اما جالب است بدانید که بسیاری از حیوانات علاوه بر این حواس، حسهای دیگری دارند که ما انسانها از آنها بیبهرهایم. یکی از این حسها «حس مغناطیسی» است. پرندگان، موریانهها، مگسها و مارماهی‌ها از جمله جانورانی هستند که قادر به درک نیروی مغناطیسی زمین و استفاده از آن هستند. مثلا کبوتر نامهبر قادر است با درک نیروی مغناطیسی زمین مسیر خودش را پیدا کند و پیامها را به دست صاحبانشان برساند. این‌که جانوران به طور غریزی چگونه از این نیرو استفاده میکنند، سالها مورد تحقیق و بررسی دانشمندان بودهاست. روی منقار بعضی از پرندگان گیرندههایی وجود دارد که حاوی سلولهای عصبی پیچیده و مادههای معدنی مثل اکسید آهن است. در واقع ساختار این سلولها به گونهای است که به پرنده اجازه میدهد تا مانند یک قطبنما، جهتیابی کرده و راه بازگشت به خانه را پیدا کند.
حدود 40 سال پیش دانشمندی به نام «کلوز شالتن» حدس زد که وجود ماده‌ای در چشم یا مغز پرندگان، این توانایی را به آنها میدهد تا از نیروی مغناطیسی زمین کمک بگیرند و مسیر سفرشان را پیدا کنند. ولی در آن زمان شرایط برای تحقیق روی این مسئله مناسب نبود. بررسیهایی که به‌تازگی روی پرندگان مهاجر انجام شدهاست، ثابت کرده که آنها قادر هستند خطهای مغناطیسی زمین را ببینند. دانشمندان حدس میزنند وجود مولکول ویژهای در شبکیه چشم این پرندگان، قدرت تشخیص نیروی مغناطیس را به آنها میدهد. این مولکول از یک نوع پروتئین حساس به نور تشکیل شدهاست و در بعضی از حیوانات وجود دارد. به گفته پژوهشگران، دسترسی به این پروتئین و یا ساخت آن در آزمایشگاه کار راحتی نیست ولی آنها توانستهاند با بررسی یک پروتئین مشابه به نام «سی.پی.اف» (CPF)که مدلی از پروتئین اصلی است، اطلاعات زیادی به دست بیاورند. در جواب به این پرسش که پرندگان در تاریکی شب چگونه راه خود را پیدا میکنند، باید گفت نور آبی که هنگام غروب و
تاریک شدن هوا وجود دارد، باعث تحریک «سی.پی.اف»شده و دو الکترون آزاد را در پروتئین به وجود می‌آورد که در تعیین جهت‌های مغناطیسی نقش اساسی دارند.
