این اتفاق کوچکی نیست. بیش از 5 سال است که صاحب‌نظران و اهالی کار و عمل می‌گویند و بارها گفته‌اند که تا خانه موسیقی به خودکفایی مالی نرسد مشکلاتش حل نمی‌شود. تعابیری چون «حیاط خلوت ارشاد» و «سوپاپ اطمینان» و… برای نهادی که بیش از 7 هزار عضو دارد، تعابیر خوبی نیست؛ مضاف بر آن‌که اعضای منتخب هیات مدیره از دو طرف تحت فشار هستند.
از یک سو با توجه به کمک‌هایی که از وزارت ارشاد (دولت) می‌گیرند و به نوعی نمک‌گیر می‌شوند تحت فشار بوده و نمی‌توانند زبان به انتقاد برخی کاستی‌ها و سیاستهای اشتباه بگشایند و از سوی دیگر در تحقق خواسته برحق گروهی از موسیقیدانان که عموماً خواست‌هایی منطقی و روشن دارند عاجز می‌مانند و به علت انواع تنگناها (مالی و معنوی) چاره‌ای جز سکوت ندارند.
واگذاری امور کنسرت گروه کامکارها به خانه موسیقی، طلیعه مثبت و امیدوار‌کننده‌ای است و قطعاً استمرار این راه می‌تواند خانه موسیقی را به شکوفایی و جایگاه اصلی و اصولی خود برساند.
این خانه با توجه به پتانسیل بالای خود از جهت همکاری تعداد زیادی از استادان برجسته موسیقی و ارج و اعتباری که از قبل این تعامل و نزدیکی به‌دست آورده است و مهمتر از اینها با توجه به این‌که ساختاری مدنی داشته و بر اساس رأی و نظر قاطبه موسیقیدانان شکل گرفته است می‌تواند بسیاری از مشکلاتی را که پیش راه فرد فرد فعالان موسیقی قرار دارد حل و فصل نماید.
این نهاد با این قابلیت بالا می‌تواند به عنوان اسپانسر اصلی گروه‌های فعال در عرصه موسیقی عمل کرده و دغدغه‌های محل اجرا، بلیت، مسائل مالی و اجرایی و … را از ذهن هنرمندان تولید کننده و فعال برداشته و با این کار عیار و ارزش آثار تولید شده آنها را نیز با سطح مطلوب‌تری ارتقاء بخشد.
امید می‌رود که آغاز ورود خانه موسیقی به این‌گونه کارهای اجرایی که قدمی در جهت تامین بخشی از منابع مالی و خانه موسیقی محسوب می‌شود، در نهایت گام بلندتری برای ارتقاء کیفی و مشخص شدن جایگاه قدرتمند خانه موسیقی در عرصه فعالیتهای فرهنگی باشد.
