و به‌نظر می‌رسد چشم‌انداز روشنی نیز از تفسیر این دو مفهوم پیش رو نخواهد بود.بعد از سال 68 و ورود رقبای جدید در حوزه نمایش غیرسینمایی، سینمای ایران با تغییر مدام رویکردها و استراتژی‌ها و تغییرات مداوم مدیریت‌ها وضعیت را به جایی رساند که الان با آن مواجه هستیم و ماتم گرفته‌ایم که چه کنیم و چه نکنیم! بهترین راه این است که بگذاریم حیات طبیعی سینما نضج گیرد و از این نهال فقط مراقبت کنیم و سعی نکنیم که هی این نهال را محدود و محدودتر نماییم.
به‌نظر نگارنده مهم‌ترین تهدید پیش رو عدم‌درک صحیح رابطه منطقی این دو واژه است. «مخاطب» و «سینما» در تمام شئونات مرتبط با آن، تولید و توزیع و نمایش باید بر گرفته از ذات «سینما» باشد و اگر چنین شد «مخاطب» را نیز به همراه خواهد آورد. اگر بخواهیم به هر نحو ممکن این «ذات» را با طرق مختلف محدود نماییم بهتر آن است که سینما نداشته باشیم و تکلیف خودمان را با این رسانه _ هنر برتر قرن روشن نماییم و برای این موجود 110 ساله مجلس ترحیم بگیریم!
نمی‌توانیم دوباره سینما را اختراع نماییم و مدام کاستی‌ها را به گردن گذشتگان بیندازیم و افق روشنی را ترسیم نکنیم! نمی‌توانیم نقاط مثبت این سالیان را نبینیم و بگوییم هر چی بوده کاستی و سیاهی بوده است!مخاطب رویاهایش، هیجانش و شادی‌هایش و زندگی‌اش را می‌خواهد در پرده سینما ببیند و اگر این اتفاق نیفتد و «سینما» نتواند اینها را به او دهد«وضعیتش می‌شود همین که می‌بینیم» پس بهتر است ضمن بازگذاشتن دست فیلمسازان «با رعایت خطوط واقعی قرمز که همگی می‌دانیم آنها چه هستند» و پذیرفتن اصل رقابت و نمایش کنترل‌شده فیلم خارجی برای ایجاد تنوع در فضای نمایشی کشور به برنامه‌ریزی در حوزه نرم‌افزاری سینما و ساخت پردیس‌های سینمایی جدید در مراکز استان‌ها و شهرستان‌هایی که مردم به سینما رفتن علاقه دارند، بپردازیم.
سایر موارد کارشناسی‌شده برنامه‌ریزی در حوزه سخت‌افزاری سینما و در کنار این موارد پیگیری جدی و ضروری «تدوین مهندسی فرهنگی» که بتوانیم در تمام شئونات فرهنگ و هنر ایران برنامه جامع داشته باشیم که نه تنها در سینما بلکه در ادبیات، تئاتر و...نیز یک توسعه متوازن را تجربه کنیم و متعاقباً در اقتصاد، سیاست، ورزش و... نیز به این توسعه متوازن و همه‌جانبه‌نگر اعتقاد داشته باشیم؛
توسعه همه جانبه با استناد به برنامه پنجم و سند چشم‌انداز 20 ساله کشور و آن موقع می‌توانیم بگوییم که رابطه «مخاطب» و «سینما» خودبه‌خود شکل می‌گیرد و ایران عزیز در این میدان کارزار فرهنگی با پشتوانه عظیم اسلامی و ملی خود می‌تواند بدون نگرانی با آثار فرهنگی و به‌خصوص سینمایی حرفی برای گفتن داشته باشد. به امید آن روز.
