همشهری آنلاین - حسن حسن‌زاده: اکنون بیش از ۱۵ سال است که پس از کسب افتخارات فراوان در عرصه مربیگری، جوانان علاقه‌مند محله را برای رسیدن به قله‌های افتخار آماده می‌کند و نتیجه تلاش‌هایش هم معرفی قهرمانان زیادی در عرصه‌های آسیایی و جهانی به جامعه تکواندو کشور است.
۱۵ سال مربیگری در منطقه
«حسین نعیمی»، سرمربی تیم‌ملی نونهالان کشور درباره ارتباطش با تکواندو محله می‌گوید: «سال ۱۳۴۷ در جنوب شهر به دنیا آمدم اما همه خاطره‌های ورزشی من به منطقه ۱۱ مربوط می‌شود. از زمانی که تکواندو را شروع کردم تمام وقتم در کانون پرورشی بوستان رازی می‌گذشت. سال ۱۳۵۹ یعنی زمانی که ۱۲ ساله بودم ورزش تکواندو را شروع کردم. هنوز هم این ارتباطم با مردم منطقه و به‌ویژه نوجوانان و نونهالان ورزش دوستش برقرار است. چون بیش از ۱۵ سال در سالن فاطمه‌الزهرا(س) شهرداری منطقه مربی هستم.»
نعیمی درباره دلیل انتخاب ورزش تکواندو می‌گوید: «من از کودکی عاشق ورزش‌های رزمی بودم. یادم می‌آید وقتی فیلم‌های رزمی را از تلویزیون می‌دیدم خودم را جای قهرمان فیلم می‌گذاشتم و سعی می‌کردم حرکات آنها را تقلید کنم. آن زمان ورزش تکواندو هنوز در جامعه ما شناخته نشده بود و مردم بیشتر با رشته کاراته آشنا بودند. من هم با نیت ثبت‌نام در رشته کاراته به باشگاه رفته بودم که آنجا روی تابلو نام رشته تکواندو را دیدم؛ از مسئولش که پرسیدم گفت تکواندو شبیه کاراته است. فرق زیادی با هم ندارد. اینطوری بود که من رشته تکواندو را انتخاب کردم.»
دور از چشم پدرم تمرین می‌کردم
«از همان زمان کودکی در یک فضای ورزشی رشد کردم. پدرم باستانی‌کار بود و همیشه دوست داشت من کشتی‌گیر شوم. اما علاقه شخصی من ورزش‌هایی با هیجان بیشتر بود و این موضوع هم از علاقه‌ام به فیلم‌های رزمی نشئت می‌گرفت. آن زمان تنها سالی یکبار مسابقات قهرمانی استان‌ها برگزار می‌شد. من ۲ دوره یعنی ۲ سال در این مسابقات شرکت کرده بودم. البته در تمام این بازی‌ها به دور از چشم پدرم و مخفیانه حضور پیدا می‌کردم. وقتی پدرم از موضوع مطلع شد که من کمربند مشکی تکواندو را هم گرفته بودم. ماجرا از این قرار بود که پدرم با ورزش‌های رزمی مخالف بود. روزهایی که تمرین داشتم یا برای مسابقه آماده می‌شدم مادرم لباس‌هایم را در گوشه‌ای آماده می‌کرد و من آنها را بر می‌داشتم و از خانه بیرون می‌رفتم.»
نعیمی می‌افزاید: «این ماجرا حدود ۴ سال ادامه پیدا کرد تا اینکه پدرم روزی به طریقی که اصلاً فکرش را هم نمی‌کردم از موضوع باخبر شد. پدرم در حال تماشای برنامه «ورزش و مردم» و منتظر پخش برنامه‌ای درباره کشتی بود که تصویر مرا در مسابقات استانی دید. جالب اینجاست که بیشتر اقوامم هم آن بازی را دیده بودند و همان روز با پدرم تماس می‌گرفتند و به او تبریک می‌گفتند. وقتی به خانه برگشتم پدرم هم به من تبریک گفت و تنها گلایه کرد که چرا او را در جریان قرار نداده بودم. بعدها به‌عنوان ورزشکار توانستم در چند دوره مسابقات بین‌المللی مقام‌هایی را هم کسب کنم.»
منطقه پر از استعداد
نعیمی درباره استعداد بالای جوانان محله در رشته‌های رزمی می‌گوید: «از سال ۱۳۷۸ فعالیت مربیگری‌ام را در منطقه آغاز کردم و در این مدت هم قهرمانان زیادی را از منطقه به جامعه تکواندو کشور معرفی کردیم. منطقه ما به دلیل بافت قدیمی و سنتی آن، زمینه‌های کشف استعدادهای ورزشی را در هر رشته‌ای بیشتر کرده است. اما دلیل علاقه زیاد به ورزش‌های رزمی در منطقه را وجود سالن‌های خوبی می‌دانم که خانواده‌ها را ترغیب می‌کند تا فرزندانشان را در این کلاس‌ها نامنویسی کنند. اما موضوعی که شاید در اقبال مردم این محله و به‌طور کلی مناطق جنوبی شهر به ورزش‌های رزمی تأثیر داشته باشد کم هزینه بودن این ورزش‌هاست. تنها با یک دست لباس تکواندو که بیش از ۵۰ هزار تومان هم نخواهد شد و با پرداخت هزینه‌های کلاس‌های آموزشی، می‌توان این رشته را آغاز کرد. در این مدت توانستم ۲ قهرمان جهان و ۲ قهرمان آسیا را از منطقه به ورزش تکواندو کشور معرفی کنم.»
میهنم را به هر جای دیگری ترجیح دادم
«وقتی برای ادامه تحصیل به ژاپن رفتم. در آنجا هم تکواندو و ورزش‌های رزمی را رها نکردم. آنجا کاراته را هم آموختم و تا دان ۶ کاراته پیش رفتم و توانستم در ۳ دوره مسابقات کشوری ژاپن هم مقام قهرمانی کسب کنم. چون اقامت کشور ژاپن را هم داشتم می‌توانستم عضو تیم‌ملی آن کشور هم شوم. درست همان موقع بود که با تمام وجودم ایران را انتخاب کردم و به میهنم برگشتم. همسرم ژاپنی است اما با خانواده‌ام در ایران زندگی می‌کنیم. آن سال‌ها که در ژاپن فعالیت می‌کردم. به‌عنوان مربی بزرگسالان و نوجوانان با تیم‌ملی ژاپن مدال‌های زیادی را در مسابقات آسیایی و جهانی کسب کردم. بارها به من پیشنهاد داده‌اند که برگردم و به تیم‌ملی ژاپن کمک کنم. اما حقیقت این است که دوست دارم در همان منطقه و محله‌ای که رشد کرده‌ام و تکواندو را فراگرفته‌ام فعالیت کنم. الان هم هرکسی که از فعالیت و مقام‌هایم در ژاپن خبر دارد وقتی مرا می‌بیند می‌گوید چرا با آن موقعیت و پیشنهاد کاری خوب در ژاپن به آنجا برنمی‌گردی؟ می‌گویم هر آنچه من از تکواندو در این سال‌ها یاد گرفته‌ام می‌خواهم با هموطنانم و به‌ویژه مردم این محله که خاطره‌های زیادی با آنها دارم به اشتراک بگذارم.»
بهترین مربی جهان شدم
او درباره دیگر موفقیت‌هایش در عرصه مربیگری می‌گوید: «سال ۱۳۹۲ با تیم‌ملی نوجوانان ایران نایب قهرمان مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در مصر شدیم. ۴ سال مربی تیم‌ملی نوجوانان بودم که با حفظ سمت به‌عنوان سرمربی تیم‌ملی نونهالان هم انتخاب شدم. با تیم‌ملی نونهالان ایران هم در نخستین دوره مسابقات جهانی تکواندو نونهالان جهان در باکو توانستیم با اقتدار کامل و با کسب ۳ مدال طلا، ۳ نقره و یک برنز به‌عنوان قهرمانی جهان دست پیدا کنیم. در همان مسابقات بود که به‌عنوان بهترین مربی جهان انتخاب شدم. این افتخار با تیم‌ملی ایران برایم باارزش‌ترین و دلچسب‌ترین عنوانی بود که در طول زندگی ورزشی‌ام کسب کردم.»
-----------------------------------------------------------------------------------------------
*منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۱ در تاریخ ۱۳۹۴/۰۴/۰۳
نظر شما