به گزارش همشهری آنلاین، حادثه آتش‌سوزی لس‌آنجلس در هفته دوم سال نو میلادی شروع شد. زمانی که هنوز شور و هیجان تغییر سال باقی مانده بود. بعد از حادثه، گروه‌های خیریه شروع به انتشار فراخوان برای کمک به آسیب‌دیدگان کردند. با طولانی شدن آتش‌سوزی‌ها، اهدا لوازم ضروری زندگی به آسیب دیدگان هم افزایش پیدا کرد که سازماندهی آن در توان گروه‌های کوچک نبود. شهرداری این شهر به کمک برخی داوطلبان، کار جمع‌آوری و توزیع این اقلام را به عهده گرفت و مراکزی در پارکینگ‌های عمومی ایجاد کرد تا کمک‌های اهدایی در آن‌ها جمع‌آوری شود. با گذشت زمان مشکل دیگری بروز کرد. در بعضی موارد تعداد و نوع کمک‌های مردمی تناسبی با نیازهای آسیب‌دیدگان نداشت.
این تصور به وجود آمده است که بعضی از مردم با شنیدن خبر جمع‌آوری کمک‌ها، شروع به خالی کردن لباس‌های کهنه از کمدهای خود کرده‌اند تا جا برای خریدهای جدید باز شود. تعداد لباس‌ها خیلی زیاد بود اما بیشتر این لباس‌ها فرسوده و مقدار زیادی از آن‌ها کیفیت خود را کاملا از دست داده بودند. حجم لباس‌ها تا جایی زیاد شد که در محل برخی گروه‌های خیریه توده‌هایی از اجناس دست دوم روی هم انباشته شد. خیران ابتدا در شبکه‌های اجتماعی از مردم خواستند که دیگر لباس‌های خود را به انبارها نیاورند. زمانی که پوشاک قابل استفاده از بین لباس‌های اهدایی جدا شد، انبوهی از «زباله پارچه‌ای» به عنوان پسماند غیر قابل بازیافت باقی ماند.
دفع این نوع زباله یکی از مشکلات محیط زیستی در کشورهای توسعه یافته است زیرا مواد پلاستیکی استفاده شده در پارچه‌ها در مقابل تجزیه طبیعی مقاوم هستند. حالا شهرداری به جز اینکه باید خسارت‌های آتش‌سوزی را ترمیم کند، به دنبال راهی برای دفع زباله‌های پارچه‌ای است. راه حلی که شهرداری لس‌آنجلس انجام داد به کار گرفتن گروهی از خیاطان است که می‌توانند از پارچه‌های لباس‌های دست دوم، پوشاک جدید و قابل استفاده تولید کنند. با این کار حجم زیادی از منسوجات به شکل لباس‌های جدید در میاید ولی میزان پارچه‌هایی که باید به شکلی دفع یا بازیافت شوند همچنان زیاد است.
بیشتر بخوانید: بالگرد روی پشت بام
نظر شما