امام علی النقی هادی (ع) دهمین پیشوای شیعیان، نیمه ذیحجه سال 212 هجری در اطراف مدینه در محلی به نام "صریا" متولد شد.
نقی، عالم، فقیه، امین و طیب شهرت داشت و کنیه مبارک ایشان ابوالحسن است. از آنجا که کنیه امام موسی کاظم(ع) و امام رضا (ع) نیز ابوالحسن بود، لذا برای اجتناب از اشتباه، ابوالحسن اول به امام کاظم (ع)، ابوالحسن ثانی به امام رضا (ع) و ابوالحسن ثالث به حضرت هادی (ع) اختصاص یافت.
پدر امام هادی، امام جواد (ع) و مادر آن امام بزرگوار نیز سمانه، بانویی با فضیلت و با تقوا بود.
امام هادی (ع) در سن 6 یا 8 سالگی یعنی در سال 220 هجری، پس از شهادت پدر بزرگوار به امامت رسید و 33 سال امامت و رهبری و هدایت امت اسلام را برعهده داشت.
عظمت شخصیت امام هادی (ع) به قدری زیاد است که دوست و دشمن را به اعتراف واداشته است. قسمتی از این اعترافات مبنی بر شخصیت آن امام به لحاظ اخلاقی و بخشی دیگر ناشی از ابعاد علمی آن حضرت و شمه‌ای، نتیجه کراماتی است که از آن بزرگوار صادر شده است.
امام هادی(ع) بطور فطری و ذاتی از جاذبه اجتماعی و نفوذ سیاسی بسیاری برخوردار بود و با بهره مندی از همین خصایل و ویژگی‌ها بود که توانست با قدرت در مقابل ظلم حاکم ایستاده و به منظور هدایت عمومی، قلب‌ها را جذب و راهنمایی کند.
