اینک که سربازان آمریکایی مشغول باربستن از شهرهای عراق هستند، از آغازگران این جنگ کمتر نشانی را می‌توان در عالم سیاست یافت. عمر سیاسی همه آنانی که دست در دست هم و بی‌توجه به افکار عمومی مردم آغازگر این جنگ بودند را باید تمام شده فرض کرد.
در آمریکا اوباما جای بوش جمهوریخواه نشسته است. خاطره جنگ طلبی بوش آنقدر بر افکار عمومی آمریکا گران آمد که استراتژیست‌های جمهوریخواه بازگشت اعتماد عمومی مردم به این حزب را لااقل در 10 سال آینده غیرممکن یا بسیار مشکل ارزیابی کرده‌اند.
در انگلیس سر مایک جکسون، فرمانده سابق ارتش انگلیس خود را آماده انتشار سند ١٠٠ صفحه‌ای می‌کند که تونی بلر، نخست‌وزیر سابق را به خاطر پذیرش چشم‌بسته طرح آمریکا برای حمله سال ٢٠٠٣ به عراق که تاکنون ١٧٩ سرباز انگلیسی را به کام مرگ کشانده، مقصر می‌داند.
تحقیقات جنگ عراق هم اگر آنگونه که مطبوعات و مردم می‌خواهند آشکارا انجام شود، حزب کارگر را تا مدت‌ها از عرصه سیاست حذف خواهد کرد.
در اسپانیا، رومانی و استرالیا هم وضع به همین منوال بود. عجیب بود که سیاستمداران این کشورها در میان اعتراض گسترده مردم این کشورها راهی عراق شدند.
کمتر سیاستمداری را اینک می‌توان یافت که همچنان اشغال عراق را درست بداند. اگرچه صدام و سلاح‌های هسته‌ای اش که هیچگاه پیدا نشدند، بهانه‌ای بیش نبود و تصمیم حمله به عراق 2 سال پیش از زمان اصلی آن و نه در کاخ سفید که در شرکت‌های نفتی تگزاس و با حضور افرادی چون چنی، خلیل‌زاد، بوش و رایس گرفته شد اما اینک دیگر حتی نفت هم بهانه‌ای برای ماندن نیست.
عراق خیلی زودتر از آنچه تصورش می‌رفت به بهشت تروریست‌ها تبدیل شد. عراقی که در ماه‌های اول اشغال به لطف جو احساسی ناشی از سقوط دیکتاتور، کمتر خشونتی را به‌خود دیده بود به ناگاه به گردابی تبدیل شد که پای خیلی از کشورهای منطقه را هم به میان کشید.
آمریکایی‌ها ناتوان از کنترل اوضاع گاه تقصیر را به گردن ایران، گاه سوریه، گاه عربستان و اردن و گاهی هم شورشیان درون عراق و طیف‌های شیعه و سنی انداختند.
همین ناکامی‌ها بود که حتی در اواخر دولت بوش هم خیلی از کارشناسان اتاق جنگ پنتاگون را به این فکر انداخت که باید برای خروجی آبرومندانه فکری کرد. توافقنامه امنیتی عراق و آمریکا با همین انگیزه به سرانجام رسید: توافقنامه‌ای که اگرچه وزنه خواسته‌های آمریکا در آن بسیار سنگین‌تر از منافع مردم و دولت عراق بود اما حداقل محاسنی هم داشت که یکی همین تعیین زمان خروج بود.
ساکنان جدید کاخ سفید هم می‌دانند عقب نشینی از شهرهای عراق هم اگرچه همچنان به معنای حضور آمریکا در عراق است اما از سویی آغازی است بر پایان کابوسی که ممکن است درصورت ادامه خیلی معادلات را به ضرر آنها تغییر دهد.
اینک آغازکنندگان جنگ عراق در کشورهای خود و درهمه جهان مردمانی منفورند؛ جانشینان آنها هم به‌دنبال راهی برای خروج از این ماجرا می‌گردند؛ خروجی شاید آبرومندانه.
