اما پس از سقوط صدام، شرایط جدید نسبت به گذشته کاملاً معکوس شد و اکثریت جای اقلیت را گرفت و همه گروه‌ها، احزاب، اقوام و مذاهب در عراق در دولت وحدت ملی شرکت کردند. پذیرش وضعیت جدید برای آن اقلیت و بعضی کشورهای عربی بسیار سنگین بود لذا تمام کوشش خود را به کار گرفتند تا شکل جدید حکومت را به هم ریخته و به همان شکل ظالمانه قبلی برگردانند.
کشورهای منطقه بویژه کشورهای عربی نخستین بار بود که اکثریت غیرعرب و غیرسنی را در رأس حکومت عراق می‌دیدند، در حال حاضر کرد‌‌ها که عرب نیستند و شیعیان، اکثریت حاکمیت را در دست دارند و این موضوع مورد پسند و توافق کشورهای عربی نیست.
اردن تنها کشور عربی بود که در برابر این تحول موضع منفی نگرفت که آن هم در بعضی مقاطع با سایر کشورها همراه می‌شد. بقیه کشورهای عربی حاضر نشدند با دولت جدید همکاری کنند. متأسفانه در دایره‌ای بزرگتر هم، از 57کشور عضو سازمان کنفرانس اسلامی به جز جمهوری اسلامی هیچ حکومتی از ترکیب جدید دولت عراق استقبال نکرد.
در حالی که ساختار جدید عراق مبتنی بر مردم‌سالاری است و کشورهای منطقه از این نوع مردم‌سالاری وحشت دارند چرا که فاصله این کشورها (به جز جمهوری اسلامی که دموکراسی در آن حاکم است) که دارای حکومت‌های سلطنتی هستند و یا با کودتاهای نظامی بر سر کار آمده‌اند، با حکومت جدید عراق زیاد است.
بنابراین آنها مایل نیستند نظام جدید در منطقه به شکل مردم‌سالاری شکل بگیرد. مسئله دیگری هم که وجود دارد، موضوع ایران است. بسیاری از کشورهای منطقه اینگونه وانمود می‌کنند که حکومت جدید عراق که اکثریت شیعه در آن حاکم است و روابط خوبی با ایران دارد، تهدیدی برای آن کشورها محسوب می‌شود، سران و مسئولان کشورهای منطقه صریحا‌ً به ما گفته‌اند که حضور صدام بهترین مانع در برابر گسترش نظام مردمی ایران در منطقه بود و نوعی توازن را ایجاد می‌کرد.
ترس و توهمی که کشورهای منطقه از شکل جدید حکومت عراق دارند درست نیست چرا که افراد جدید همگی منتخب مردم عراق هستند، جمهوری اسلامی ایران هم هیچ‌گونه دخالتی در امور داخلی عراق ندارد . همان کشورهای عربی بیش از دخالت ادعایی راجع به ایران، در امور داخلی عراق وارد می‌شوند.
موضع منفی کشورهای عربی در برابر حکومت جدید عراق می‌تواند باعث تحریک آمریکایی‌ها علیه دولت جدید شود این تحریکات کم‌کم روی آمریکا نیز اثر گذاشته و آنها در بعضی رسانه‌ها و مؤسسات راهبردی خود در حال بحث راجع به این موضوع هستند که مردم‌سالاری در عراق اگر باعث از بین رفتن ثبات و امنیت کشور شود، فایده‌ای ندارد و به این نتیجه رسیده‌اند که باید به دیکتاتورها و تروریست‌ها امتیاز بدهند و بخشی از قدرت را به آنها برگردانند در حالی که این سیاست سرابی بیش نیست و اگر اقلیت می‌تواند امنیت و ثبات عراق را تهدید کند، اکثریت، بیش از آنها می‌تواند چنین کاری را انجام دهد.
*مشاور سیاسی رئیس مجلس اعلای عراق
