روز سوم| آیا دوباره کیومرث پوراحمد فیلم خوبی خواهد ساخت

 فرهاد پس از امتحان همراه با دوستانش در پارک در حال تفریح هستند که با حمله‌ی ناگهانی علیرضا و دوستانش بین آن‌ها درگیری به وجود می‌آید و علیرضا توسط فرهاد با چاقو به قتل می‌رسد. قاتل که به سن قانونی نرسیده به ندامتگاه نوجوانان منتقل می‌شود و در نهایت پس از رسیدن به سن قانونی و تأیید حکم منتظر قصاص است...

کیومرث پوراحمد دیگر اهمیت چندانی برای جزئیات قائل نیست و ظاهرا حوصله‌ی گذشته را ندارد. مثلا در ابتدای فیلم چند نوجوان را پس از امتحان می‌بینیم که هیچ‌کدام از آن‌ها خودکار ، کارت ورود به جلسه یا هیچ چیز دیگری که نشان دهد از سر جلسه‌ی امتحان خارج شده‌اند همراه ندارند. آن‌ها که در پارک دور هم جمع شده‌اند آهنگی را هم‌خوانی می‌کنند که در سال وقوع اتفاقات فیلم (۱۳۹۰) هنوز تولید نشده بود!

دیالوگ‌ها که کم‌نظیر هستند و بیشتر به بیانیه می‌مانند تا گفتار شخصیت‌های فیلم. بیشتر دیالوگ‌های حامد و برخی از دیالوگ‌های هما از این جمله‌اند. در جایی از فیلم نجمه ( مادر مقتول ) به نرگس که برای گرفتن رضایت به جلوی خانه‌ی آن‌ها آمده می‌گوید تا صبح اتفاق‌های زیادی خواهد افتاد. او که راضی به اعدام نوجوان قاتل نیست به نظر می‌رسد که قصد دارد همسرش را از قصاص منصرف کند اما تا مراسم اعدام هیچ کاری نمی‌کند بجز دود کردن یک نخ سیگار.

از شخصیت‌های عجیب فیلم می‌توان به هما (خواهر مقتول ) اشاره کرد که تحولش و تبدیل شدنش از خون‌خواه به حامی قاتل، آرم را یاد مجموعه‌های تلویزیونی و فیلم‌های دهه‌ی ۱۳۶۰ می‌اندازد. این‌که هما سال‌ها با نرگس در یک محل هستند و او را نمی‌شناسد، ظاهرا اصلا او را ندیده، کمی عجیب است.

شخصیت عجیب دیگر قنبر است که در کانون اصلاح و تربیت، ناصر را اذیت می‌کند و کلا آدم ناراحتی است. نه‌تنها انگیزه‌ی رفتارهای او مشخص نمی‌شود، حتی دیالوگ‌های پایانی‌اش او را که تطهیر نمی‌کند بلکه عجیب‌تر جلوه می‌دهد.

پوراحمد در بازی گرفتن هم حوصله‌ی گذشته را ندارد. بجز نسیم ادبی که بهترین بازی فیلم متعلق به اوست و شکستگی نجمه را به‌خوبی به نمایش می‌گذارد باقی یا بازی‌های متوسطی ارائه داده‌اند یا کم‌تر از حد انتظار ظاهر شده‌اند. به‌شخصه هرگز التماس‌های فرهاد را باور نکردم و بازی قنبر را بسیار ضعیف دیدم. جواد طوسی هم که در فیلم مسعود کیمیایی بازی خوب و روانی به نمایش گذاشته بود، در این فیلم بازی ضعیفی ارائه داده است.

موسیقی مثل بسیاری از آثار پوراحمد در این فیلم هم حضور دارد که بیشتر جنبه‌ی تلطیف کردن فضا و کاهش تلخی فیلم را به عهده دارد.  آخرین ساخته‌ی قدیمی‌ترین فیلم‌ساز جشنواره‌ی امسال مثل چند اثر متاخرش متاسفانه چنگی به دل نزد و دوستداران او را منتظر فیلم بعدی و شاید اثر درخشان دیگری که او در کارنامه کم ندارد، باقی می‌گذارد.