به گزارش خبرنگار همشهری، در این روزها برخی از سالن‌ها با به صحنه بردن دو نمایش در روز و بعضی نمایشها نیز هر روز با دو نوبت اجرا می‌کوشند از آخرین فرصت‌های باقیمانده تا جشنواره استفاده کنند و اجراهای خود را به حداقل نصاب عدد 18 برسانند.
دنیای دیوانه دیوانه نوشته و کار بهزاد فراهانی، نوای اسرارآمیز نوشته اریک امانوئل اشمیت به کارگردانی سهراب سلیمی، «آن که گفت آری، آن که گفت نه» نوشته و کار مهرداد رایانی مخصوص، «مرگ فروشنده» نوشته آرتور میلر به کارگردانی نادر برهانی‌مرند، «شوایک» نوشته و کار کوروش نریمانی، تهران-« پرندک» نوشته مهرداد رایانی مخصوص به کارگردانی سپیده نظری‌پور،«نجواهای شبانه» نوشته محمد چرمشیر به کارگردانی عباس غفاری، «مرگ مبارک» نوشته و کار حامد ذبیحی، پهلوان پنبه کار زیبا رئیسی و خواب «دیدم پاره‌های ابر» کار مریم معینی از نمایش‌هایی هستند که در مجموعه تئاتر شهر هر روز به اجرا درمی‌آیند.
نمایش‌های پایین گذر سقاخانه از هادی مرزبان، اکبر آقا اکتور تئاتر کار اکبر عبدی، جزغاله‌های عاشقانه به کارگردانی علی هاشمی، «چه گوارا» کار کامبیز اسدی، «کالون: قیام کاستلیون»، «فسقلی و گربه سیاه حقه‌باز»، «یک دختر، یک سرباز» و «جنایت و مکافات» از دیگر آثاری هستند که در دیگر تالارهای نمایشی تهران هم‌اکنون بر صحنه‌اند.
تالار قشقایی، تالار سایه، تالار نو، تالار هنر، تالار مولوی ازجمله سالن‌هایی هستند که هر روز دو نمایش با فاصله‌ای اندک به صحنه می‌برند. نجواهای شبانه هر روز با دو اجرا و نمایش نوای اسرارآمیز به کارگردانی سهراب سلیمی نیز در روزهای پنجشنبه و جمعه در دو نوبت و در ساعت‌های 17 و 19 به اجرا درمی‌آیند.
هادی مرزبان که هم‌اکنون نمایش «پایین گذر سقاخانه» نوشته «اکبر رادی» را در تالار وحدت بر صحنه دارد و در روزهای پنجشنبه و جمعه به دلیل اجرای برنامه‌ای دیگر در این تالار، نمایش‌اش را به جای 30/18 در ساعت 17 به اجرا می‌گذارد، می‌گوید: اساساً دو اجرایی بودن نمایشها و یا چند برنامه‌ای بودن سالن‌های نمایشی توهینی بزرگ به گروه‌های اجرایی است.
چون تئاتر خودش یک مراسم است که باید باشکوه تمام برگزار شود تا هم تماشاگر و هم گروه اجرایی رضایت داشته باشند. طبیعی است اجرای نمایش با برگزاری مراسم ختم تفاوت دارد و نمی‌توان پشت سر هم گروه‌های متعدد را سرویس‌دهی کرد.
مرزبان با اشاره به زمان کوتاه اجراها می‌گوید: این شرایط مناسبی نیست که بعد از 3 ماه زحمت و تمرین، گروه نمایشی مجبور باشد تالار نمایشی خود را ظرف زمان کوتاهی ترک کند.
برای مثال ملودی شهریاران در اجرایی که سال گذشته داشت جوان‌مرگ شد، چون با وجود استقبالی که همچنان ادامه داشت، سالن اصلی را ترک کرد. در حالی که مسئولان توجهی ندارند که یک نمایش درست مثل کودکی است که باید از طفولیت به کهنسالی برسد.
علیرضا اولیایی کارگردان نمایش «سکوت میراث تبار من است» نیز معتقد است اختصاص دادن 18 نوبت اجرا به یک نمایش به منزله از بین بردن زحمات یک گروه نمایشی است.
او که تا دو روز پیش نمایش خود را در تالار کوچک تئاتر شهر بر صحنه داشت، می‌گوید: این تعداد اجرا همانند به دنیا آوردن یک بچه ناقص است، زیرا یک گروه به مدت 2 تا 3 ماه نمایش خود را تمرین می‌کند و پس از آن فقط به مدت 18 شب فرصت عرضه کارشان فراهم می‌شود.
در چنین شرایطی وقتی مخاطب از اجرای نمایش باخبر می‌شود که اجرای آن رو به پایان است.
