تا آن‌ها را به‌عنوان جاذبه تاریخی و ادبی به توریست‌ها عرضه کند.
به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی و گردشگری به نقل از تایم؛ مقامات دولت ایتالیا به‌منظور جلب توریست‌های فرهنگی بیشتر بیش از 500 کیلومتر کانال‌های راه آبی که در عصر رنسانس و قرون وسطی مسیر اصلی تردد مردم ایتالیا از دریاچه مگیوره به ونیز و سپس تا میلان بوده، آماده استفاده مجدد کرده‌اند.
فعالیت مهندسی ویژه برای پاکسازی 8 کیلومتر از این کانال‌ها از انتهای جنوبی دریاچه مگیوره تا سستو کالنده و سوما لومباردو طی تابستان گذشته انجام شده و برای اجرای این پروژه تاکنون بالغ بر یک میلیارد یورو سرمایه‌گذاری شده است.
آلساندرو میناردی سرپرست شرکت کانال‌های لومباردی که پروژه احیا و پاکسازی این کانال‌ها را برعهده دارد؛ اظهار کرده است که هدف از اجرای این پروژه احیا و بازسازی تمامی مسیر آّبی قرن 14 میلادی است که مستقیما از لوکارنو تا میلان امتداد دارد.
این مسیر سرانجام با پیوستن به رودخانه پو در مسیر پر پیچ و تاب آن به سوی ونیز ،پاویا، پیسانزا، کرمونا و فرارا می رسد.
به این ترتیب این راه آبی که زمانی مهمترین مسیر حمل و نقل مسافر و کالا های تجاری بود اکنون به توریست‌ها امکان می‌دهد که به آهستگی در مسیر ونیز شناور شوند و همان چشم‌اندازهای ایتالیا را در عصر رنسانس مشاهده کنند.
همچنین احیای مجدد شریان اصلی حمل و نقل آن دوره را آنچنان‌که در ارجاعات موردی شکسپیر درباره بندر میلان آمده؛ از اهداف مهم اجرای این پروژه بوده است.
برخی معتقدند که شکسپیر در نمایشنامه‌هایی نظیر دو نجیب زاده از ورونا با اشاره به کشتی‌های میلان، نوعی غفلت از جغرافیای ایتالیا را نشان می‌دهند.
این مسیر دریایی در قرن 12 توسط دو راهب مسیحی بندیکت و کریستیان احداث شد و بعدها با طراحی و مهندسی لئوناردو داوینچی گسترش یافت. لئوناردو داوینچی فعالیت‌های خود را در این زمینه درست پس از پایان نقاشی شام آخر آغاز کرده بود.[اگر داوینچی زنده بود]
کانال‌های دریایی میلان تا سال 1930 نیز همچنان مورد استفاده و تردد بود و گسترش مسیرهای جاده‌ای و راه‌آهن به‌تدریج سبب متروک شدن و فراموشی این کانال‌های آبی شده است. [کشف رمز داوینچی]
ناظران اظهار کرده‌اند که این طرح نه تنها سبب جلب توجه و جذب توریست‌های بیشتر از سراسر اروپا می‌شود بلکه سبب افزایش بهای املاک و زمین در نواحی پیرامون این مسیر آبی خواهد شد
