این ساخت و سازها که در ادامه روند اشغال سرزمین‌های فلسطینیان انجام شده و در حال انجام است البته موضوعی جدید نیست. برخی گمان می‌کنند این موضوع مسئله‌ای است که به تازگی به‌وجود آمده و از این جهت در صدر اخبار مربوط به روند مذاکرات صلح خاورمیانه قرار گرفته است.
واقعیت اما این است که اسرائیل این پروژه را از همان سال‌های ورود به سرزمین فلسطین کلید زده است. این پروژه‌ای است که ریشه از طرح‌ها و برنامه‌هایی دارد که مقامات اسرائیل بیش از 70 سال پیش طرح کرده بودند. همان زمان متخصصان و کارشناسان صهیونیست، در حال آماده‌سازی نقشه‌های توپوگرافیک مناطق فلسطینی بودند.
همان زمانی که صهیونیست‌ها به سرشماری فلسطینیان پرداختند. همان زمانی که صهیونیست‌ها حتی تعداد درخت‌ها و اتومبیل‌های فلسطینیان را سرشماری کردند. همان زمانی که صهیونیست‌ها اطلاعات مربوط به مناطق هموار و ناهموار فلسطین را طبقه بندی کردند تا ببینند چه مناطقی برای ساخت و ساز مناسب‌تر است.
از آن زمان تا‌کنون طرح‌ها و برنامه‌های رژیم صهیونیستی برای اشغال تدریجی تمامی سرزمین‌های فلسطینیان مرحله به مرحله به اجرا درآمده است. و اجرای این طرح‌ها به آوارگی، بی‌خانمانی و از دست دادن جان و مال و زمین و خانه تعداد بسیار زیادی از فلسطینیان انجامیده است.
از زمان اجرای این طرح میلیون‌ها فلسطینی مجبور به جلای وطن شده‌اند و اکنون در کشورهایی نظیر مصر و اردن روزگار می‌گذرانند و رژیم صهیونیستی همچنان از بازگشت آنها ممانعت می‌کند.
مسئله شهرک‌سازی اما از سال 1967، پس از آنکه اسرائیل در جنگ 6روزه با اعراب به پیروزی رسید، به‌صورت بسیار جدی دنبال شد. این شهرکسازیها از غزه، کرانه غربی و بلندی‌های جولان آغاز شد.
رژیم صهیونیستی برای پیش‌برد شهرکسازیها از نیروهای مختلفی استفاده کرد. نخست برای اینکه این مسئله را به مسئله ایدئولوژیک برای یهودیان تبدیل کند از صهیونیست‌های مذهبی و متعصب که معتقد بودند محدوده سرزمینی دولت صهیون، باید از اردن تا دریای مدیترانه گسترش یابد، کمک گرفت.
نیروی دوم نیز نیروهای نظامی بودند که به آنها القا شده بود که شهرکسازیها امنیت رژیم را افزایش خواهد داد. در مرحله بعد سیاستمداران صهیونیست وارد شدند. کسانی‌که بر این باور بودند؛ هر چقدر زمین‌های بیشتری به اشغال درآید در آینده دست بالاتری برای وارد‌شدن در مذاکرات صلح با فلسطینیان خواهند داشت. اما سؤالی که در اینجا مطرح است این است که آیا این شهرکسازیها قانونی بوده است؟
پاسخ این است که اگر براساس قوانین بین‌المللی این مسئله بررسی شود، مسلما پاسخ منفی است. اما در قاموس صهیونیست‌ها این شهرکسازیها کاملا قانونی بوده است. در این میان، آنچه جالب توجه است این است که نخستین کسی که غیرقانونی بودن این اقدام را عنوان کرد فردی از خود صهیونیست‌ها بود.
روژه گارودی، محقق مسلمان فرانسوی در کتاب «تاریخ یک ارتداد» به این مسئله اشاره می‌کند که «تئودور مرون» مشاور حقوقی وزارت خارجه رژیم صهیونیستی بلافاصله پس از جنگ 6روزه و تصمیم اسرائیل برای شهرک‌سازی این مسئله را به‌طور محرمانه با نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، لوی اشکول، مطرح کرد. مرون گفت که این اقدام تخطی از معاهداتی است که سکونت دادن غیرنظامیان را در سرزمین‌های اشغالی ممنوع می‌کند.
آمریکا البته در این خصوص موضعی دوپهلو اتخاذ کرد اما سازمان ملل، کشورهای غربی و دادگاه بین‌المللی، همگی شهرکسازیها را غیرقانونی اعلام کردند اما در عمل هیچ اقدامی برای متوقف کردن رژیم صهیونستی انجام ندادند.
کنوانسیون چهارم ژنو، اسکان اتباع غیرنظامی کشورهای فاتح را در سرزمین‌های اشغال شده منع می‌کند، اما رژیم صهیونیستی در توجیه اسکان غیرنظامیان یهودی در سرزمین‌های فلسطین، وضعیت حقوقی این سرزمین‌ها را منطبق با مقررات کنوانسیون ژنو نمی‌داند و مدعی است که این سرزمین‌ها پیش از جنگ ژوئن ۱۹۶۷، از حاکمیت به رسمیت شناخته شده‌ای برخوردار نبوده‌اند و بنابراین، رعایت مقررات کنوانسیون ژنو در باره آنها الزامی نیست.
همچنین، سازمان ملل متحد، استان یهودا و شومرون و شهرک‌های یهودی‌نشین مستقر در آن را که به «کرانه باختری رود اردن» مشهور است را به رسمیت نمی‌شناسد. اما دولت اسرائیل همچنان با چنین تفسیری مخالف است.
رژیم صهیونیستی اما همچنان بر اقدام خود پافشاری کرده و با بی‌توجهی به تمامی قوانین بین‌المللی روند شهرک‌سازی را در منطقه سینا، و برخی از نواحی نوار غزه آغاز کرد. البته در سال 1979 میلادی پس از آنکه اسرائیل با مصر صلح کرد، توافق حاصل شد که اسرائیل شهرک‌های خود را از منطقه سینا برچیند. در سال 2005 نیز اسرائیل برخی از شهرک‌های خود را از نواز غره برچید.
اما امروز آنچه موجب بروز اختلاف میان اسرائیل و فلسطینیان و همچنین مقامات آمریکایی شده است وجود شهرک‌های یهودی نشین در بلندی‌های جولان و خصوصا کرانه غربی است. البته برخی از این شهرک‌ها کوچک هستند ولی بسیاری از آنها نظیر شهرک ماآل آدیوم که در شرق بیت‌المقدس واقع شده و شهرک آریل که در شرق تل‌آویو قرار دارد، بسیار بزرگ هستند.
اما چرا وجود شهرک‌ها در کرانه غربی و بلندی‌های جولان مشکل ایجاد کرده است؟ همانطور که گفته شده است طرح آمریکا برای صلح میان رژیم صهیونیستی و فلسطین طرحی است بر مبنای تشکیل 2 کشور فلسطینی و اسرائیلی. مبنای این طرح به مشکلی بازمی‌گردد که صهیونیست‌ها از سال 1967، که سال آغاز شهرکسازیها بود، با آن روبه‌رو شدند.
برخی از صهیونیست‌ها معتقد بودند که چنانچه دولت یهود کرانه غربی را در اختیار بگیرد با یک دوراهی مواجه خواهد شد. دوراهی که کاملا ریشه در تمایلات نژاد پرستانه صهیونیست‌ها داشت.
مسئله این بود، اگر دولت یهود کنترل کامل را در دست می‌گرفت اما به فلسطینی‌هایی که در این منطقه زندگی می‌کردند حقوق شهروندی اعطا نمی‌کرد، نمی‌توانست ادعا کند یک دولت دمکراتیک تشکیل داده است.
اما اگر سرزمین را اشغال کرده و به فلسطینی‌ها هم حق شهروندی اعطا می‌کرد، آن‌وقت- دیگر از آرمان‌های صهیونیست‌ها که همان تشکیل دولت صهیونیست بود، فاصله می‌گرفتند چراکه با اعطای حقوق شهروندی به فلسطینی‌ها دیگر اکثریت از آن یهودیان نبود.
امروز هم اسرائیل به همین دلیل از بازگشت آوارگان فلسطینی به سرزمینشان جلوگیری می‌کند. صهیونیست‌ها خوب می‌دانند که چنانچه میلیون‌ها آواره فلسطینی به سرزمینشان بازگردند جمعیت فلسطینی‌ها از جمعیت 6میلیون نفری یهودیان بیشتر خواهد شد.
با توجه به آنچه گفته شد طرح تشکیل 2کشور اسرائیلی و فلسطینی مطرح شد. اما همین طرح نیز موانعی بزرگ بر سر راه دارد که یکی از اصلی‌ترین آنها شهرک‌های یهودی‌نشین در کرانه غربی و بلندی‌های جولان است. اسرائیل نه تنها این شهرک‌ها را برنچیده، بلکه در برخی از مقاطع زمانی به گسترش آنها نیز اقدام کرده است که این اقدامات تنش را افزایش داده است.
کار به جایی کشیده است که مقامات زیاده‌خواه صهیونیست، امروز حتی در مقابل مدافع همیشگی خودشان یعنی آمریکا نیز ایستاده‌اند. باراک اوباما رئیس‌جمهوری آمریکا بارها از مقامات اسرائیلی خواسته است تا شهرکسازیها را به‌عنوان نخستین گام برای نشان‌دادن حسن نیتشان برای آغاز روند صلح خاورمیانه متوقف کنند. اما صهیونیست‌ها همچنان ممانعت می‌کنند.
اوباما حتی صراحتا در مصر اعلام کرد که آمریکا مشروعیت ادامه شهرک‌سازی‌‌های دولت یهود را نخواهد پذیرفت، اما مقامات صهیونیست همچنان بر ادامه اقدام غیرقانونی خود پافشاری می‌کنند و در واقع در مقابل جامعه بین‌المللی از اعراب و کشورهای خاورمیانه گرفته تا آمریکا و اروپا ایستاده‌اند و لجاجت می‌کنند.
