‌وگو از دغدغه‌های مادرانه‌اش می‌گوید.
- چند جایگاه برای یک بانو
تصاویر حضور فرزند نوزاد احمدی، بانوی تیرانداز ایران در تمرینات ورزشی‌اش یکی از به یاد ماندنی‌ترین تصاویر مادران ورزشکار ایران است که تلاش یک بانو را با توجه به نقش‌ها و وظیفه‌های مختلفی که دارد، به نمایش می‌گذارد. به همین دلیل، به او لقب «مادرترین ورزشکار تاریخ ایران» داده‌اند. می‌گوید: «من از فروردین سال ۱۳۹۳ دوباره فعالیت‌های ورزشی‌ام را به شکل جدی‌تری آغاز کردم. آن روزها مجبور بودم با بچه شیرخوار به تمرین بروم و به تلاش زیادی برای حفظ تمرکزم لازم داشتم. روزهای سختی بود.
مجبور می‌شدم از فرزندم جدا شوم و او را پیش همسر و مادرم بگذارم تا به مسابقات بین‌المللی بروم. خیلی روزهای دشواری برای خودم و خانواده‌ام بود که با کمک همدیگر سپری‌اش کردیم. همچنین با فاصله کمی نیز در ۲ رقابت تیراندازی بدون اینکه فرزندم در کنارم باشد، حضور داشتم. تحمل این دوری برای مادری که به‌خصوص فرزند شیرخوار دارد، سخت و عذاب‌آور است. اما من سعی می‌کردم این ناراحتی و نگرانی در نتیجه رقابت‌هایم تأثیر نگذارد. به وضوح درک می‌کردم که مادر بودن به مراتب از یک ورزشکار زن بودن دشوارتر است. اما حمایت و تشویق‌های مادرم به من انگیزه می‌داد تا بمانم و تلاش کنم. شاید اگر مادرم در این شرایط حساس کمکم نمی‌کرد، ورزش قهرمانی و حرفه‌ای را کنار می‌گذاشتم. به جرئت می‌گویم در رقابت‌های ورزشی، لبخندها و خنده‌های پسرم باور و حمایت‌های خانواده‌ام دلیل پیروزی‌ام بود.»
- مادرم حامی من بود
الهه احمدی باور دارد مادرش تکیه‌گاه محکمی برایش بوده است. او در این‌باره می‌گوید: «خانواده برای کمک به من زحمت زیادی می‌کشند. شاید مادر من بودن، خودش یکی از سخت‌ترین مادری‌ها باشد تا در تمام این روزهای سخت مرا حمایت کند. همسر من هم همیشه این بار را روی دوش داشته است و خوشبختانه این همکاری و همدلی به ما این اجازه را داد تا در این مسیر سخت همچنان امیدوار باشیم.»
- دغدغه‌های مادرانه
می‌توان گفت «مادر» پایه و اساس هر خانه است. این موضوع که احمدی باید برای شرکت در مسابقات به کشورهای دیگر سفر می‌کرد و مدتی در خانه و کنار فرزندش نبود، باعث نشد تا نقش مادری‌اش کمرنگ شود. مادرترین ورزشکار تاریخ ایران در این‌باره می‌گوید: «واقعیت این است که می‌ترسیدم و نمی‌دانستم آیا می‌توانم از عهده این همه مسئولیت برآیم. صبح‌ها سر تمرین حاضر می‌شدم و شب‌ها با پسرم بازی می‌کردم. این سختی‌ها را فقط کسی متوجه می‌شود که یک مادر است و جنس این دغدغه‌ها را می‌داند. گاهی ذهنم درگیر می‌شد که باور به من نگوید برایم وقت کمی گذاشتی. من حالا باید زمان بیشتری را اختصاص دهم به حرف زدن و قانع کردن پسرم برای زمان‌هایی که پیش او نیستم.
بارها نتوانستم به زمان درست تمرینم برسم یا مسائلی این‌چنینی داشته‌ام. او با بیان اینکه در واقع الهه احمدی ۲ جایگاه دارد. یکی الهه احمدی به‌عنوان یک خانم در خانواده و مادر باور و دیگری الهه احمدی به‌عنوان یک تیرانداز که باید برای کشورش افتخارآفرینی کند، می‌گوید: «البته شاید گاهی نقش اولی را کمرنگ‌تر ایفا کرده و کمتر به پسرم رسیده‌ام. من وقتی برای کسب سهمیه المپیک ریو به مسابقات رفتم، فرزندم ۴ ماهه بود و جدایی از او کار آسانی نبود. با این حال خوشبختانه موفق به کسب مدال و گرفتن سهمیه المپیک شدم. در ریو هم تمام تلاشم را کردم و با اختلاف کم از آن مقامی که توقع داشتم جا ماندم. اما همین که عنوان گذشته‌ام را تکرار کردم برای من می‌توانست امیدبخش باشد.»
- مصمم برای آینده‌ای پرافتخار
مسابقات قهرمانی جهان در مصر در پیش است و نخستین سری از سهمیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس در آن توزیع می‌شود. به همین دلیل احمدی قوی‌تر به میدان آمده تا سهمیه این رقابت را از آن خود و در رقابت‌ها مدال کسب کند. او درباره حضور دوباره‌اش در این عرصه می‌گوید: «از سال ۱۳۹۸ دیگر تمرین نداشتم و حدود ۲ سال از تیراندازی دور بودم. با این حال تصمیم گرفتم از نو شروع کنم و به صحنه بازگردم. به همین دلیل از خرداد امسال تمرینات بدنسازی را آغاز کردم. از ابتدای آذرماه وارد تمرینات فنی تیراندازی شدم و در مسابقات آزاد هم شرکت کردم. در این مسابقات به فینال صعود کردم و رتبه هشتم را به دست آوردم. بی‌تردید من تا زمانی که بتوانم رکورد بزنم برای به دست آوردن جسم المپیک که همان مدال است، تلاش خواهم کرد.»
نظر شما