همشهری آنلاین: رجبعلی نکوگویان، عارف بزرگ و معروف به شیخ رجبعلی خیاط در سال ۱۲۶۲ در شهر تهران به دنیا آمد.
شیخ رجبعلی، عارف نامی و صاحب دل شیرین سخن بود که سال‌ها به دلیل اشتغال به دوزندگی به خیاط شهرت یافت. پدرش، مشهدی باقر، پیشه‌ور بود و رجبعلی در سن 12 سالگی پدرش را از دست داد.
سال‌های کودکی و نوجوانی را به فراگیری خواندن و نوشتن پرداخت و پس از آن برای گذراندن زندگی به کار خیاطی روی آورد.
وی نوجوانی بیش نبود که به شوق شنیدن مواعظ و پندهای انسان ساز اخلاقی، در حرم حضرت عبدالعظیم (ع) و مساجد شهر، پای منبرخطیبان می‌نشست و خمیره درون خویش را با نوشیدن آیات قرآن و روایات معصومان (ع) شکل می‌بخشید.
او که از تأثیر سخن واعظان و بیش از همه سخنان میرزا محمد تقی بافقی و مرحوم آیت الله میرزا مهدی اصفهانی (ره) نفس آدمی را کینه توز‌ترین دشمن انسان می‌دانست، پیوسته می‌کوشید که با لگام زدن بر نفس خویش، دشمن توانای وجود خود را از سرکشی و طغیانگری باز دارد.
شیخ رجبعلی خیاط، عامل پیشرفت خود در معنویات را، اخلاص عمل توصیف می‌کرد. وی در عالم سیاست نبود، اما با رژیم پهلوی و سیاستمداران حاکم آن به شدت مخالف بود.
شیخ مکتب نرفته، با همان صفای باطن و صمیمیت دوست داشتنی، خود به چنان باور و ایمانی رسید که تا دم مرگ لحظه‌ای از دعا و مناجات به درگاه الهی غافل نبود.
خانه خشتی و ساده شیخ که از پدرش به ارث برده بود در خیابان مولوی کوچه سیاه‌ها (شهید منتظری) قرار داشت. وی تا پایان عمر در همین خانه محقر زیست.
لباس جناب شیخ بسیار ساده و تمیز بود، نوع لباسی که او می‌پوشید نیمه روحانی بود، چیزی شبیه لباده روحانیون بر تن می‌کرد و عرقچین بر سر می‌گذاشت و عبا بردوش می‌گرفت.
رجبعلی نکوگویان دارای ۸ فرزند، شامل: پنج پسر و چهار دختر بود که یکی از دخترانش در کودکی از دنیا رفت.
رجبعلی نکوگویان مشهور به شیخ خیاط، 10 شهریور سال ۱۳۴۰ و در سن ۷۸ سالگی درگذشت و در قبرستان ابن‌بابویه تهران به خاک سپرده شد.
