به عبارت دیگر بحران با میزان آگاهی گروهی، اجتماعی و سازمانی بستگی تام دارد. ازاین منظر مساله درجامعه شناسی اغلب هنگامی ایجاد می‌شود که خواست اجتماعی برتحقق اهداف یا برنامه‌هایی استوار شده باشد.
برنامه یا اهدافی که نیازبه اقدام دارند. اقدامی که منشاء آن اختلاف میان نیروهای قدیم و نیروهای جدید است که دراین میان اغلب نیروهای قدیم به زعم توین بی مایلند پرسش‌های جدید را با پاسخ های کهن به سرمنزل استغنا وفربگی برسانند.
این قصد که با نیت پاک حفظ وضع موجود نیز صورت می گیرد ، دریک نگاه محافظه کارانه منجر به مشکلات عدیده می شود . نخستین مشکل زمانی بروز می یابد که براساس تئوری لاری اشترن ، یک نظام سازمانی یا اجتماعی و... توانایی پاسخگویی را ازدست بدهد.
به عقیده اشترن اگر قرار باشد یک نظام، توانایی پاسخگویی به مردم را داشته باشد ، باید درصدد کسب اطلاعاتی درباره شرایط حاکم برمحیط وداخل نظام ،اعضای ذی‌نفوذ سیاسی واثرات ناشی ازبازده کارنظام درجامعه باشد. درصورتی که این حرکت توسط روابط عمومی به درستی صورت نپذیرد ، این طبیعی است که سازمان اجتماعی با توجه به غفلت صورت گرفته ، به زودی خود را دربرابر بحران ببیند.
به زعم هرمان، بحران حادثه ای است که ازیک سو درعدم شناخت ریشه دارد وازسوی دیگر ناشناختگی خود منجر به حوادث وشرایطی می شود که محصول آن حیرت ، آشفتگی وعدم تحقق اهداف است.
اما در این شرایط آنچه باعث می شود تا ما دربرابر بحران غافلگیر شویم نوع نگاه کشورهای توسعه نیافته به بحران است. درجامعه سنتی، بحران اساساً امری نامطلوب وتهدید تلقی می شود،مانند: بحران مسایل ناشی از بلوغ جنسی یا زلزله و.... اما درجوامع توسعه‌یافته به بحران از زاویه فرصت‌هایی که می‌تواند در اختیار مردم قرارداده و شرایط زندگی را به‌سوی اهداف مطلوب سوق دهد، نگاه می کنند.
به همین دلیل است که درجوامع
توسعه یافته اصل بر اطلاع رسانی وآموزش بوده ومضرات ناشی ازعدم اطلاع رسانی را بسیار بیشتر ازمضرات اطلاع رسانی می دانند. این امر به‌ویژه درباره مدیریت مسأله واستفاده ازمشارکت مردم برای حل مشکلات موجود بسیار تعیین‌کننده است. ازاین روست که روابط عمومی بحران همواره به‌جای پرده پوشی، بر مدیریت مسأله تاکید دارد.
