جراحی برای کاشتن ایمپلنت مغزی چطور انجام می‌شود؟

به گزارش همشهری آنلاین ماسک در مصاحبه‌ای با پادکستی به میزبانی لکس فریدمن، دانشمند کامپیوتر جزئیات چندانی درباره دومین بیمار دریافت‌کننده ایمپلنت مغزی نورالینک بیان نکرد،‌ جز اینکه این بیمار هم مانند بیمار اول ضایعه نخاعی داشته و در جریان یک تصادف رانندگی فلج شده است.

ماسک گفت: «به نظر می‌رسد که همه چیز پس از کاشت ایمپلنت دوم به خوبی پیش می‌رود. مقدار زیادی سیگنال وجود دارد، مقدار زیادی الکترود. همه چیز به خوبی کار می‌کند.»

ماسک گفت ۴۰۰ تا از الکترودهای ایمپلنت دوم در مغز بیمار دارند کار می‌کنند. نورالینک می‌گوید ایمپلنت‌هایش از ۱۰۲۴ الکترود استفاده می‌کنند.

ماسک افشا نکرد جراحی برای کاشتن ایمپلنت در مغز بیمار دوم در چه هنگامی انجام شده است.

شرکت نورالینک در روند آزمودن این وسیله است که به قصد کمک کردن به افراد دچار آسیب طناب نخاعی ساخته شده است. این وسیله به نخستین بیماری که از آن استفاده کرده است، امکان داده است که بازی ویدئویی انجام دهد، در اینترنت جستجو کند، در رسانه‌های اجتماعی پست بگذارد و یک نشانگر را روی صفحه نمایش لپ‌تاپش تکان دهد.

ماسک گام‌های بعدی که شرکت نورالینک برخواهد داشت، «غول‌آسا» خواند و پیش‌بینی کرد که در سال‌های آینده این شرکت تعداد الکترودهای کاشته شده در مغز بیماران را به‌طور چشمگیری افزایش خواهد داد و پردازش سیگنال را بهبود می‌بخشد.

الکترودها سیگنال‌های مغزی را دریافت می‌کنند که سپس به قطعات الکترونیکی در ایمپلنت هدایت می‌شوند. این قطعات داده‌های عصبی را پردازش کرده و به صورت بی‌سیم به یک اپلیکیشن نورالینک که بر روی یک دستگاه خارجی مانند کامپیوتر نصب شده است، منتقل می‌کنند.

نخستین بیمار توانایی‌های تازه‌ای پیدا کرده است

نولند آرباو نخستین بیماری که ایمپلنت مغزی شرکت نوراالینک را دریافت کرد و سه نفر از مدیران اجرایی نورالینک هم در این پادکست درباره چگونگی انجام جراحی به کمک ربات برای کاشتن ایمپلنت اول ارائه کردند.

بیشتر بخوانید:

شرکت ایلان ماسک کارآزمایی بالینی ایمپلنت مغزی در بیماران فلج‌شده را آغاز می‌کند

نولند آرباو دچار فلج چهار اندام اولین انسانی بود که در اوایل سال جاری به عنوان بخشی از یک کارآزمایی بالینی ایمپلنت نورالینک در مغزش کاشته شد.

آرباو، 30 ساله، چند ماه پس از این عمل گفت که این دستگاه به زندگی او کمک کرده است، ازجمله به او اجازه داده بازی‌های ویدیویی انجام دهد و شطرنج بازی کند و به راحتی در اینترنت به گشت و گذار بپردازد.

آرباو قبل از دریافت ایمپلنت از یک چوب در دهانش برای ضربه زدن به صفحه نمایش یک تبلت استفاده می‌کرد. اما به گفته او اکنون با ایمپلنت کافی است به آنچه می‌خواهد روی صفحه کامپیوتر اتفاق بیفتد فکر کند و دستگاه آن را انجام می‌دهد. او گفت که این دستگاه به او کمی استقلال داده و اتکای او به مراقبان را کاهش داده است.

آرباو در ابتدا پس از عمل جراحی با مشکلاتی مواجه شد، به‌این‌ترتیب که سیم‌های کوچک ایمپلنت او جمع شدند و درنتیجه الکترودهایی که می‌توانستند سیگنال‌های مغز را اندازه‌گیری کنند، کاهش یافت. گزارش شده است که نورالینک در آزمایش‌های حیوانی که قبل از کاشتن ایمپلنت در مغز انسان انجام داده بود، از امکان ایجاد این اشکال خبردار شده بود.

شرکت نورالینک که توانایی ایمپلنت برای نظارت بر سیگنال‌های مغزی آرباو را با ایجاد تغییراتی که شامل اصلاح الگوریتم آن برای حساس‌تر شدن است، بازیابی کرده و مشکل جمع شدن برخی از الکترودها را حل کرده است.

ماسک نیز در مصاحبه‌اش گفت که آرباو رکورد جهانی قبلی خود را برای سرعتی که می‌تواند مکان‌نما یا «کرسر» را فقط با فکر کردن رو صفحه نمایش کامپیوتر کنترل کند، بهبود بخشیده است.

یک عمل جراحی سرراست

متیو مک‌دوگال، جراح مغز و اعصاب که در کاشتن ایمپلنت شرکت داشت، نیز در این پادکست حاضر شد و گفت روش جراحی برای این کار واقعاً «ساده و سرراست» است..

مک دوگال گفت: «بخش انسانی جراحی که من انجام می‌دهم بسیار ساده است. این یکی از اساسی‌ترین روش‌های جراحی مغز و اعصاب است که می‌توان تصور کرد.»

به گفته مک‌دوگال، جراحان در طول این عمل، برشی در پوست بالای سر در ناحیه‌ای از مغز ایجاد می‌کنند که «قوی‌ترین مرکز کنترل حرکات دست است» ایجاد می‌کنند.

او گفت: «اگر شما یک پیانونواز خبره باشید، این بخش از مغز شما در تمام مدتی که در حال نواختن هستید، فعال است.»

به گفته او حتی در بیمارانی دچار فلج چهار اندام (کوادری‌پلژی)‌ که مغز آنها اتصالی به دست‌ها برای کنترل حرکات انگشتان ندارد، همچنان هنگامی که بیماران ن حرکات انگشتانشان را تصور می‌کنند و این بخش مغز فعال می‌شود.

او توضیح داد که هنگامی که جراحان پوست را در بالای سر برش می‌دهند و آن را «مانند باز کردن کاپوت ماشین» باز می‌کنند، یک سوراخ گرد به قطر ۲.۵ سانتی‌متر در جمجمه ایجاد می‌کنند، آن تکه جمجمه را برمی‌دارند، پرده پوشاننده مغز را باز می‌کنند و آن قسمت مغز را در معرض ایمپلنت نورالینک قرار می‌دهند.

او گفت: «در این لحظه است که کار ربات جراح شروع می‌شود. این ربات می‌تواند وارد مغز شود و این الکترودهای بسیار کوچک‌تر از موی انسان را بگیرد و دقیقاً آن‌ها را به قشر مغز وارد کند، از سطح مغز تا عمقی بسیار دقیق، در نقطه‌ای بسیار دقیق که به هیچ رگ خونی برخورد نکند. و پس از اتمام کار ربات با قسمت آن، جراح انسانی دوباره می‌آید و ایمپلنت را در آن سوراخ در جمجمه قرار می‌دهد و آن را می‌پوشاند، آن را به جمجمه پیچ می‌کند و پوست را دوباره به هم می‌دوزد. بنابراین کل ماجرای جراحی چندساعتی به طول می‌انجامد.»