در شرایطی که دیپلمات‌های این کشور برای برقراری رابطه با جمهوری ارمنستان و پایان دادن به نیم قرن خصومت با ارامنه به‌شدت فعال شده‌اند، این بار اما این آذری‌ها هستند که جبهه دیگری را روی ترک‌ها گشوده‌اند.
دولت باکو در اعتراض به آشتی آنکارا- ایروان دست به اقدامات شگفت انگیزی زده است. جمع‌آوری پرچم‌های ترکیه متحد همیشگی جمهوری آذربایجان از میادین باکو ازجمله این اقدامات است که موجب بروز نگرانی‌هایی در آنکارا شده است.به‌نحوی که عبدالله گل عالی‌ترین مقام ترک را وادار به گرفتن موضعی شفاف‌تر در برابر برادر کوچک‌تر یعنی جمهوری آذربایجان کرده است.گل می‌گوید: حل بحران قره باغ آن هم به سود باکو از مهم‌ترین اهداف آنکارا در برقراری رابطه با دولت ایروان است.
پرسش اساسی اما اینجاست که از اجرایی شدن حرف‌های رئیس‌جمهوری ترکیه تا‌رؤیا چقدر فاصله است؟ آیا باید به آسانی پذیرفت که جمهوری ارمنستان بازی شطرنج گونه را در صفحه قره باغ به رقیب دیرینه‌اش ببازد؟ اگرچه اراده دولت‌های ترکیه و ارمنستان با پادرمیانی‌های سوئیس منجر به برداشتن گام‌های امیدوار‌کننده برای ذوب یخ‌های 50 ساله میان دو طرف شده است و دو کشور در آستانه گشودن مرزها به سوی همدیگر هستند اما باید پذیرفت که حل و فصل بحران قره باغ آنگونه که گل و دیگر سیاستمداران خوش‌بین ترک می‌اندیشند نیست.
بحران قره‌باغ پیچیدگی‌های خاص خود را دارد و جزو خطوط قرمز افکار عمومی در هر دو جمهوری آذربایجان و ارمنستان است. اما این برای ترکیه بسیار حائز اهمیت است که روابط در سطح بسیار عالی خود را با جمهوری سرشار از نفت وگاز آذربایجان که این روزها به سوی تیرگی می‌رود را همچنان و درهمان شرایط عالی نگه دارد.
از همین روی سخنان رئیس‌جمهوری ترکیه را باید نوعی بازی با کلمات و خوش بین کردن حاکمان جمهوری آذربایجان تلقی کرد چه هنوز در بدنه حاکمیتی دولت جمهوری آذربایجان هستند کسانی که هنوز شب‌ها با خیال حمایت ترکیه از مواضع کشورشان در برابر جمهوری ارمنستان سرشان را روی بالش می‌گذارند.
اما تفاوت‌رؤیا تا واقعیت بسیار است. به‌نظر می‌رسد ترک‌ها در برقراری رابطه با دولت ارمنستان دست به قمار بزرگی زده‌اند. داشتن رابطه با ارمنستان به یک سنت شکن جسور نیاز داشت که این قرعه در ترکیه به نام رجب طیب اردوغان افتاد.
البته در سوی دیگر این ماجرا و در میان مقاومت‌های شدید احزاب و افکار عمومی این سرکیسیان بود که برای شکستن این تابو کمترین تردید را به خود راه نداد.حال دو طرف در یک جاده یک طرفه افتاده‌اند که راه بازگشتی در آن وجود ندارد و ناگزیر از ادامه این راه هستند اما با کنار هم قرار دادن همه مسائل باید اعتراف کرد که ترکیه در تحولات بعدی، بازی، قره باغ را به ارمنستان خواهد باخت.
آنها برای متوقف کردن لابی ارامنه در غرب به‌ویژه فرانسه و آمریکا و هموار کردن مسیر ورود کشورشان به اتحادیه اروپا در نهایت به سوی دولت ایروان دست دوستی دراز کردند. اما در چنان موقعیتی نیستند که عقاید خود را در زمینه قره باغ به جمهوری ارمنستان تحمیل کنند. در واقع جمهوری برادر دوست آذربایجان قربانی تحقق رؤیای 40 ساله ترک‌ها برای پیوستن به اتحادیه اروپا شده است و درست از همین روی است که آذری‌ها پرچم‌های ترک‌ها را در میادین باکو پایین کشیدند.
