این اتحادیه در ۲۲ مارس سال ۱۹۴۵ و با حضور ۶ کشور مصر، عربستان، عراق، سوریه، لبنان، یمن و اردن تأسیس شد و در حال حاظر ۲۲ کشور عربی در آن عضویت دارند.
سنگ بنای این سازمان به پیشنهاد آنتونی ایدن نخست وزیر انگلیس و بعد از جنگ دوم جهانی گذاشته شده‌است.
از لحاظ تقسیم‌بندی ساختاری، اتحادیه عرب جزو نادر سازمان‌های بین‌المللی است که به جای توجه به بعد جغرافیایی همکاری، از عنصر مشخصه دیگری بهره جسته است. این عنصر، اشتراکات قومی و نژادی است. همچنین اتحادیه عرب نخستین سازمان بین‌المللی است که بین مجموعه کشورهای عربی ـ اسلامی تأسیس شده است.
اتحادیه عرب مجموعه‌ای متشکل از 22 کشور است: الجزایر، بحرین، کومور، جیبوتی، مصر، عراق، اردن، کویت، لبنان، لیبی، موریتانی، مغرب، عمان، فلسطین، قطر، عربستان، سومالی، سودان، سوریه، تونس، امارات و یمن.
این اتحادیه از لحاظ ساختاری الگوبرداری شده از اتحادیه اروپاست و همواره سعی کرده است با توجه به ساختار آن خود را هماهنگ کند. مرکز اتحادیه عرب در قاهره بوده و ساختار اداری آن متشکل از سه شورا است.
شورای اتحادیه:
رکن عالی این سازمان به شمار می‌رود و متشکل از نخست‌وزیران کشورهای عضو است. رأی‌گیری در این شورا به اتفاق آرا بوده و به همین سبب نیز تصمیم‌گیری در آن بسیار مشکل است.
شورای دفاع:
متشکل از وزرای خارجه و دفاع دولت‌های عضو است و تاکنون نیز به دلیل عدم اجماع در مسایل کلی، همواره فاقد کارایی و تقریباً غیرفعال بوده است. البته علاوه بر این شورا یک قرارداد پیمان دفاعی بین دولت‌های عربی امضا شده است.
شورای اقتصاد:
این شورا متشکل از وزرای اقتصاد هر یک از دولت‌ها است.
علاوه بر این شوراها که مسوولیت اصلی تصمیم‌گیری را بر عهده دارند کمیسیون‌هایی نیز مأمور تدوین جهت‌های همکاری بوده و به عنوان مشاور در خدمت شوراهای مذکور و دیگر ارکان اتحادیه قرار دارند. کمیسیون‌ها حالت دائم داشته و به صورت تخصصی فعالیت می‌کنند.
- عضویت سوریه در اتحادیه عرب در حال حاضر به حالت تعلیق درآمده است.
