آماده باش در دوچرخه!

این هم یکی از لوح‌های تقدیر خبرنگار ماه. شکل‌های دیگری هم دارد؛
برای آنهایی که دو بار یا سه بار خبرنگار ماه شدند

آماده باش سوم: مگر این‌جا سربازخانه است

این شیوا حریری جداً فکر می‌کند دوچرخه سربازخانه است!

«فردا، رأس ساعت 8 صبح همه در دوچرخه. هیچ‌کس دیر نکند. خیلی کار داریم. خیلی عقب هستیم. خیلی دیر شده. خیلی... یکی باید اطلاعات ثبت شده را با فرم‌ها مطابقت بدهد. یکی باید عکس‌ها را پیدا کند، یکی باید غصه بخورد که چرا بعضی‌ها عکس ندارند! یکی باید کارت‌ها را بنویسد. علی مولوی، تو چرا ایستاده‌ای؟ یکی باید کارت‌های
نوشته شده را با اطلاعات فرم‌ها تطبیق بدهد. تو امروز خیلی حرف می‌زنی. کار عقب است‌ها! یکی باید نشانی‌ها را تایپ کند. یکی باید نشانی‌های تایپ‌ شده را کنترل کند. یکی باید عکس‌ها را بچسباند. سردبیر کجاست؟ از دفتر رفته بیرون؟! سردبیر باید کارت‌ها را امضا کند. یکی باید کارت‌ها را ببرد پرس. یکی باید کارت‌های پرس شده را کنترل کند که اشکالی نداشته باشد. تو چرا این‌قدر این‌طرف و آن‌طرف را نگاه می‌کنی؟ یکی باید نشانی‌ها را روی پاکت بچسباند، یکی باید نامه‌های خبرنگار‌ها را بنویسد. یکی باید آنها را با کارت‌ها بگذارد توی پاکت و درش را چسب بزند.» سرگیجه نگرفته‌اید؟ هنوز مانده.

«یکی باید کارت‌های برگشت‌خورده را تحویل بگیرد. یکی باید بفهمد اشکال از پست است یا بچه‌ها نشانی‌هایشان را درست نمی‌نویسند. یکی باید... آهای تو... تویی که اینها را می‌نویسی. فکر می‌کنی ما چند نفریم؟ یک گروهان؟»

سرگیجه؟ بله گرفته‌ام. خیلی هم گرفته‌ام. آخر دوباره صدای علی مولوی و تهمینه حدادی بلند شده که دوباره از اول دارند نشانی‌ها را با هم کنترل می‌کنند. یکی می‌خواند، یکی نگاه می‌کند. آن یکی می‌خواند، یکی دیگر نگاه می‌کند. کدپستی: ...139595. من اصلاً از هر چی کدپستی است بدم می‌آید!

آماده باش تمام شده

تا جایی که یادم می‌آید، سال گذشته تقریباً آخر هر ماه بخش نوجوان دوچرخه یک جورهایی بود، نوعی سکوت عجیب، نوعی خیره شدن به سقف و صندلی و دیوار، نوعی پچ‌پچ، نوعی خش‌خش (حاصل از ورق زدن دوچرخه و نامه‌ها و آثار و...) و... خلاصه یک‌جورهایی بود. مسئول تیم شعر از یک طرف مشغول حساب و کتاب بود، مسئول بخش نوجوان  از یک طرف دیگر مشغول تفکر و محاسبه. که چی؟ می‌خواستند خبرنگار ماه معرفی کنند. حالا که می‌گویند باغچه داستان هم حسابی فعال شده، حدس می‌زنم مسئول باغچه داستان هم از این به بعد از یک‌طرف جدید مشغول دودو تا چهار تا شود.

دوچرخه‌ ای ها خیلی هم باافتخار، خیلی خیلی هم با افتخار می‌گویند: «در دورة پنجم خبرنگار افتخاری توانستیم 10 دوره خبرنگار ماه برگزار و 31 نفر را به عنوان خبرنگار ماه اعلام کنیم. این نوجوان‌ها بر اساس پرکاری، خلاقیت و پیشرفت در کار انتخاب می‌شدند. کسانی که به عنوان خبرنگار ماه انتخاب شدند، از دوچرخه لوح تقدیر دریافت کردند. در پایان دوره پنجم، پنج نفر که سه بار خبرنگار ماه شده بودند، به عنوان خبرنگار برتر معرفی شدند. آنها از دوچرخه «نشان خبرنگار برتر» دریافت کردند. سه نفرشان که در تهران زندگی می‌کردند در میزگردی همراه با دو نفری که در شهرستان بودند، گفت‌وگویی انجام دادند. این گفت‌وگو همراه عکس این پنج‌نفر در روی جلد، در شماره 514 دوچرخه چاپ شد.»

شما باشید حالتان گرفته نمی‌شود یکی به شما این همه پز بدهد؟ این همه ما این کار را کردیم، ما آن کار را کردیم بکند؟ این همه نوجوان‌های پرکار، نوجوان‌های علاقه‌مند، نوجوان‌های خلاق بگوید؟ حالتان گرفته می‌شود دیگر. می‌خواهید با هم حالشان را بگیریم؟ اصلاً‌ تحویلشان نگیرید. ول کنید این خبرنگار ماه، خبرنگار برتر بازی را! که چی؟ هی کار بفرستید، هی کار بفرستید که چی؟ اسمتان را توی دوچرخه بنویسند؟ که لوح بگیرید؟ لوح به این قشنــ... نخیر، لوحشان هیچ هم قشنگ نیست. بعدش چی بشود؟ حالا سه بار هم شدید خبرنگار ماه. خب که چی؟ که نشان خبرنگار برتر بگیرید؟ خب که چی؟ که باهاتان گفت‌و‌گو بکنند؟ واقعاً به نظرتان جالب است؟ کجایش جالب است؟ که عکستان برود روی جلد دوچرخه؟ این هم شد آرزو؟

این همه کار کنید که باز اینها بیایند پز بدهند که ما چنین و چنان؟ که خبرنگارهای افتخاری دوچرخه چنین و چنان... که دوچرخه چنین و چنان... من دارم کجا می‌روم؟ این سردبیر است که پشت سرم ایستاده؟ من را با صندلی‌ام کجا می‌برید؟ آهای...!