به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، انسلادوس قمر سیاره زحل، یکی از نخستین مکان‌های فرازمینی در منظومه شمسی برای رشد حیات است. این قمر دارای اقیانوسی نمکی است که به لحاظ تئوریک، گرمای داخلی آن دما را برای رشد یک اکوسیستم دریایی بیگانه مناسب نگه می‌دارد.
با این حال، شناسایی این حیات در آن‌جا چندان آسان نیست. قمر توسط پوسته‌ای از یخ محصور شده است که تخمین زده می‌شود در نازک‌ترین نقطه آن ۵ کیلومتر ضخامت داشته باشد و اقیانوس زیر آن ۱۰ کیلومتر عمق دارد. این مسئله به خودی خود چالش بزرگی است، جدا از این که این قمر به اندازه نصف منظومه شمسی از زمین دورتر است.
اما ممکن است نیازی به تلاش زیاد برای حفاری در پوسته انسلادوس نباشد. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ما باید بتوانیم حیات در قمر یخی را در توده‌های آب شوری که از سطح آن فوران می‌کنند، پیدا کنیم؛ هرچند چندان زیاد نباشد.
فرستادن رباتی به این قمز زحل که بتواند از میان شکاف‌های یخی بخزد و به عمق دریا برود آسان نیست. دانشمندان با شبیه‌سازی داده‌هایی که فضاهای پیشرفته‌تر در مدار قمر از آن به دست می‌آورند، بدون نیاز به کاوش می‌توانند درباره حیات در انسلادوس و اینکه واقعا در این قمر حیات فرازمینی ممکن است یا خیر، نظر بدهند.
انسلادوس با زمین بسیار متفاوت است و نباید انتظار حیات پیشرفته در آن داشت. اما در اعماق اقیانوس زمین هم، دور از نور حیات بخش خورشید، نوع متفاوتی از اکوسیستم پدیدار شد. حیات در اطراف دریچه‌هایی در کف اقیانوس که گرما و مواد شیمیایی را به بیرون پرتاب می‌کنند، نه بر فتوسنتز، بلکه بر مهار انرژی واکنش‌های شیمیایی متکی است.
آنچه از انسلادوس می‌دانیم نشان می‌دهد که اکوسیستم‌های مشابهی ممکن است در بستر دریا در کمین باشند. این سیاره هر ۳۲.۹ ساعت یک بار در مداری بیضوی به دور زحل می‌چرخد. در قطب جنوب این قمر، جایی که پوسته یخی در نازک‌ترین شکل خود است، توده‌های غول‌پیکر آب به ارتفاع صدها کیلومتر دیده شده‌اند که از زیر یخ فوران می‌کنند و آبی را به بیرون پرتاب می‌کنند که دانشمندان فکر می‌کنند به یخ‌های روی حلقه‌های زحل مرتبط است.
هنگامی که کاسینی، کاوشگر زحل، بیش از یک دهه پیش از میان این توده‌ها عبور کرد، چندین مولکول عجیب را شناسایی کرد. از جمله غلظت‌های بالای مجموعه‌ای مرتبط با دریچه‌های گرمابی زمین: متان و مقادیر کمتر دی‌هیدروژن و دی‌اکسید کربن.
در سیاره ما، دریچه‌های گرمابی با وجود تاریکی و فشار دیوانه‌کننده، مملو از حیات، از انواع بزرگ و کوچکش است. ساده‌ترین موجودات زنده، میکروب‌هایی به نام متانوژن هستند که حتی در غیاب نور خورشید هم قادرند به حیات خود ادامه دهند.
متانوژن‌ها دی‌هیدروژن و دی‌اکسید کربن را متابولیزه می‌کنند و به عنوان یک محصول جانبی متان آزاد می‌کنند. دانشمندان زیست توده متانوژنی را در انسلادوس، در شرایطی که زیست توده در اطراف دریچه‌های گرمابی مانند زمین وجود داشته باشد، مدلسازی کردند.
بیشتر بخوانید:
آنها همچنین احتمال شکل‌گیری سلول‌ها و سایر مولکول‌های بیولوژیکی را از طریق دریچه‌ها و اینکه احتمالا چه مقدار از این مواد ممکن است پیدا کنیم، مدلسازی کردند. آنها دریافتند فراوانی فرضی سلول‌ها در اقیانوس بزرگ انسلادوس فقط به اندازه زیست‌توده یک نهنگ است.
نظر شما