حالا درختی پیش روی شماست که انگار روی برگ‌هایش پولک نقره‌ای دوخته‌اند. سطح زیرین برگ‌های «سپیدار» از کرک‌های سفیدی پوشیده شده است. سطح فوقانی سبز تیره است و همین اختلاف رنگ زیاد سبب می‌شود هنگام تکان خوردن برگ‌ها به نظر برسد درخت برق می‌زند!
به غیر از سطح زیرین برگ‌ها، جوانه و دانه‌های این درخت هم با کرک‌های سفید پوشیده شده‌اند. اصلاً ترکیب سپید+ دار (یعنی درخت) هم به همین خاطر است.
سپیدار‌ها درختان بلندی هستند. ارتفاع آنها ۱۲ تا ۱۸ متر است و گاهی به ۲۵متر هم می‌رسد. اما وضعیت ریشه و به اصطلاح فونداسیون این ساختمان گیاهی بلند، زیاد قابل تعریف نیست! ریشه‌های سطحی سپیدار به جای گسترش عمودی، تمایل به پخش شدن افقی دارند. به همین علت توصیه می‌شود برای کاشت این درختان در نزدیکی تأسیسات ساختمانی و لوله‌های آب، حداقل فاصله ایمنی را رعایت کنید؛ فاصله‌ای نزدیک به ۱۰ متر!
آنها تقریباً با اکثر شرایط آب و هوایی و خاک سازگارند، فقط چیزی که هست به خاطر ریشه‌های سستشان در برابر بادهای شدید کم می‌آورند و می‌شکنند.
طراحان فضای سبز، سپیدار را به خاطر سایه گستری و زیبایی بصری‌اش و تولید کنندگان نهال، به خاطر چوب زودبازدهش می‌کارند. عمده مصرف چوب این درخت سریع الرشد در صنایع کاغذ سازی است و بعد از آن در مصارف محلی به عنوان یکی از هیزم‌های مرغوب استفاده می‌شود. هیزم سپیدار خیلی کم دود می‌کند و لوازم پخت و پز را سیاه نمی‌‌کند.
«صنوبر» یا «تبریزی» یکی از اقوام درجه یک سپیدار است. صنوبر هم قد بلند را از هم خانواده‌های خود به ارث برده و چه بسا بلند‌تر از آنها باشد. البته شکل تاجش که زیاد گسترده نیست و شکل و شمایل باریک و کشیده‌ای از درخت می‌سازد هم در بلند‌تر به نظر رسیدن آن نقش بسزایی دارد.
برگ‌های صنوبر به شکل یک لوزی نامتقارن یا تقریباً مثلث است و بر خلاف سپیدار هر دو طرفشان سبز رنگ است. سرعت رشد تبریزی از سپیدار هم بیشتر است و به همین خاطر به شدت مورد علاقه نهال کاران قرار دارد.
چوب بستنی و چوب‌هایی که پزشکان هنگام معاینه گلو از آنها استفاده می‌کنند، از چوب درخت صنوبر ساخته شده است.
