این طرح هنوز روی تخته طراحی است و عملی نشده است. اما نهایتا چه بسا روباتها بتوانند روزی از کابلی به طول 100،000 کیلومتر که زمین را به فضا وصل می کند، بالا روند.
مشکل این است که ممکن است انسان در طول این سفر زنده نماند چون در معرض مقدار زیادی پرتوهای یونیزه کننده قرار می‌گیرند که در حین گذر از هسته کمربند ون الن دور زمین به آنان وارد می‌شود. دور زمین دو دایره متحد‌المرکز از ذرات باردار وجود دارد که در مهار میدان‌های مغناطیسی زمین هستند.
آندرس یورگنسن نویسنده گزارش جدیدی در این باره و از کارشناسان آزمایشگاه لس آلاموس در نیو‌مکزیکو گفت اگر سپری از انسان حفاظت نکند، در این مسیر بر اثر پرتوزایی از بین می‌رود. طرح آسانسور این گونه است که یک سر آن به سکویی در اقیانوسی در ناحیه نزدیک استوا بسته می‌شود و سر دیگر آن به وزنه‌ای در فضا گره می‌خورد.
در استوا خطرناکترین بخش کمربند پرتوزا از ارتفاع 1000 تا 2000 کیلومتری امتداد دارد. در دهه‌های 1960 و 1970 که فضاپیماهای آپولو پرتاب شدند، به فضانوردان آسیبی وارد نشد چون به سرعت از آن گذشتند.
اما با توجه به سرعت پیشنهادی آسانسورها که 200 کیلومتر در ساعت است، ممکن است فضانوردان حدود یک هفته در این کمربند بمانند. در این صورت میزان پرتویی که به آنان وارد می شود، 200 برابر پرتویی است که به فضانوردان آپولو وارد شد.
چند امکان بالقوه برای مقابله با پرتوزایی وجود دارد که همه معایبی دارد. یک گزینه آن است که آسانسور را از استوا دور کرد. با انتقال آن به شمال یا جنوب، می‌توان از پرفشارترین بخش کمربند پرهیز کرد. اما بلز گاسن دیگر نویسنده گزارش یادشده گفت حداکثر دور شدن از استوا فقط مقدار کمی از پرتوزایی می‌کاهد که کافی نیست.
به علاوه اگر آسانسور در ارتفاع 45درجه شمالی قرار بگیرد، کابل با کشش نیروهای گریز از مرکز به طرف جنوب کشیده خواهد شد. بنابراین کابل هزاران کیلومترتقریبا به طور افقی در جو زمین کشیده می‌شود. در این حالت فشارهای آب و هوایی به آن وارد می‌شود که آن را تضعیف می‌کند.
گزینه دیگر این است که نوعی سپر پرتو در نقطه‌ای از طول کابل کشیده شود تا هر وقت آسانسور به کمربند رسید، آن را بالا ببرد. اما چنین وسیله‌ای می‌تواند وزن آسانسور را سنگین و حرکت عادی کابل را مختل کند.
ایجاد میدان مغناطیسی در اطراف آسانسور می‌تواند مانع از رسیدن پرتو به آن شود. اما ممکن است نتوان برق مورد نیاز برای این میدان مغناطیسی را به آسانسور رساند. راه حل دیگر آن است که جرم آسانسور را افزایش داد که این کار انرژی زیادی برای پرتاب آن می‌طلبد.
شرکت لیفت کورپ که روی این طرح کار می‌کند، در نظر دارد در هر سفر 20 نفر را سوار این وسیله کند. طرح آن شامل آسانسوری است که 100 تن وزن دارد.
نخستین کسی که طرح آسانسور فضایی را عرضه کرد، برد ادواردز نام دارد. آسانسور پیشنهادی وی 20 تن وزن داشت.
