شیائو از چند لوله هم ردیف نی ساخته شده است. اوایل نوازندگان در حین نوازندگی با این ساز متوجه شدند که اگر در یک لوله به فواصل مختلف سوراخ ایجاد شود، می‌توان صداهای گوناگون بوجود آورد و در نتیجه شیائو امروزه که یک لوله با چند سوراخ می‌باشد، ساخته شد.
شیائو در سلسله امپراتوری خان رواج پیدا کرد و در اصل ساز موسیقی ملیت چیان ساکن استان‌های سی چوان و گان سو بود. این ساز یک قرن پیش از میلاد در مسیر رود زرد نیز رواج پیدا کرد و به تدریج به صورت شیائو با 6 سوراخ شبیه به شیائو امروزی درآمد.
شکل شیائو به نی‌لبک بسیار شبیه است و معمولا از بامبوی قرمز، زرد و یا سفید تهیه می‌شود. اندازه لوله در مقایسه با نی‌لبک نسبتا درازتر است و انتهای بالائی آن با بند بامبو بسته می‌شود. در قسمت لبه این ساز یک سوراخ بادی و روی لوله آن 5 سوراخ و پشت لوله یک سوراخ صوتی وجود دارد.
همچنین در پشت ته بدنه لوله 3 تا 4 سوراخ صوتی هم وجود دارد که برای تنظیم و تشدید صوت به کار می‌رود. کیفیت صدای شیائو ملائم و آرام و شیرین است و فنون نوازندگی آن اساسا به نی‌لبک شباهت دارد.
شیائو در تک نوازی، موسیقی با دو یا چند نوازنده و گروه نوازی و یا موسیقی فولکلور و محلی جنوب رود یائتسه، فوجیان و کاندون مورد استفاده قرار می‌گیرد.
انواع شیائو عبارتند از: شائو بامبوی قرمز، شیائو یو پین و شیائو 9 بندی و ... .
