ماه‌ترین شعر ماه آذر
«بهانه»، سرودۀ مهدیه نظری با کسب 30 درصد رأی
* صبا عندلیب از تهران: جان‌بخشی هنرمندانه به اتاق، خوب از آب درآمده و شروعی جذاب برای شعر خلق کرده است. انداختن مشکل‌ها به گردن چیزهای دیگر، بهانه‌گیری‌های کودکانه را به یاد می‌آورد و به همین دلیل دلنشین است.
* فرشته پیرعلی از تهران: تصویری که این شعر تداعی می‌کند، تصویری آشنا از یک تجربۀ آشناست: شب امتحان!
* لیلا کلانتری از رشت: با تصویر ابتدای شعر می‌توانیم اتاقی را در ذهن مجسم کنیم که حال و هوای چرت زدن دارد. شاید خود ما هم این لحظه‌های بی‌حوصلگی را تجربه کرده باشیم و شاعر پناه این لحظه‌ها را همان تختی می‌داند که بیشتر وقت‌ها به آغوشش پناه می‌بریم.
ماه‌ترین شعر ماه دی
«خورشید برفی»، سرودۀ کبرا بابایی با کسب 30 درصد رأی
* سدرا محمدی از بوکان: این شعر درواقع ماجرای مرگ آدم‌برفی‌ای را روایت می‌کند که به جای سرمای برف، گرمای خورشید را مثل گلوله‌ای در قلب خود حس می‌کند. ترکیب «حریر ابرها» و تعبیر «به‌دنیاآمدن آدم‌برفی در دست سرما» نیز زیباست.
* راضیه چنگیز نائین از شاهین‌شهر: شاعر در میانۀ شعر، آن‌قدر زیبا به توصیف آدم‌برفی و احساس او هنگام تابش خورشید می‌پردازد که ناخودآگاه آدم‌برفی در ذهن خواننده به انسانی جاندار تبدیل می‌شود.
ماه‌ترین شعر ماه بهمن
به طور مشترک:«زندگی»، سرودة عباسعلی سپاهی یونسی و «شک می‌کنم» ، سرودة عباس تربن، هر کدام با کسب 25 درصد رأی
* مائده محتشمی‌نژاد از تهران: «بوی نان سنگک» و «قارقار یک کلاغ ظاهراً عاشق» نوعی صمیمیت به شعر داده و موجب دلنشینی آن شده است.
* ارغوان باقرنیا از تهران: شاعر در پایان شعر از یک مقیاس و معیار تازه استفاده کرده است: «اندازۀ یک زندگی‌کردن بهانه جور کردم».
* سارا یزدی‌زاده از کاشان: این شعر ما را وامی‌دارد دید بازتری نسبت به دنیا داشته باشیم و بهانه‌ها و دلخوشی‌های کوچک اما دلنشین را به خاطر بسپاریم.
* مرضیه کاظم‌پور از پاکدشت: من از شعر زندگی خوشم آمد، شاید به خاطر تصاویر زیبا و حس عجیبی که در آن جاری است.
* رؤیا زنده‌بودی از شیراز: تصویر «شک پخش می‌شود/ بر قاب عکس دنیا/ مانند یک ترک» تصویری قوی و سطرهای «شک می‌کنم به همچنان، شک می‌کنم به نیز» از سطرهای خلاق شعر است.
* علی صوفی‌سلیم از اشنویه: سطر آخر شعر و شک‌کردن به خود شک، پایانی غافلگیرکننده خلق کرده بود.
* حنانه بذرافکن از اصفهان: شعر قافیه‌های خوبی دارد و وزن و آهنگ به خوبی حس تردید را القا می‌کند.
* افسانه علیرضایی از رباط‌کریم: جملۀ «شک می‌کنم» چنان زیبا در شعر نشسته که تکرارش به مخاطب حس کسالت نمی‌دهد.
