همشهری آنلاین- ابوذر چهل امیرانی: زنبورک نوعی اسلحه گرم بود؛ اسلحه‌ای کوچک‌تر از توپ و بزرگتر از تفنگ که لوله‌ای به طول ۳چارک داشت. دهانه این اسلحه تنگ و انتهای آن گشاد بود. سه‌پایه داشت که آن را روی زمین می‌گذاشتند و شلیک می‌کردند، ولی بیشتر اوقات سه‌پایه را روی شتر می‌بستند و زنبورکچی گلوله‌ها را از روی شتر به سمت دشمن پرتاب می‌کرد. گلوله‌های زنبورک به اندازه یک گردو بود و در خورجینی که روی شتر می‌بستند، باروت می‌ریختند. نادرشاه در زمان فتح هندوستان از این اسلحه استفاده کرد و موفقیت‌های زیادی به دست آورد.
محل نگه‌داری این اسلحه جایی در محله مولوی فعلی (نزدیک سر قبر آقا) بود که به آن زنبورکخانه می گفتند و کوچه‌ای هم نزدیک آن به اسم زنبورکچی وجود داشت. این بخش از تهران قدیم به گود زنبورکخانه معروف بود. علت این نامگذاری به زمان شاه تهماسب اول برمی‌گردد.
آن زمان، تهران ۴دروازه داشت و خندقی گرداگرد آن حفر کرده بودند. از خاک این خندق برای ساخت برج‌ها استفاده شده بود، اما به خاطر اینکه خاک برای ساخت باروهای تهران کافی نبود، در ۵نقطه از داخل شهر اقدام به خاکبرداری کردند و نتیجه آن به وجود آمدن ۵گودال به نام‌های چاله میدان، چاله حصار، گود فیل خانه، گود دروازه محمدیه و گود زنبورکخانه بود.
همین گود بودن باعث شده بود تا سوار و پیاده کردن زنبورک‌ها آسان باشد، طوری که شترها در سرازیری ایستاده و زنبورک را سوار آنها می‌کردند. استفاده از این اسلحه تا اوایل دوره پهلوی ادامه داشت تا اینکه منسوخ شد و کارکرد زنبورکخانه هم از بین رفت. کم‌کم مهاجران در این بخش از منطقه۱۲ ساکن شدند و اینک مغازه‌های متعددی از جمله فروشگاه‌های لباس و تولیدی‌های کشباف و جوراب‌بافی در این حوالی ساخته شده است.
نظر شما