به گزارش خبرگزاری مهر، در ماموریت آپولو که بین سال‌های 1969 تا 1972 انجام شد فضانوردان چهار حسگر را بر روی سطح ماه قرار دادند. یکی از این دستگاه‌ها "آزمایش لرزه‌نگاری انفعالی آپولو" نام دارد که تا سال 1977 تکان‌های "ماه- لرزه‌ها" و دیگر فعالیت‌هایی که امواج صوتی تولید می‌کنند را ثبت می‌کرد.
این شبکه برای رصد مستقیم امواجی که از هسته ماه ساطع می‌شدند بسیار محدود بود به همین علت دانشمندان برای بررسی لرزه‌های هسته ماه از تکنیک‌های مشاهده غیرمستقیم مثل اندازه‌گیری تغییرات جزئی جاذبه استفاده می‌کنند.
اکنون دانشمندان مرکز پروازهای فضایی مارشال ناسا در هانتس ویل آلاسکا در تحقیقات جدیدی، وجود یک هسته جامد داخلی و یک لایه مایع خارجی را درون ماه تائید کردند که این ویژگی‌ها بسیار شبیه به درون زمین است، با این تفاوت که در ماه همچنین یک لایه مذاب خمیری نیز در بخش خارجی هسته وجود دارد.
این تحقیقات جدید تئوری رایجی را که براساس آن ماه در اثر برخورد یک جرم آسمانی عظیم به زمین و خرد شدن سیاره ایجاد شده است را تائید می‌کند.
برپایه این تئوری، حدود 4 میلیارد سال قبل در اثر برخورد یک جرم آسمانی به زمین، توده‌ای از خاک و سنگ در فضا معلق شد، سپس این توده متراکم شده و تنها قمر زمین را ایجاد کرد.
این بررسی‌ها نشان می‌دهد که ماه یک هسته جامد دارد که بیشتر آن از آهن تشکیل شده است. این هسته درونی آهنی تا حدود 240 کیلومتری از مرکز ماه گسترده شده است.
اطراف این هسته را یک لایه مایع با پهنای 90 کیلومتر احاطه کرده است و سپس یک لایه مذاب خمیری به قطر 150 کیلومتر لایه خارجی هسته را شکل می‌دهد.
این بررسی‌ها همچنین نشان می‌دهد که چگونه اطلاعات لرزه نگاری می‌توانند برای جمع آوری اطلاعات مربوط به سایر اجرام سیاره‌ای مثل مریخ مورد استفاده قرار گیرد.
