وی که از نوجوانی علاقمند به ورزش باستانی و کشتی بود، در ابتدا کشتی فرنگی را از روی عکس‌های کتاب رموز و فنون ابوالملوکی آموخت.
علی افشار، هم‌محلی گیوه‌چی که تمرین ژیمناستیک می‌کرد، او را که تا کلاس ششم درس خوانده بود، به باشگاه نیرو راستی برد. همان دوران گیوه‌چی دو تومان داد و برای فراگیری الفبای کشتی زیر نظر اکبر نیکجو عضو شد.
در آن زمان کم نبودند باستانی‌کارهای هم محله‌ای گیوه‌چی، اما پدر گیوه‌چی، آشیخ ابوطالب سخت با کشتی‌گیر شدن پسرش مخالف بود و تا زمانی که زنده بود اجازه این کار را به وی نداد.
وی همچنین سری هم به باشگاه کشتی مدرسه دارالفنون می‌زد. هفته‌ای یکی دو روز هم می‌رفت باشگاه پولاد زیر نظر حاج عبدالحسین فیلی.
پولاد شهریه‌ای نبود، سَردَم داشت. وی آن قدر پنج ریالی انداخت توی سردم تا فن و بندِ ورود به گود بزرگان کشتی را آموخت.
زمانی که برای مسابقات کشتی فرنگی تهران در امجدیه روی زمین چمن تشک انداختند، گیوه‌چی برای اولین‌بار روی تشک مسابقه رفت.
گیوه‌چی در سال ۱۳۲۸ توسط عنایت جانان پور، یکی از موسسان باشگاه تاج، به این باشگاه رفت و اولین کشتی با یک کشتی‌گیر خارجی را با لباس این تیم گرفت.
زمانی که مسابقات انتخابی المپیک ۱۹۵۲ که در اراک برگزار می‌شد، گیوه‌چی، شادروان مهدی مقرب از اصفهان، باقر ختایی از تبریز و شادروان قاسم شاهی از مشهد که لنگ کار متبحری بود را در یک شب برد و قهرمان شد.
اما انتخابی‌ها از قهرمانی کشور جدا بود و در تهران، در محل سیرک فردوسی برگزار شد. گیوه‌چی ۶ دوره کشتی گرفت و رقیب اصلی‌اش فرج شعبانی از مشهد را مغلوب کرد.
در خلال مسابقات المپیک، گیوه‌چی نماینده وزن ۶۲ کیلوگرم ایران بود. این وزن بیست و یک شرکت کننده داشت و پرتعداد تر از بقیه اوزان.
وی در شب نخست، هربرت هال از انگلستان را با امتیاز عالی شکست داد و بعد از یک روز استراحت کامل، مانگاو هندوستانی را برد.
شب سوم برای برتری مقابل عبالفتاح عیساوی از مصر به زحمت افتاد؛ زحمتی که مقابل دردسرهای شب چهارم چیزی نبود. شبی که شب آخر رقابت‌های این وزن بود و سکوی قهرمانی، چشم انتظار قدم قهرمانان.
گیوه‌چی ۳ کشتی پشت سر هم گرفت. در نبردی پا به پا، تومیناگا از ژاپن را برد. اما در مقابل بایرام شیت از ترکیه. شکست خورد.
وی در آخرین مبارزه که انتخاب بین نقره و برنز بود، با جو هنسون از آمریکا سرشاخ شد. این کشتی‌گیر اهل بالتیمور را شکست داد و نایب قهرمان المپیک شد.
گیوه‌چی در مسابقات ملبورن در نخستین کشتی‌اش، برتری با امتیاز عالی مقابل گیلدن هویس از آفریقای جنوبی را رقم زد. سپس مثل المپیک قبلی با هربرت هال بریتانیایی روبرو شد و در پنجمین دقیقه پشتش را به تشک چسباند.
وی همچنین مقابل آنترو پنتیلائه از فنلاند برنده شد و دستش را بالا بردند، اما روز بعد، به ناگاه رای را برگرداندند.
گیوه‌چی پس از این اتفاقات با اعصابی متشنج و روحیه ای متزلزل، مثل المپیک قبلی مقابل بایرام شیت قرار گرفت، باز به او باخت و تا رده ششم نزول کرد.
وی در مسابقات جهانی ۱۹۵۴ توکیو پنجم شد اما در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو روی سکوی سوم ایستاد و از تیم ملی خداحافظی کرد.
گیوه‌چی که در نخستین سال تاسیس باشگاه تاج برای این تیم کشتی گرفته بود، ۱۸ سال این تیم تمرین داد و در رقابت‌های داخلی هدایت کرد.
وی همچنین ۱۰ سال در مسابقات جهانی و المپیک سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی بود. در داوری هم مدرک بین‌المللی گرفت و سال‌ها رقابت‌های مهم داخلی و خارجی را قضاوت کرد.
گیوه‌چی که کارمند ژاندارمری بود، در سال ۱۳۵۹ بازنشسته شد. پس از آن سرمربیگری تیم ملی نیروهای مسلح را به عهده گرفت.
شم مربیگری گیوه‌چی عالی بود و وقتی رضا سوخته سرایی در پادگان کرمان بود، گیوه‌چی با حمایت رییس وقت هیات کشتی ارتش، سوخته سرایی را به تهران آورد و او نیز در مدتی کوتاه، دوبنده تیم ملی را پوشید.
*آخرین بروزرسانی ۲۳ بهمن ۱۴۰۰
