همچنین پیش بینی شده است که در دهه پیش رو نیز همچنان برخوردار از شتابناک ترین روند توسعه جهانگردی بوده و حتی تا چهار سال دیگر، یعنی سال ۲۰۱۰ میلادی شمار جهانگردان ورودی این کشور به ۱۵۰ میلیون نفر رسیده و درآمد آن از این صنعت نیز بر صد میلیارد دلار در سال بالغ شود.
به واقع تا چهار سال دیگر درآمد چین از جهانگردی پنج برابر افزونتر از درآمد خالص ایران از فروش نفت خواهد بود. جالب است بدانیم که نقطه طلایی و نماد همه جذابیت های شگفت انگیز این کشور بزرگ برای طراحی برنامه های تورگردانی مجموعه کاخ های محل سکونت امپراتوران اسبق این سرزمین است که به عنوان «شهر ممنوعه پکن» شهرت دارد.
با تبلیغات گسترده ای که چینی ها در این باره به راه انداخته اند اکنون عکس یادگاری در شهر ممنوعه پکن به یکی از نشانه های تفاخر و جهاندیدگی برای بسیاری از مردم دنیا تبدیل شده است.
بنا به دلایل بسیار، اگر شهر ممنوعه پکن در جهان ده تالی داشته باشد، یکی از آنها مجموعه کاخ موزه سعدآباد در تهران است. معماری کاخ های سعدآباد، فضای سبز مابین آنها (که می تواند بهترین نمونه باغ ایرانی به شمار آید) راز آمیزی تاریخی و همه آنچه که اصطلاحاً می تواند دستمایه ای برای برگزاری تورهای نوستالژیک باشد این مجموعه را از نظر ضریب جذابیت توریستی در مرتبه ای نزدیک به شهر ممنوعه پکن قرار دهد.
حتی با راه اندازی و تجهیز موزه های جانبی در این مجموعه، برقراری امکانات رفاهی و تفریحی متناسب با کل مجموعه با هدف جذب توریست های به اصطلاح VIP (بویژه تلاش در جهت معرفی و احیای ذهنیتی که اروپاییان از شب نشینی ایرانی و فضاهای هزار و یک شبی مرتبط دارند) می توان امیدوار بود کاخ موزه سعدآباد به رتبه ای همسنگ شهر ممنوعه پکن برسد.
اما در حال حاضر، شهر ممنوعه پکن نقطه اتکای یک اقتصاد ۱۰۰ میلیارد دلاری است؛ در حالی که کاخ موزه سعدآباد بعید است بتواند حتی هزینه های حفاظت و نگهداری خودش را هم تأمین کند. چرایش را احتمالاً شما بهتر از من می دانید و نیازی به زیاده گویی ندارد.
