همشهری آنلاین - بهاره خسروی: تقریبا از از اواخر تابستان، با خشک کردن میوه و ذخیره آجیل و سایر ملزومات شام و سفره یلدا شروع می‌شد و کدبانوهای خانه رسمی را هم به جا می‌آوردند. البته این شروع کار برای کدبانوهای خانه آدابی داشت که آن جدا کردن کاسه همسایگی بود. فاطمه ربیعی، از تهرانی‌های قدیم، می‌گوید: «قدیم‌ها مثل امروز میوه‌ها و خشکبار و تنقلات و حتی آذوقه خانه هم برای چهارفصل مهیا نبود. از این گذشته تعداد و تنوع مغازه‌ها هم مثل امروز نبود. معمولاً اگر خریدی مانند گردو، بادام، پسته و... در قالب تنقلات شب یلدا انجام می‌شد در حجم بالایی بود و خانم‌ها این آذوقه را جوری مصرف می‌کردند تا به شب یلدا هم برسد.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
ربیعی می‌افزاید: «برای مثال یک سری محصولات مثل هندوانه که شب یلدا فصلش نبود یا پرتقال که شب یلدا نایاب می شد. ما از قبل از همان اواخر تابستان و اوایل پاییز میوه‌ها داخل ظرف‌های پر از کاه نگهداری می کردیم با این کار میوه‌ها معمولا تازه می ماند و از خرابی و فاسد شدن هم پیشگیری می‌شد. حتی اغلب برای دوری از ناخنک زدن بچه‌ها اغلب آذوقه‌ها را در زیرزمین و کنج انباری‌ها مخفی می‌کردیم، اما از همان ابتدای کار وقتی گونی را باز می‌کردیم، یک کاسه برای همسایه نیازمند جدا می‌کردیم. هر خانواده بر اساس وسعش یک کاسه گردو، یک کاسه بادام، یک کاسه بنشن، یک کاسه لوبیا و خلاصه کاسه اول از هر خوراکی را برای همسایه‌های تنگدست در نظر می‌گرفت.»
به گفته ربیعی، مرحله بعد از جمع‌آوری کاسه‌های همسایه شب یلدا، زمان توزیع آن بود. بسته به نیاز همسایه به هر کدام به‌عنوان یلدایی چیزی به عنوان هدیه می‌دادیم؛ به یکی کاسه کشمش، دیگری یک کاسه برنج و به این ترتیب سفره شب یلدا کسی خالی نمی‌ماند. هدف این بود که اگر شب یلدا مهمان سرزده به خانه آمد شرمنده نشود و از طرفی، این کار باعث برکت رزق و روزی هم محسوب می‌شد.
نظر شما