به گزارش خبرگزاری فرانسه پاراجولی در منتهای نومیدی پیشنهاد 100 هزار روپیه‌ای (1400دلاری) را پذیرفت و به هند سفر کرد تا کلیه‌اش خارج شود.- تصمیمی که اکنون به تلخی از آن پشیمان است.
این مرد 36 ساله در دهکده زادگاهش جیامددی، در 50 کیلومتری شرق پایتخت نپال، کاتماندو، میگوید: "تا هنگامی که به نپال برگشتم، پولی به من ندادند، و بعد تنها یک سوم مبلغ وعده‌داده‌شده را پرداختند.
پاراجولی که به خاطر از دست دادن دارایی‌اش از طرف خانواده‌اش طرد شده است، نحیف و استخوانی به نظر می‌رسد. اکنون او یک کارگر روزمزد است و کار سخت برایش مشکل است."
او با اشاره به جوشگاه زخم جراحی 15 سانتی‌متری در طرف راست پشتش میگوید: "میگوید گاهی در پهلویم احساس درد می‌کنم."
بر اساس قوانین نپال، پیوند کلیه تنها در مواردی مجاز است که این اندام بوسیله بستگان خونی یا همسر فرد اهدا شود.
اما قوانین هند در این مورد آسان‌گیرتر هستند، و اجازه اهدای عضو به غیربستگان "بدون رد و بدل شدن پول" را در صورت تایید کمیته پزشکی- فرآیند بازرسی که اغلب می‌توان آن را دور زد- می‌دهد.
هر کسی در دهکده جیامدی، کسی را می‌شناسد که کلیه‌اش را فروخته باشد؛ این دهکده یکی از مجموعه‌ای از روستاهای محروم در نپال است که به خاطر نزدیکی به کاتماندو و مرز هند به صورت مرکز معاملات اعضای بدن درآمده‌اند.
اغلب این روستائیان کشاورزان خرده‌پا هستند، اما بسیاری از آنها نمی‌توانند غذای کافی برای تمام سال تولید کنند و مجبورند برای جستجوی کار به کاتماندو یا کشور همسایه هند بروند.
رئیس سابق دهکده، کریشنا بهادر تامانگ میگوید: "قاچاقچیان اعضا در جستجوی اهداکنندگان فقیری مانند مدهاب دهکده‌ها را زیر و رو می‌کنند."
"این مردم فقیر و بی‌‌سواد هستند و بنابراین قانع‌کردن آنها آزاد است. اما در اغلب موارد آنها تنها بخش اندکی از پول وعده‌داده‌شده را دریافت می کنند."
برخی از آنها حتی با داستان‌های فریبنده به هند برده می‌شوند و تازه پس از عبور از مرز می‌فهمند که هدف واقعی سفر چیست.
این اتفاقی است که برای موهان ساپکوتا افتاد که در ابتدا به او گفتند که برای همراهی با یک بیمار کلیوی نپالی که برای درمان به هند مسافرت می‌‌کند، استخدام شده است.
اما هنگامی قاچاقچی به او گفت لازم است پیش از مسافرت مورد آزمایش خون و چکاپ پزشکی قرار گیرد، مشکوک شد، و تنها پس از وارد شدن به شهر چنایی در هند بود که دلیل واقعی این سفر آشکار شد.
ساپکوتا،43 ساله میگوید: "هیچ پول و ملکی نداشتم و قاچاقچی قول داد پول تحصیلات فرزندانم را بپردازد، بنابراین موافقت کردم که کلیه‌ام را بدهم. اما آخر کار تنها 60 هزار روپیه نصیبم شد."
گانش گارانگ، جامعه‌شناس، در مورد قاچاق اعضا در منطقه کاوره، که این روستاها در آن واقعند، تحقیق کرده است. او میگوید زمانی که این قربانیان به هند می‌رسند، در مقابل تقاضاهای قاچاقچیان آسیب‌پذیرتر می‌شوند.
او میگوید: "فرد اهداکننده در هند در موقعیت ضعیفی قرار دارد، زبان را نمی‌فهمد و قدرتی برای چانه زدن ندارد."
"و هنگامی که این افراد به دهکده بازمی‌گردند، بسیاری از آنها پولشان صرف نوشیدن الکل می‌کنند."
یک بررسی بوسیله یک سازمان غیردولتی محلی در سال 2009 نشان داد که شمار افرادی در منطقه کاوره که کلیه‌شان را فروخته‌اند 300 نفر است. آمار رسمی در این مورد موجود نیست و بسیاری از مردم معتقدند که ارقام واقعی بسیار بیشتر از اینهاست.
راشی کومار کافل، یک دکتر متخصص کلیه در کاتماندو که مدیر مرکز ملی کلیه است، میگوید این "توریست‌های پیوند" برای جراحی و برداشتن کلیه به هند برده می‌شوند، اما اغلب این کلیه‌های خریده شده از نپالی‌های فقیر در واقع برای خود بیماران نپالی است. نپالی‌های ثروتمند دچار بیماری کلیوی به هند سفر می‌کنند تا مورد پیوند قرار گیرند.
او میگوید: "در نپال تنها بستگان خونی بیمار و همسر او امکان اهدای عضو را دارند، بنابراین افرادی که به دنبال اهداکننده می‌گردند برای پیوند به هند می‌روند."
او گفت کمبود مراقبت‌های بهداشتی در نپال به معنای آن است که بیماری کلیه اغلب تا زمانی که خیلی دیر شده باشد، تشخیص نشده باقی می‌ماند، و تنها گزینه درمانی بیمار یا درمان گران‌قیمت دیالیز است یا پیوند غیرقانونی اعضا.
عدم اعمال قانون و کنترل ضعیف مرزی نپال در مرز هند به قاچاقچیان امکان می‌دهد به کسب و کار پرسودشان ادامه دهند و گزارش‌ها بیانگر آن است که یک کلیه در بازار سیاه ممکن است تا 20 هزار دلار به فروش برسد.
پلیس میگوید تلاش‌های برای دستگیری قاچاقچیان ناکام مانده است زیرا آنها در خارج از این منطقه زندگی می‌کنند، اما کی کشاورز محلی رامان پاریار مقامات را به نادیده‌گرفتن این تجارت غیرقانونی متهم می‌کنند. او میگوید: "دهکده ما به عنوان مکانی برای خرید کلیه شهرت پیدا کرده است."
