مرد داستان زندگی‌اش را گفت و اینکه کاری ندارد، پولی ندارد و چند روزی است که غذا نخورده و گرسنه است. با شنیدن این سخنان مرد سیر نیز چند دقیقه‌ای زانوی غم به بغل گرفت و گریه کرد. گرسنه به او گفت: تو چرا گریه می‌کنی؟ کافی است مقداری پول به من بدهی تا من نیز شکم خود و خانواده‌ام را سیر کنم. مرد سیر گفت: پول و غذا از من نخواه اما در عوض هر چقدر بخواهی حاضرم برایت گریه کنم.
بازی رایانه‌ای در دنیا به یک رسانه قدرتمند تبدیل شده است و سالانه حدود 50میلیون نسخه بازی رایانه‌ای خارجی در ایران به فروش می‌رسد و ساعات زیادی از اوقات جوانان، نوجوانان و کودکان ایرانی صرف بازی‌های رایانه‌ای می‌شود، این بازی‌ها اغلب حامل فرهنگ و ارزش‌های غربی و بیگانه هستند، بنابراین در میان‌مدت و دراز مدت می‌توانند تغییرات فرهنگی ایجاد کنند. اینها را همه مسئولان و به‌ویژه نمایندگان مجلس به خوبی می‌دانند.
حتم دارم با هر کدامشان که گفت‌وگو شود بهتر از این اطلاعات و آمار درباره نقش مخرب بازی‌های رایانه‌ای بر روح و روان نوجوانان ایرانی برایتان خواهند گفت. برخی حتی حاضرند ساعت‌ها در وصف تأثیرات مخرب این بازی‌ها سخنرانی کنند یا در رسانه‌ها قلمفرسایی کنند اما هنگامی که پای برنامه‌ریزی و اختصاص بودجه به میان می‌آید دریغ از یک پاپاسی!
طبق گزارش‌های منتشره، آخرین بودجه بنیاد ملی بازی‌های رایانه‌ای در ایران حدود دومیلیارد تومان بوده که نیمی از مبلغ نیز صرف هزینه‌های جاری این مرکز شده و بقیه به حمایت از تولید بازی‌های رایانه‌ای در کشور اختصاص یافته است. با هر نرخی که دلار را حساب کنید این مبلغ چیزی حدود نیم‌میلیون دلار می‌شود که کمتر از یک چهارم هزینه برخی بازی‌های رایانه‌ای در دنیاست.
طبیعی است با چنین روندی طی تمام سال‌های اخیر عدد بازی‌های رایانه‌ای تولیدشده در ایران به کمتر از 100برسد. در چنین شرایطی نه برنامه‌نویسان و بازی‌نویسان قادرند بازی خوب بنویسند و نه سناریو‌های خوب بازی در ایران نوشته و تدوین می‌شود. این چرخه همچنان ادامه می‌یابد و مصرف بازی‌های مخرب خارجی هر روز زیادتر می شود و بازی‌های ضعیف داخلی توان رقابت با بازی‌های خارجی نمی‌یابند.
بگذریم از اینکه مشکلات دیگری نظیر مسئله کپی رایت و نظام توزیع نیز در حوزه بازی‌های رایانه‌ای در ایران وجود دارد که همچنان حل نشده باقی مانده است. اما حتی این مسئله نیز با اختصاص بودجه‌های کافی و ملی به بازی‌های رایانه‌ای قابل حل است.
وجود استعدادهای برجسته میان جوانان ایران در حوزه بازی سازی به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین مزیت‌های نسبی ایران در این حوزه مطرح است اما این استعدادها نیز جهت و مسیر هدایت درستی پیدا نکرده و مثلا دانشگاه‌های ما هنوز به مسئله راه‌اندازی رشته‌های مرتبط با بازی‌های رایانه‌ای، موبایلی و اینترنتی توجه کافی نکرده‌اند.
برگزاری نمایشگاه‌هایی همچون نمایشگاه بازی‌های رایانه‌ای که این روزها در محل مصلای تهران در حال برگزاری است، فرصت مناسبی برای توجه‌دادن مسئولان و سیاستگذاران کشور نیز به شمار می‌رود؛ منوط به اینکه این دسته از مسئولان فقط به بازدید از این نمایشگاه و همدردی با تولیدکنندگان و سازندگان بازی‌های رایانه‌ای اکتفا نکرده و برایشان گریه نکنند.
