۱۰ رفتار که نشان می‌دهد فردی با افزایش سن تنهاتر شده است

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از hack spirit، نشانه ها ممکن است در عادات روزمره پنهان شده باشند و با گذشت سالها به طور نامحسوس تغییر کنند.

اما شناخت زودهنگام این عادت‌ها می‌تواند به ما کمک کند که مداخله کنیم و اطمینان حاصل کنیم که دوستان و اعضای خانواده ما با افزایش سن با بار تنهایی روبرو نشوند.

بنابراین، بیایید ۱۰ عادت را بررسی کنیم که نشان می‌دهد یک فرد با افزایش سن، به تدریج تنهاتر می‌شود.

۱) تعامل اجتماعی کمتر
همه ما لحظات تنهایی خود را داریم، اما با افزایش سن، اگر متوجه شویم که یکی از عزیزان به جای گذراندن وقت با دیگران به طور فزاینده ای تنها بودن را انتخاب می کند، می تواند نشانه ای از تنهایی باشد.

این مربوط به عقب نشینی های گاه به گاه در تنهایی برای تجدید قوا نیست. این در مورد ترجیح مداوم انزوا بر تعامل اجتماعی است.

همانطور که روابط اجتماعی می تواند بر افراد تأثیر بگذارد، فقدان تعامل اجتماعی نیز می تواند بر سلامت روانی افراد تأثیر بگذارد.

۲) بی علاقگی به فعالیت های مورد علاقه
وقتی کسی علاقه خود را به فعالیت‌هایی که زمانی از آن لذت می‌برده از دست می‌دهد، می‌تواند نشانه‌ای از احساس انزوا باشد.

۳) تغییر در الگوهای خواب
تغییر الگوهای خواب با افزایش سن غیرمعمول نیست. با این حال، تغییرات قابل توجه در خواب، مانند بی خوابی مداوم یا پرخوابی، می تواند نشانه چیز جدی تری باشد. تحقیقات ارتباط واضحی را بین تنهایی مزمن و اختلال خواب نشان داده است.

کمبود خواب باکیفیت می تواند احساس انزوا و تنهایی را بیشتر کند. یک چرخه معیوب شروع به شکل گیری می کند که در آن تنهایی خواب را مختل می کند و کمبود استراحت به تنهایی کمک می کند.

اگر متوجه شدید که یکی از عزیزان خود علیرغم هیچ مشکل ظاهری سلامتی به طور مداوم مشکل خواب دارد، شاید بهتر باشد که تنهایی را به عنوان یک علت بالقوه در نظر بگیرید. یک گفتگوی ساده در مورد احساسات آنها می تواند اولین قدم برای شکستن چرخه باشد.

۴) کاهش مراقبت شخصی
نظافت شخصی و مراقبت از خود بخش جدایی ناپذیری از برنامه روزانه ماست. هنگامی که شخصی از این وظایف مهم غفلت می‌کند، می تواند نشانه ای از مشکلات اساسی باشد.

وقتی افراد احساس تنهایی یا انزوا می کنند، انگیزه آنها برای مراقبت از خود می تواند ضربه بخورد. انگار می پرسند "چرا زحمت بکشی؟"

ناگهان موهای مرتب شانه‌شده‌شان ژولیده می‌شود، لباس‌هایشان مثل گذشته مرتب نیست، یا فضای زندگی‌شان به هم ریخته و نامرتب می‌شود.

نکته اینجاست: کاهش مراقبت شخصی اغلب می تواند فریاد کمک باشد، تجلی بیرونی یک مبارزه داخلی. اگر متوجه این تغییرات در فردی که به او اهمیت می دهید، می شوید، ممکن است وقت آن رسیده باشد که به کمک او بروید.

• ۹ مورد در زندگی شخصی که هرگز نباید در مورد آنها به کسی توضیح دهید

۵) افزایش فعالیت آنلاین
ما در عصر دیجیتال زندگی می کنیم، و غیر معمول نیست که زمان قابل توجهی را در فضای اینترنت صرف کنیم. اما زمانی که فعالیت آنلاین شخصی شروع به جایگزینی تعاملات دنیای واقعی می کند، می تواند نشانه ای از تنهایی باشد.

صرف زمان زیاد در پلتفرم های رسانه های اجتماعی یا درگیر شدن در فعالیت های آنلاین به ضرر روابط واقعی می تواند تلاشی برای پر کردن خلاء ارتباط اجتماعی باشد.

اگر متوجه شدید که یکی از عزیزان زمان بیشتری را به صورت آنلاین و زمان کمتری را با افراد واقعی سپری می کند، می تواند نشانه ای از احساس انزوا باشد.

۶) ارتباطات کمتر
ارتباطات مایه حیات هر رابطه است. این نحوه اشتراک گذاری، ارتباط و درک یکدیگر است. وقتی کسی شروع به برقراری ارتباط کمتر می کند، ممکن است نشانه ای باشد که او به طور فزاینده ای احساس تنهایی می کند.

شاید آنها به همان اندازه که قبلاً تماس می‌گرفتند دیگر تماس نگیرند. این در مورد شمارش تعداد پیام ها یا اندازه گیری طول تماس های تلفنی نیست. این در مورد توجه به تغییر در تمایل آنها برای برقراری ارتباط است.

گاهی اوقات، یک گفتگوی صمیمانه می تواند همه چیز را در جهان متفاوت کند.

۷) افزایش نوستالژی
افزایش حس نوستالژی اغلب می تواند نشانه ای از تنهایی باشد. گویی زمان حال به اندازه کافی نیازها را برآورده نمی‌کند، بنابراین فرد به دنبال یافتن آرامش در گذشته است.

اگر به نظر می رسد که فرد مورد علاقه شما بیشتر در گذشته زندگی می کند تا اکنون، ممکن است درخواستی برای همراهی یا ارتباط باشد. آنها را تشویق کنید تا خاطرات خود را با شما به اشتراک بگذارند، اما همچنین به آنها کمک کنید تا در زمان حال شادی و رضایت داشته باشند.

۸) تعهد بیش از حد به کار یا سرگرمی
ممکن است فکر کنید فردی که مشغول کار است یا در سرگرمی ها غرق است، زمانی برای احساس تنهایی ندارد. اما گاهی اوقات، این تعهد بیش از حد می تواند نشانه ای از تنهایی باشد.

هنگامی که افراد خود را مشغول کار یا سرگرمی های خود می کنند، اغلب می تواند تلاشی برای پر کردن خلاء یا منحرف کردن خود از احساس انزوا باشد.

مثل این است که آنها سعی می کنند از تنهایی پیشی بگیرند. اما مشکل این است که شما نمی توانید بر احساسات خود غلبه کنید. دیر یا زود به سراغتان می آیند.

اگر متوجه شدید که شخصی دائماً تا دیروقت سر کار می‌ماند، یا سرگرمی‌های او تمام وقت آزادش را می‌گیرد، ممکن است به چیزی بیش از یک استراحت نیاز داشته باشند. آنها ممکن است به یک دوست نیاز داشته باشند.

۹) پرهیز از رویدادهای اجتماعی
رویدادهای اجتماعی می توانند راهی عالی برای ارتباط با دیگران و برقراری روابط باشند. اما برای کسی که احساس تنهایی می کند، این رابطه ها می تواند بسیار طاقت فرسا یا حتی ترسناک باشد.

ممکن است متوجه شوید که آنها شروع به رد دعوت به مهمانی ها، گردهمایی های خانوادگی یا رویدادهای اجتماعی می‌کنند. یا ممکن است شرکت کنند، اما به نظر می‌آیند گوشه‌گیر یا مشتاق به ترک زودهنگام هستند.

این اجتناب لزوماً به معنای دوست نداشتن رویدادهای اجتماعی نیست. این می تواند نشانه ای از احساس بی ارتباطی یا بی قراری در بین افراد باشد.

• بلاهایی که استرس روزمره بر سرتان می‌آورد

۱۰) ضعف سلامت جسمانی
تنهایی فقط بر ذهن تأثیر نمی گذارد؛ همچنین می تواند بر سلامت جسمانی تأثیر بگذارد. انزوای طولانی مدت می تواند منجر به ضعف سیستم ایمنی، فشار خون بالا و حتی بیماری قلبی شود.

اگر متوجه شدید که سلامتی یکی از عزیزان بدون هیچ دلیل مشخصی بدتر می شود، ممکن است به احساس تنهایی مرتبط باشد. این چیزی بیش از یک نشانه است. این یک فراخوان برای اقدام است.

اشتباه نکنید: مشارکت شما می تواند دنیای متفاوتی ایجاد کند. یک عمل ساده دراز کردن دست دوستی، یک کلمه محبت آمیز یا یک دعوت برای یک فنجان قهوه می تواند راه نجاتی برای کسی باشد که با تنهایی دست و پنجه نرم می کند. زیرا هیچ کس نباید به تنهایی با پیری روبرو شود.

سخن نهایی: قدرت ارتباط
تنهایی فقط یک احساس نیست؛ این حالتی است که می تواند بر سلامت روانی و جسمی ما تأثیر بگذارد. این یک مزاحم ظریف است که اغلب تا زمانی که به طور کامل وارد نشود، مورد توجه قرار نمی گیرد.

عاداتی که بررسی کرده ایم می توانند بینش های ارزشمندی را برای کمک به ما در درک و حمایت از عزیزانمان با بالا رفتن سن ارائه دهند.

بیایید برای دستیابی، گوش دادن و درک کردن وقت بگذاریم. به اطرافیانمان یادآوری کنیم که تنها نیستند، حتی وقتی ساکت هستند. زیرا گاهی اوقات عمیق ترین گفتگوها بدون کلام اتفاق می افتد.