به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، زباله‌های پلاستیکی و آلودگی‌های ناشی از آنها از کنترل بشر خارج شده است. هر سال ۸ میلیون تن پلیمرهای مصنوعی وارد اقیانوس‌های می‌شود، برخی از آنها به اعماق فرو می‌روند، برخی دیگر به ساحل بازمی‌گردد و تلنبار می‌شود و بخش قابل توجهی از آنها از محاسبه خارج است.
بخشی از این پلاستیک‌ها به شکل رازگونه‌ای ناپدید می‌شود و برخی محققان گمان می‌کنند که این موضوع زیر سر موجودات میکروسکوپی گرسنه‌ای است که پلاستیک می‌خورند. آزمایش‌های نشان داده‌اند که گونه‌ای از باکتری‌های دریایی به نام رودوکوکوس رابر (Rhodococcus ruber) می‌توانند به آرامی پلاستیک‌های ساخته شده از پلی اتیلن را تجزیه و هضم کنند.
پلی‌اتیلن که عمدتا در بسته‌بندی استفاده می‌شود، متداول‌ترین پلاستیک تولید شده در جهان است. در حالی که مشخص نیست آیا این باکتری زباله‌های پلاستیکی در طبیعت را می‌خورد یا نه، تحقیقات نشان می‌دهد که دست کم از پس این کار برمی‌آید.
مطالعات قبلی سویه‌های رودوکوکوس رابر را در لایه‌های سلولی متراکم روی پلاستیک دریایی شناور نشان داده‌اند. تحقیقات اولیه در سال ۲۰۰۶ نشان می‌دهد که پلاستیک زیر این باکتری با سرعتی سریع‌تر از حالت عادی شکسته می‌شود. مطالعه جدید این موضوع را تایید می‌کند.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این باکتری پلاستیک را به دی‌اکسید کربن و مولکول‌های دیگر تجزیه می‌کند.
محققان برای تقلید از روش‌های طبیعی متلاشی شدن پلاستیک در سطح اقیانوس، نمونه‌های پلاستیکی خود را در معرض نور فرابنفش قرار دادند و آنها را در آب مصنوعی دریا قرار دادند. اما چرا نور فرابنفش؟ چون نور خورشید تا حدی پلاستیک‌ها را به لقمه‌هایی برای تجزیه توسط باکتریها تبدیل می‌کند.
نویسندگان با اندازه‌گیری سطوح ایزوتوپ کربن آزاد شده از پلاستیک در حال متلاشی شدن به نام کربن ۱۳، تخمین زدند که پلیمرها در آزمایش‌های خود با سرعتی در حدود ۱.۲ درصد در سال تجزیه می‌شوند.
تیم تحقیقاتی نمی‌تواند با اطمینان بگوید که لامپ UV در مقایسه با فعالیت میکروب‌ها، چقدر پلاستیک را از بین می‌برد، اما باکتریها به وضوح در از بین رفتن پلاستیک‌ها نقش داشتند. سرعت پوسیدگی پلاستیک شناسایی شده در مطالعه کنونی برای حل کامل مشکل آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌های ما بسیار کند است، اما نشان می‌دهد که احتمالا چه اتفاقی برای برخی از پلاستیک‌های گمشده زمین افتاده است.
داده‌ها نشان می‌دهد که نور خورشید می‌تواند مقدار قابل توجهی از پلاستیک شناور را که از دهه ۱۹۵۰ در اقیانوس‌ها ریخته شده، تخریب کند. پس از آن احتمالا میکروب‌ها وارد شده و پلاستیک‌ها را خورده‌اند.
از سال ۲۰۱۳، محققان هشدار داده‌اند که میکروب‌ها احتمالا روی تکه‌های پلاستیکی در اقیانوس رشد می‌کنند و یک اکوسیستم مصنوعی را تشکیل می‌دهند که به «پلاستیسفر» معروف شده است. حتی شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد برخی از این جوامع میکروبی در حال سازگاری با خوردن انواع مختلف پلاستیک هستند.
مطالعات قبلی باکتریها و قارچ‌های خاصی را در خشکی و دریا شناسایی کرده‌اند که ظاهرا پلاستیک می‌خورند. در حالی که این دانش می‌تواند به ما کمک کند زباله‌هایمان را قبل از اینکه وارد طبیعت شوند، بازیافت کنیم، بحث‌برانگیز است.
آنزیم‌های مهندسی شده و باکتری‌هایی که پلاستیک را تجزیه می‌کنند ممکن است راهی عالی برای ناپدید کردن زباله‌های ما به نظر برسد، اما برخی از کارشناسان نگران عوارض جانبی ناخواسته برای اکوسیستم‌های طبیعی و شبکه‌های غذایی هستند.
به هر حال، تجزیه پلاستیک لزوما چیز خوبی نیست. از بین بردن میکروپلاستیک‌ها بسیار سخت‌تر از قطعات بزرگتر است و این بقایای ریز می‌توانند به شبکه‌های غذایی نفوذ کنند. در یک مطالعه در سال ۲۰۲۰، نمونه‌های غذاهای دریایی آزمایش شده در بازاری در استرالیا حاوی میکروپلاستیک بود. تاثیری که آنها بر سلامت حیوان و انسان می‌گذارد، دقیقا روشن نیست.
بیشتر بخوانید:
محققان می‌گویند که پیشگیری بهتر از پاکسازی است. و این کاری است که فقط ما انسان‌ها می‌توانیم انجام دهیم.
نتایج این مطالعه در «Marine Pollution Bulletin» منتشر شده است.
نظر شما