یافته‌های دانشمندان درباره این فسیل 4/4 میلیون ساله که آردی‌پیتکوس رامی‌دوس نام گذاشته شده، تصورات پیشین دانشمندان درباره نیای انسان‌ها را دگرگون کرده و نوعی سردرگمی برای آنان به همراه داشته است.
به گزارش بی بی سی ،این نوع فسیل‌ها در سال 1992در اتیوپی کشف شد اما برای اینکه ظاهر آنها کاملا شناسایی شود 17سال طول کشید. مهم‌ترین این فسیل‌ها اسکلت موجودی ماده به نام آردی است؛
همان اسکلتی که دانشمندان نتیجه تحقیقات خود را درباره او شرح داده‌اند. تیم تحقیقاتی که روی این اسکلت کار کرده استخوان‌های اصلی مانند جمجمه و دندان‌ها، بازو‌ها، دست‌ها، استخوان‌های ران و پاها را به خوبی شناسایی کرده است.
دکتر تیم وایت از دانشگاه کالیفرنیا که روی این فسیل کار کرده می‌گوید: کار جمع‌آوری و بازسازی این استخوان‌ها واقعا طاقت‌فرسا بوده است. سال‌ها زمان برد که ما این استخوان‌ها را در موزه ملی اتیوپی تمیز کرده و با استفاده از آنها اسکلت آردی را بازسازی کنیم.
کار مطالعه روی فسیل و مقایسه یافته‌هایمان درباره آن با دیگر نمونه‌هایی که در جهان وجود دارند نیز زمان زیادی برده است. این فسیل معمولی نیست؛ نه یک شامپانزه است و نه یک انسان.
آردی چگونه زندگی می‌کرده است؟
این فسیل‌ها از منطقه مطالعاتی آواش در 230 کیلومتری شمال آدیس‌آبابا پایتخت اتیوپی کشف شده‌اند. این منطقه از اتیوپی نقش مهمی در کاوش‌های دیرینه‌شناسی تاریخ دارد چون پیش‌تر نمونه‌های برجسته‌ای از فسیل‌های موجودات انسان‌نما در این منطقه کشف شده است. فسیل لوسی که تا پیش از کشف آردی قدیمی‌ترین فسیل تقریبا کامل یک انسان‌نما به شمار می‌رفت در همین منطقه کشف شده است.
دانشمندان می‌گویند آردی 2/1متری به راحتی می‌توانسته از درختان بالا برود اما در عین حال روی دو پایش هم حرکت می‌کرده است. با این حال نکته‌ای که باید درباره راه رفتن آردی به آن اشاره کرد این است که کف پاهای این موجود مانند کف پاهای ما کمانی نبوده است.
از این‌رو آردی نمی‌توانسته مسافت‌های طولانی پیاده‌روی کند. پروفسور اون لاوجوی از دانشگاه ایالت کنتاکی در این باره می‌گوید: پاهای او پنجه‌های بسیار بزرگی دارد که مناسب راه‌رفتن‌های طولانی نیست و با توجه به ساختار استخوانی لگنش می‌توانیم بگوییم که به راحتی می‌توانسته از درختان بالا برود.
پس نیمی از عمر او بالای درختان می‌گذشته است؛ آن بالا برای خود لانه درست می‌کرده و احتمالا غذا می‌خورده است. اما وقتی که روی زمین بوده عمودی و تقریبا همان طور که من و شما حرکت می‌کنیم راه می‌رفته است.
چالش آغاز می‌شود
اینکه آردی هم می‌توانسته به خوبی از درختان بالا برود و همچنین می‌توانسته به راحتی روی دو پا راه برود نکته جالبی است که از یافته‌های دانشمندان می‌توان درک کرد. اما کار به همین جا ختم نمی‌شود.
اینکه آردی در حدود 4/4 میلیون سال پیش در یک منطقه پردرخت زندگی می‌کرده چالشی است که دانشمندان درباره موجودات اینچنینی با آن مواجهند. دیرینه‌شناسان پیش از این می‌گفتند موجودات دوپا (بای‌پدال) از آنجا شروع به راه رفتن کردند که دیگر درختی در کار نبوده است و آنها برای یافتن غذا مجبور بودند در دشت‌هایی که گیاهان بلندی روی آن است (ساوانا) حرکت کنند و به‌دنبال غذا بگردند.
پروفسور وایت در این باره این‌گونه می‌گوید: این موجودات در مناطق پردرخت زندگی می‌کردند و می‌مردند نه در یک ساوانای باز و فراخ.در کنار این چالش اما آردی‌پیتکوس اطلاعات مفیدتری هم برای ما دارد. به خاطر سنش، می‌توان گفت آردی نزدیک‌ترین نیای ما به‌شمار می‌رود؛ نزدیک‌ترین خویشاوندان ژنتیک ما.
دانشمندان همچنین می‌گویند از آنجا که ویژگی‌های این موجود در میمون‌ها و بوزینه‌های امروزی که در آفریقا زندگی می‌کنند مشاهده نمی‌شود، احتمال می‌رود که عمر آن در تاریخ بسیار بیشتر باشد؛ شاید 7 یا 9 میلیون سال پیش.
آردی از ماست؟
با این حال دانشمندان می‌گویند برای اینکه بتوان دقیقا مشخص کرد آیا واقعا آردی یکی از نیاکان مستقیم ما بوده است یا نه نیاز به فسیل‌های بیشتر متعلق به دوره‌های تاریخی و مکان‌های مختلف دارند.
تیم تحقیقاتی در گزارشی که در نشریه ساینس در این باره نوشته می‌گوید: ما برای اینکه به‌صورت قاطع به این پرسش پاسخ دهیم به فسیل‌های متعلق به بازه زمانی 3 تا 5 میلیون سال پیش نیاز داریم.
