در موسیقی دربار چین 2 نوع سیون رواج داشت و اغلب با یک ساز بادی بامبوئی به نام تسی یکجا نواخته می‌شود.
ظاهر این ساز در واقع از نوعی وسیله شکاری تقلید شده است. در قدیم مردم با پرتاب توپ گلی و یا سنگی که یک طرف آن به طناب وصل شده بود، به شکار پرندگا ن و حیوانان می‌پرداختند.
چون این توپ‌ها توخالی بودند، هنگام پرتاب به دلیل وزش باد صدایی از آن به گوش می‌رسید. بعدها مردم برای تفریح در سوراخ‌های این توپ‌ها فوت می‌کردند و رفته رفته این وسیله شکار به آلت موسیقی تبدیل شد.
سیون در ابتدا از سنگ و یا استخوان و بعدها با سفال ساخته می‌شد و ظاهری بیضی شکل، گرد و ماهی شکل داشت.
بالای این ساز یک دهانه بادی وجود دارد و ته آن مسطح است، در دو طرف آن سوراخ‌های صوتی تعبیه شده است.
در قدیم سیون فقط یک سوراخ داشت و به تدریج با چند سوراخ نیز ساخته شد. در اواخر قرن سوم قبل از میلاد نیز سیون 6 سوراخی بوجود آمد.
سیون اصلاح شده از نظر حجم صوت و دانگ صدا از سیون قدیمی خیلی یهتر است.
این ساز در تک نوازی، گروه نوازی و همراهی موسیقی کاربرد دارد. سیون سفالین با 9 سوراخ نشانه تجدید حیات سیون قدیمی چین است.
