همشهری آنلاین: «خجالت نکش ۲» با ۸۷ میلیارد تومان فروش هفتمین فیلم پرفروش سینمای ایران است. شاید در شروع اکرانش حتی دست‌اندرکاران خود این فیلم انتظار چنین فروش و رتبه‌ای را در جدول فروش از آن نداشتند. اما سینما پر از چنین غافلگیری‌هایی است. برای فیلمی که نه داستان خاصی دارد و نه بازیگران گیشه پسندی در آن نقش‌آفرینی می‌کنند و نه حال و هوای روستایی آن به کمدی‌های مورد پسند طبقه متوسط شهری سینمارو شبیه است، این فروش واقعا متحیرکننده بود. حالا که فیلم آنقدر خوب فروخته و مایه داستانی به‌کاررفته در آن کمتر از آن بود که بشود انتظار چنین فروشی را داشت، چرا نباید آن را با خجالت نکش ۳ و ۴ و ۵ و... ادامه داد؟
سید امیر پروین‌حسینی، تهیه‌کننده «خجالت نکش ۲» که این روزها در شبکه نمایش خانگی اکران شده، درباره ساخت قسمت سوم فیلم «خجالت نکش» به فیلم‌نت‌نیوز گفته: «هنوز خیلی زود است که بخواهیم درباره ساخت قسمت سوم تصمیم بگیریم و باید منتظر بمانیم و میزان استقبال از قسمت دوم در اکران آنلاین را بررسی کنیم. خوشبختانه تا الان این فیلم در اکران آنلاین به خوبی دیده شده که باعث شده ایده‌هایی برای قسمت سوم داشته باشیم و پیشنهادهایی هم داریم که هنوز نمی‌توان خبری قطعی درباره آن داد.»
باید از آقای تهیه‌کننده پرسید واقعا فروش فیلم در اکران آنلاین آنقدر تعیین‌کننده است که روی تولید قسمت سوم اثر بگذارد؟ یعنی فروش ۸۷ میلیاردی قسمت دوم این فیلم برای ترغیب تهیه‌کننده به ساخت قسمت سوم کافی نیست؟ اگر آقای تهیه‌کننده با رسانه پلتفرم پخش آنلاین فیلم گفت‌وگو نکرده بود، باز هم ساخت قسمت سوم «خجالت نکش» را به فروش آنلاین آن منوط می‌کرد؟ این شرط عجیب واقعا برای خود تهیه‌کننده خنده‌دار نیست؟
پروین‌حسینی در جایی از این گفت‌وگو نکته عجیب دیگری گفته: «پروین‌حسینی خاطرنشان کرد: «خجالت نکش» جزو آثار اصطلاحا دلیِ دفتر تولید ما است و این فیلم برای مقابله با این تفکر ساخته شده که فیلم کمدی فقط می‌تواند برای فروش باشد و ارزش‌های هنری در آن اهمیت چندانی ندارد. «خجالت نکش» نشان داد که می‌توان فیلمی کمدی ساخت که مورد پسند مخاطب باشد و نظر مثبت منتقدان را هم به خود جلب کند. «خجالت نکش ۱» توانست در جشنواره فیلم فجر جایزه بهترین کارگردان فیلم اول را از آن خود کند و به نظر من این جایزه برای یک اثر کمدی اتفاق بزرگی است.»
اینکه تهیه‌کننده از فیلمش تعریف کند، طبیعی است اما هم تماشاگران و هم منتقدان این فیلم را دیده‌اند و می‌دانند که سزاوار چنین تعریف و تمجیدهای اغراق‌شده‌ای نیست. فیلمی که در بهترین حالت شوخی‌هایش تعدیل‌شده شوخی‌های اینستاگرامی با موضوعات خط قرمزی است و یادآور تئاترهای آزاد است و برای خندیدن به آن باید توقع خود را از کمدی بسیار پایین آورد، اصلا و ابدا سزاوارچنین تعریف‌هایی نیست.
با این حال، در وضعیت فعلی سینمای ایران مهم نیست که کیفیت فیلمی چقدر است. «تگزاس»ها، «خوب، بد، جلف»ها، شبه«فسیل»ها و تولیدات اطیابی ــــ جمشیدی بدون اینکه توانسته باشند سرسوزنی به گرد پای «اجاره‌نشین‌ها» که ۴۰ سال پیش ساخته شده برسند، می‌فروشند و رکورد می‌زنند و منتظر تولید قسمت‌های جدید می‌مانند.
شاید ترکیب احمد مهران‌فر و شبنم مقدمی که پس از فروش قسمت دوم «خجالت نکش» باید آنها را زوج عجیب و موفق سینما دانست، باز هم در قسمت سوم این فیلم در کنار هم قرار بگیرند.
نظر شما