به گزارش مهر، ظهور زمینه علمی باستان شناسی صوتی، پیوندی میان تحلیلهای پیشرفته صوتی و شیوه های قدیمی باستان شناسی است و نتیجه این همکاری علمی، ایجاد درک جدیدی از فرهنگهایی خواهد بود که از فنون صداسازی برای سرگرمی، اجرای مراسم مذهبی، و کنترل سیاسی استفاده می کرده اند.
"میریام کولار" از دانشگاه استنفورد بر روی فرهنگ سه هزار ساله چاوین در دشت‌های مرتفع پرو مطلعه کرده است. وی به همراه همکارانش از مسیرهای پر پیچ و خم تونل‌های زیر زمینی، فاضلاب و تالارهای ورودی این تمدن نقشه برداری کرده اند که در آنها پژواک صداها هیچ شباهتی به پژواک های واقعی ندارند، بلکه آواهایی وهم انگیز و گاه به شدت ترسناک هستند.
به گفته کولار در این معماری باستانی ساختارها با یکدیگر همخوانی نداشته و محیط صوتی در آنها نسبت به جهان طبیعت کاملا متفاوت است. نگاره های به جا مانده از این فرهنگ نشان می دهند مردم در این تمدن به شدت شیفته تجربیات حسی بوده اند و از این رو از آوا و نور برای ایجاد این چنین تجربیاتی استفاده می کرده اند.
پیکرنگاری ها نشان می دهند افرد در حالات روحی مختلفی خود را با ویژگی های حیوانی ترکیب می کرده اند و نشانه هایی وجود دارند که بیانگر رواج مصرف مواد گیاهی توهم زا در میان این فرهنگ است. در صورتی که استفاده از این گیاهان آنها را اغنا نمی کرده، این افراد از نور آفتاب برای اختلال در سایه های افرادی که در مراسم حضور داشته اند و یا صداسازی برای وارد شدن به حالات روحی مختلف استفاده می کرده اند.
امواج صوتی یک نوع صدف دریایی که در سال 2001 در میان این راهروها ردیابی شده است، فرکانسی از خود ایجاد می کرده که می‌توانسته افرادی که از گیاهان توهم زا استفاده کرده بودند را به شدت تحت تاثیر خود قرار دهد. از این رو دانشمندان به این نتیجه رسیدند که امواج صوتی در زندگی چاوینی ها نقشی بسیار حیاتی را به عهده داشته است.
منطقه "چاوین دو هانتار" در پرو تنها جایی نیست که صداها نقشی مهم را ایفا می کنند. مایانها نیز در استفاده از امواج صوتی در کنترل جمعیتی بزرگ تبحر داشته اند. "دیوید لوبمن" مهندس صدایی که به مدت 12 سال بر روی قلمرو مایانها مطالعه کرده است می گوید پژواک صدای پرنده در معبد "کوکولکان" که پدیده ای بسیار شگفت انگیز است کاملا هدفمند به وجود آمده است. به گفته وی این پژواک بسیار وهم انگیز بوده و به هیچ وجه عادی نیست.
در تحلیلهای لوبمن ساختار صوتی آواز پرنده "کوئتزال" که مایانها آن را کشف کرده اند، با پژواک صدای کف زدن در معبد "چیچن ایتزا" مورد مقایسه قرار گرفت و نتایج ساختاری مشابه را میان این دو نوع امواج صوتی نمایان کردند. به گفته لوبمن راز این پژواکهای غیر عادی در ویژگی های آواشناختی راه پله پر شیب جلوی معبد نهفته است.
بر اساس گزارش دیسکاوری، از دیگر شگفتی های تمدن مایانها ساخت سیستم صوتی ویژه اجتماعات بزرگ بوده است، به شکلی که فروانروایان مایانی می توانسته اند در میدانی بزرگ صدها نفر از فرماندهان نظامی خود را بدون فریاد کشیدن فرا بخوانند.
