همشهری آنلاین- علی‌الله سلیمی: تخیل محض بدون پشتوانه تجربه‌های زیستی انگار خیلی هم به مذاق خوانندگان داستان در سال‌های اخیر خوش نیامده که برخی از نویسندگان برای گذار ضمنی از این قاعده کهن، به نوآوری در محدوده نسبتاً وسیع و گسترده «داستان» روی آورده و به گونه‌های تازه از روایت‌گری، مانند «ناداستان» رسیده و با ابداعات خود، حال و هوای تازه‌ای به روایتهای خود بخشیده‌اند. استقبال نسبتاً خوب مخاطبان از این شیوه روایی نشان می‌دهد برای خوانندگان امروزی داستان، علاوه بر قصه و تخیل و احساس، نوشتن بر پایه تجربه‌های زیستی نویسنده هم اهمیت دارد و اگر نویسنده‌ای بتواند روایت داستانی با بهره‌گیری از تجربه‌های زیستی خود یا دیگران بنویسد، مخاطب هم پای این نوع روایتهای داستانی که حالا بیشتر به ناداستان‌ها هم معروف شده‌اند می‌نشیند و این قرارِ نانوشته، ظرفیت تازه و بالقوه‌ای را در اختیار نویسنده امروزی قرار می‌دهد تا قوه تخیل و احساسش را در زمینِ بکر تجربه‌های شخصی خود هم به کار گیرد و از تجارب اغلب منحصر به فرد خود که خواسته یا ناخواسته از سرگذرانده، روایتهای تازه‌ای را خلق کند. نمونه‌های فراوانی از این دست آثار در سال‌های اخیر تالیف و مورد استقبال خوانندگان قرار گرفت که از موفق‌ترین آن‌ها می‌توان به اثری با عنوان«وحشی»؛ از گمشده تا پیدا شده، در مسیر پاسیفیک کرست نوشته شریل استرید، نویسنده آمریکایی اشاره کرد که به نوعی زندگینامه نویسنده بر اساس مقطعی از زندگی او در طول یک سفر محسوب می‌شود. این کتاب ۱۲۶ هفته در فهرست پرفروش‌ترین عناوین نیویورک تایمز قرار داشت و افتخارات متعددی برای نویسنده در بخش کتاب‌های غیرداستانی به ارمغان آورد. نمونه‌های ایرانی این نوع روایت‌گری نویسندگان هنوز چشمگیر نیست اما روند رویکردهای تازه در بخش روایت‌گری در جهان و ایران نشان می‌دهد به زودی شاهد خلق آثار خواندنی و ماندگار به قلم نویسندگان ایرانی در حوزه خواهیم بود.
کتاب «وحشی»؛ از گمشده تا پیدا شده، در مسیر پاسیفیک کرست نوشته شریل استرید، به نوعی زندگینامه نویسنده بر اساس مقطعی از زندگی او در طول یک سفر محسوب می‌شود.
کد خبر 799326
نظر شما