جزیره داوسن، که در ورودی غربی تنگه ماژلان در جنوب شیلی قرار دارد، بیش از یک سال محل نگهداری 99 سیاستمدار و شخصیت نزدیک به رئیس‌جمهور دولت سوسیالیستی سرنگون‌شده سالوادور آلنده بود.
به گزارش خبرگزاری فرانسه فیلم "جزیره داوسون- 10" فیلمی ساخته کارکردان شیلیایی نامزد جایزه اسکار، میگوئل لیتین، عمدتا بر اساس خودزندگینامه سرگیو بیتار، وزیر معادن دولت آلنده است.
بیتار مدت کوتاهی پس از کودتای 11 سپتامبر 1973 با چشم‌های بسته به این جزیره با آب و هوای توفانی در 3000 کیلومتری جنوب پایتخت شیلی، سانتیاگو، برده شد.
بیتار که اکنون 69 ساله است و وزیر خدمات عمومی در دولت چپ میانه رئیس جمهور باشلت است، همان زندانی شماره 10 در این زندان بود، که عنوان فیلم به آن اشاره دارد.
بیش از 3000 نفر در طی دوران دیکتاتوری نظامی شیلی از 1973 تا 1990 کشته و مفقودالاثر شدند، و بیش از 28000 نفر تحت شکنجه قرار گرفتند.
بیتار در سال 1974 از زندان آزاد شد، و بقیه سال های دیکتاتوری را در تبعید در آمریکا و ونزوئلا زندگی کرد.
هنگام نمایش افتتاحیه فیلم در سانتیاگو در روز سه‌شنبه 8 سپتامبر (17 شهریور) بیتار که در میان تماشاچیان بود، به وضوح تحت تاثیر قرار گرفته بود.
بیتار به خبرنگاران گفت: "خوشحالم چیزهایی که در تبعید تنها برای فرزندانم می‌نوشتم، به روی پرده سینما رفته است."
خانم میشل باشلت، رئیس‌جمهور شیلی که خودش در درون رژیم نظامی بعد از کودتا در سانتیاگو تحت شکنجه قرار گرفت- نیز از دیدن فیلم متاثر شده بود.
باشلت گفت: "این فیلم احساس آن زمان خیلی خوب ثبت کرده است."
لیتین فیلم جزیره داوسنون را در سپتامبر 2008 فیلمبرداری کرد، و آن را در همان آب و هوای زمستانی ساخت که زندانیان سیاسی در سال 1973 دستخوش آن بودند.
میگوئل لیتین در سال 1985 هنگامی شهرت یافت که به طور قاچاقی وارد شیلی شد و فیلمی از زندگی مردم تحت رژیم سرکوبگر آگوستو پینوشه ساخت.
لیتین دوبار در رده فیلم‌های خارجی نامزد جایزه اسکار شده است- یکبار در سال 1976 برای فیلم "Actas de Marusia,"در باره کارگران معادن شوره در شیلی و بار دیگر در سال 1983 برای فیلم "آلسینو و کندور" در مورد صعود ساندنیست‌ها به قدرت در نیکاراگوآ.
