سرمربی خنده‌روی اسلوونیایی جدا از دانش فنی متوسط، یک روانشناس کارکشته بود که خیلی زودتر از آنچه پیش‌بینی می‌شد توانست با برقراری ارتباط دوستانه با بازیکنان، آنها را با تفکرات خود همسو و همراه سازد.
چنین بود که ماچک با کمک علیرضا حبیبی
- از مربیان خوب هندبال ایران- با بازسازی روحی تیم هفتم جام ملت‌های آسیا و استفاده درست از مهره‌ها، با گذشت چندماه توانست نتیجه‌ای دور از انتظار یعنی نایب‌قهرمانی بازی‌های آسیایی گوانجو را رقم بزند؛ نتیجه‌ای که به نوعی سکوی پرتاب ماچک برای رسیدن به امتیازات بیشتر شد و او با وجود تمایل مسئولان هندبال ایران و کمیته ملی المپیک حاضر به تمدید قراردادش نشد و با وسوسه دستیابی به دلار و امکانات بیشتر، به استخدام فدراسیون هندبال قطر درآمد؛ تصمیمی که اگرچه به ظاهر درآمد بیشتری را برای ماچک به همراه داشت ولی به لحاظ کاری هرگز او را راضی نکرد تا جایی که در مسابقات اخیر انتخابی المپیک در
کره جنوبی، در گفت‌وگو با دستیار سابقش در تیم ملی ایران، به‌صراحت به اشتباهش اعتراف کرد؛ البته باید این نکته را هم یادآور شد که به‌‌رغم تلاش همه‌جانبه فدراسیون هندبال ایران، این کمیته ملی المپیک بود که با از‌دست‌دادن وقت و عدم انعطاف‌پذیری، به رفتن ماچک کمک زیادی کرد.
دلایل موفقیت ماچک
علاوه بر داشتن روابط عمومی قوی، یکی از دلایل اصلی موفقیت ماچک با تیم ملی هندبال ایران، شناخت چندین‌ساله‌اش از رقبای اصلی هندبال ما مثل بحرین، کویت و تمامی کشورهای منطقه حوزه خلیج‌فارس بود. این شناخت، در پیروزی تیم ایران مقابل بحرین و کویت در مرحله گروهی بازی‌های آسیایی نقش پررنگی داشت و باعث شد تا تیم ایران این‌بار شرایط متفاوتی را با ماچک و نسل جدید هندبال در مقابل این تیم‌ها تجربه کند. اوج نمایش تیم ایران در مرحله نیمه‌پایانی برابر ژاپن بود. ژاپن که چندماه پیش‌تر در لبنان با اختلافی فاحش تیم کشورمان را در جام ملت‌های آسیا شکست داده بود، این‌بار در یک بازی نفسگیر با یک گل‌اختلاف، مغلوب شد تا تیم ایران برای نخستین‌بار به فینال بازی‌های آسیایی برسد؛ در حالی که هیچ‌کس تصور حتی تکرار مدال برنز بازی‌های آسیایی دوحه را از سوی تیم دگرگون‌شده ایران نداشت.
کار دشوار ریمانیچ
بعد از پایان ماموریت شش ماهه ماچک و رفتن او، پیداکردن جانشین برای این مربی موفق کار آسانی نبود. بعد از ماه‌ها رایزنی و باتوجه به محدودیت دستمزد، سرانجام «ایویکا ریمانیچ» جانشین ماچک شد و کارش را با تیم ملی پس از دیدن بازی‌های هفته پایانی لیگ برتر باشگاه‌های ایران شروع کرد.
موفقیت ماچک موجب شد که مسئولان فدراسیون یکی از ملاک‌های انتخاب خود را آشنایی مربی برگزیده با هندبال کشورهای عربی و آسیا قرار دهند و چنین بود که ریمانیچ که سابقه کارکردن در کویت و سرمربیگری تیم‌های عربستان و ژاپن را داشت راهی تهران شد و بعد از چند جلسه به توافق کامل با مسئولان هندبال ایران رسید. طبیعی بود که باتوجه به مقام نایب قهرمانی ایران در بازی‌های آسیایی گوانجو، ریمانیچ برای تکرار موفقیت قبلی کار دشواری پیش رو داشته باشد. مسابقات انتخابی المپیک لندن در آسیا با حضور تمامی مدعیان اصلی قاره، آزمون مهمی برای ریمانیچ بود تا نشان دهد چیزی کمتر از ماچک ندارد. شاید به زعم او پیروزی مقابل قطر یک موفقیت محسوب شود ولی منتقدین او معتقدند که او با یک پله سقوط در این مسابقات و کسب مقام سوم، موفقیت چندانی برای هندبال ایران به دست نیاورده و بهترین میدان برای سنجش عیار واقعی او رقابت‌های جام ملت‌های آسیاست که به‌زودی در عربستان برگزار خواهد شد؛ مسابقاتی که هیچ‌گاه هندبال ایران به رغم پتانسیل بالا و موفقیت در بازی‌های آسیایی، توفیقی در آن نداشته است و در این جام با وجود راهیابی چندین‌باره به مرحله نهایی، جایی در جمع 3تیم برتر قاره نیافته و نتوانسته به جام جهانی صعود کند.
حالا ریمانیچ برای اثبات خود ماموریتی دشوار در پیش دارد. او در عربستان در دور مقدماتی در گروهی موسوم به «گروه مرگ» در مرحله اول با حریفانی چون کره‌جنوبی، کویت، ژاپن و اردن روبه‌روست که از این جمع تنها اردن را پیشاپیش می‌توان تیمی‌شکست‌خورده برابر ایران قلمداد کرد. به هر حال او با در اختیار داشتن تیمی قدرتمند که بازیکنان آن را می‌توان بهترین نسل تاریخ هندبال ایران قلمداد کرد، در صورت صعود از این گروه به عنوان یکی از دو تیم برتر، برخلاف دوره‌های قبل راه آسانی برای کسب رتبه و رسیدن به جام جهانی اسپانیا در پیش خواهد داشت. ریمانیچ برای اینکه ثابت کند مربی بهتری نسبت به ماچک است محکوم به پیروزی در برابر مدعیان اصلی در دور مقدماتی و کسب یکی از 3 سکوی برتر مسابقاتی است که طی روزهای 6 تا 19بهمن‌ماه قرار است به میزبانی شهر جده عربستان برگزار شود.
