ظاهراً ساعی همچون میراسماعیلی و رضازاده با دنیای قهرمانی خداحافظی کرده و در شرایطی یکسان با آنها قرار گرفته است.
البته یک تفاوت عمده در این میان وجود دارد و آن اینکه او با مدال طلایی که در المپیک پکن به دست آورده، حالا وضعیت ویژه‌ای در میان اهالی ورزش و مردم دارد و به همین دلیل است که برای برنامه‌های آتی خود راه تازه‌ای را پیدا کرده.
او برای به‌دست‌گرفتن پست ریاست فدراسیون تکواندو اظهار تمایل کرده و به نظر می‌رسد که از شرایط مناسبی نیز برای به دست‌آوردن آن برخوردار است. تنها مدال طلای کاروان اعزامی ایران به این بازی‌ها را او به دست آورده و همین می‌تواند داشته اصلی او برای تصاحب پست ریاست در تکواندوی ایران باشد. هادی ساعی پیش از بازی‌های المپیک پکن برای حضور در این میدان با مشکلاتی روبه‌رو بود.
ناجی کاروان ایران در المپیک اما حالا شرایط را کاملاً به سود خود می‌بیند و مترصد آن است تا از شرایط موجود به نفع خود استفاده کند. ساعی ظاهراً انتقادی از فدراسیون پولادگر نمی‌کند اما اگر بخواهد سلسله مراتب را رعایت کند الزاماتی برای انجام این کار دارد. او و بهزاد خداداد، مهدی بی‌باک، یوسف کرمی و ... نسل پرورش‌یافته در دوره مدیریتی پولادگر در تکواندو ایران هستند و چنانچه بخواهند به سکوی ریاست برسند باید توجیه کاملی برای صاحبان این رشته ورزشی در کشور داشته باشند.
قهرمان المپیکی ایران به نظر می‌رسد کاملاً جانب حد و حدودها را رعایت می‌کند و زمانی که از وی در ارتباط با پست ریاست فدراسیون تکواندو سئوال می‌شود چنین جواب می‌دهد: «همواره گفته‌ام که در هر جایگاهی به تکواندو کمک خواهم کرد. با پولادگر هم صحبتی نداشته‌ام، ولی تصور نمی‌کنم پولادگر از این تصمیم احتمالی من ناراضی باشد. همه می‌توانند با در نظرداشتن شرایط نامزد شوند.»
هادی ساعی با همراهی حسین رضازاده 2 قهرمان المپیکی هستند که از سوی انجمن المپین‌ها برای انتخابات تاریخ 7 آبان 87 کمیته ملی المپیک برگزیده شده‌اند و قرار است به برگزیدگان موردنظر خود در این انتخابات رأی بدهند. از آنجایی که انتخابات این دوره ویژگی‌های خاصی داشته و شنیده‌ها و گفته‌های زیادی را با خود به همراه دارد، ساعی نیز نسبت به آنها چنین واکنش نشان می‌دهد: «همه اعضای مجمع این اختیار را دارند تا نسبت به آنچه که احساس می‌کنند و با درنظرگرفتن نفع ورزش و تشخیص خود، به نحوی عمل کنند تا در نهایت به ورزش ایران کمک شود.»
تیم‌های لیگی نباید کم شوند
داستان لیگ تکواندو ایران هم این روزها پیچ و خم‌های خاص خود را پیدا کرده است. هادی ساعی از جمله قهرمانانی در تکواندو ی ایران است که همواره حضوری جدی در لیگ‌های مختلف داشته است.
او برگزاری لیگ پویا در تکواندو را حیاتی دانسته و از آن دفاع می‌کند: «حضور 7 تیم در لیگ تکواندوی امسال قابل‌قبول است، به شرط آنکه تا پایان فصل نیز این تعداد در لیگ باقی بمانند. فدراسیون باید تلاش کند تا اسپانسر جذب کرده و از تیم‌های لیگی بیشتر حمایت شود. البته امروز شاهد نوسان تیم‌های لیگی در رشته‌های مختلف هستیم.»
اظهارات ساعی درباره لیگ، بازگشایی دوباره پرونده کهنه‌ای است که متأسفانه چارچوب قانونی برای آن تعریف نشده است. در تکواندوی ایران معمولاً تیم‌های متقاضی به صورت موردی و فصلی در این مسابقات شرکت می‌کنند و همین مسئله بسیاری از تیم‌ها را فراری داده است. ساعی خیلی خوب به این مسئله اشاره کرده و گفته است که باید فدراسیون حمایت کند. برای قهرمانی المپیکی ایران جرقه توجه به این نکته آن هم در ایامی که خیلی‌ها مدیریت آینده تکواندو ایران را منتسب به او می‌دانند می‌تواند امتیاز بسیار مثبتی در راه رسیدن به اهداف موردنظرش باشد.
به تیم ملی فکر می کنم
گفته می‌شود که قرار است فیلمی مستند و 70 دقیقه‌ای از زندگی ورزشی هادی ساعی ساخته شود. این اتفاق یعنی آنکه او دیگر کمتر به شرکت در مسابقات و قهرمان‌شدن فکر می‌کند. خودش می‌گوید: «هنوز فرصت جراحی پای مصدوم خود را پیدا نکرده‌ام. ولی تا زمانی که امکان مسابقه‌دادن را داشته باشم، به حضور در ترکیب اصلی تیم‌ملی فکر می‌کنم.»
آنهایی که به هادی ساعی خیلی نزدیکند راحت درباره او این چنین اظهارنظر می‌کنند: «ساعی با طلای المپیک پکن پرونده قهرمانی خود را بسته و مترصد آن است تا به نوع دیگری در کنار تکواندو باشد. یقیناً یکی از راهکارهای باقی‌ماندن در کنار این ورزش می‌تواند ریاست فدراسیون باشد.»
