خاصیت جریان اصولگرایی نه گرته‌برداری از آموزه‌های غربی و شبه‌دمکراسی‌های ادعایی است و نه قبض، محدودیت و تنگناهایی که تحجر، چون قفلی افق پویایی آن را مسدود کرده باشد، بلکه کارآمدی تئوری حکومتی مردم‌سالاری دینی مهم‌ترین رکن آن است.
اصولگرایی به گفتمان انقلاب اسلامی برمی‌گردد که 2 رکن مردم و اسلامیت با رهبری و هدایت امام انقلاب اسلامی را به نتیجه رساند، و امروز به‌‌رغم گذشت 30 سال از انقلاب، رکن رکین جریان اصولگرایی در محور اعتقاد عملی به ولایت فقیه و ولی فقیه زمان قرار گرفته که یک دلبستگی عمیق قلبی است.
اعتقاد به رهبری و فصل‌الخطاب بودن فرامین ایشان نه یک مصلحت سیاسی که در چارچوب تعقلات حزبی و گروهی ارزیابی می‌شود بلکه یک واقعیت اعتقادی است که از منظر علم اصول به آن توجه می‌شود. ریشه این اعتقاد نیز به تئوری حکومتی امام خمینی(ره) برمی‌گردد که در کتاب ولایت فقیه و سیره عملی و نظری ایشان در دوران رهبری امت اسلامی خصوصاً در اواخر عمر شریف ایشان معطوف می‌شود.
بنا بر این اصولگرا کسی است که به‌‌رغم اختلاف سلایق و تکثر در شیوه‌ها، در عمل اعتقاد قلبی به ولایت فقیه و فرامین مقام معظم رهبری داشته باشد. تاریخ 30 ساله انقلاب بسیار نشان داده است که عده‌ای از سیاسیون تا آنجا اعتقاد عملی به فرامین داشته‌اند که با مصالح آنها سازگاری داشته است و در غیراین‌صورت بنا به‌ضرورت‌های سیاسی خاص این گروه‌ها از کنار امر ولی‌فقیه عبور کرده‌اند و گرفتار بیماری مهلک مصلحت‌سنجی شده‌اند. خیلی نمی‌خواهیم موضوع فوق را تفصیل دهیم، رفتار سیاسی امروز و دیروز برخی خواص سیاسی پرابهام اما گویا برای مردم است.
معیارها، این ابهام‌ها و پیچیدگی رفتارهای خواص مصلحت‌سنج را مشخص می‌کند. معیارها نه رنگ تعلق به گروه‌های سیاسی را دارند و نه وابستگی‌های خانوادگی و نسب و تبار و دوستی‌های چندساله بلکه شاخصه‌های اصولگرایی بر اعتقاد عملی بر آموزه‌های انقلاب تکیه دارد که در ذات این اعتقاد «تکثر در عین وحدت» و کارآمدی و عقلانیت و تعبد نهفته است.
حال وقت آن است که به یک بازتعریف دقیق از اصولگرایی برسیم و تصور اینکه فقط عده‌ای خاص اصولگرا هستند را به کنار نهیم و دایره معتقدان به اصولگرایی را با تعریف دقیق آن افزایش دهیم و یک آن تردید به خود راه ندهیم که دلبستگی نظری و عملی به فرامین و سخنان رهبری فرزانه انقلاب ملاک و معیار روشنی برای اصولگرایی است. حال هرکس باید با خود بسنجد در چه مرتبه‌ای از یکی بودن شعار و عمل قرار دارد.
