درحالی‌که همه کشورهای جهان می‌دانند که رژیم صهیونیستی تسلیحات هسته‌ای دراختیار دارد اما این رژیم این مسئله را نه تکذیب می‌کند نه تصدیق! اسم این راهکار هم سیاست ابهام گذاشته شده است و هیچ نهاد بین‌المللی‌ای از این رژیم که گفته شده احتمالاً تا ۴۰۰ کلاهک هسته‌ای در اختیار دارد سؤال و جواب نمی‌کند.
رژیم صهیونیستی با آنکه عضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است اما هیچ وقت پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای یا همان ان‌پی‌تی را امضا نکرده‌است. همه می‌دانند که اسرائیل تنها رژیمی است که در خاورمیانه جنگ‌افزار هسته‌ای دارد اما این سؤال سال‌ها مطرح بوده است که چرا هیچ‌کسی حتی کشورهای غربی که از خلع سلاح هسته‌ای حرف می‌زنند در این رابطه اقدامی نمی‌کنند. چرا تاکنون هیچ بازرسی از آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به سرزمین‌های اشغالی نرفته است تا سری به تأسیسات هسته‌ای اسرائیلی‌ها بزند؟
تلاش برای داشتن بمب اتمی از سال ۱۹۴۸
دیوید بن گوریون نخستین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی از همان ابتدا عقیده داشت که برای حفظ این رژیم باید هر کاری برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای انجام داد. او به بهانه جلوگیری از تکرار هولوکاست به‌صورت صریح اعلام کرد که کاری که اینشتین، اوپنهایمر و تلر، (سه دانشمند یهودی) برای آمریکا انجام داده‌اند را دانشمندان می‌توانند برای این رژیم صورت دهند. بن گوریون به همین‌خاطر تصمیم گرفت تا دانشمندان یهودی را برای این مسئله جذب کند و به سرزمین‌های اشغالی بیاورد. او به همراه کسان دیگری مانند رئیس مؤسسه علوم وایزمن (یکی از مؤسسه‌های مهم در تحقیقات هسته‌ای اسرائیل) امیدوار بودند که دانشمندان یهودی مانند اوپنهایمر و تلر به کمک این رژیم بیایند. در سال ۱۹۴۹ بخشی برای پژوهش مواد تشعشعی در مؤسسه علوم وایزمن تأسیس شد. در سال ۱۹۴۹ اما یک واحد ویژه در نیروی دفاعی اسرائیل(IDF) موسوم به HEMED GIMMEL به عملیات اکتشافی زمین‌شناسی گسترده‌ای در صحرای نقب دست زد تا میزان رسوبات فسفات و درجه تجمع اورانیوم در آنها را مشخص سازد. یکی از اهداف مهم این تحقیق کشف اورانیوم بود.
در سال ۱۹۵۲ رژیم صهیونیستی با تشکیل «کمیته انرژی هسته‌ای» به ریاست ارنست دیوید برگمن قدم دیگری برای به‌دست‌آوردن تسلیحات هسته‌ای برداشت. برگمن کسی بود که به‌صورت صریح عقیده خود درباره لزوم داشتن بمب اتمی را با این ادعا که «ما دیگر نباید مانند بره‌ها سلاخی شویم» ابراز می‌کرد. HEMED GIMMEL در همان سال از IDF به وزارت جنگ رژیم صهیونیستی انتقال داده شد.فرانسه هم در اوایل دهه ۱۹۵۰ به آب سنگین و اورانیوم تصفیه شده از مواد خام کم‌عیار نیاز مبرمی داشت به همین‌خاطر مدت کوتاهی بعد از تاسیس این رژیم همکاری سری فرانسه با آن آغاز شد. در نیمه اول سال ۱۹۵۳ قرارداد همکاری هسته‌ای میان فرانسه و رژیم صهیونیستی به امضا رسید که در پیشبرد برنامه هسته‌ای دو طرف تأثیر گسترده‌ای داشت. خبر امضای این قرارداد بیش از یک‌سال بعد در جریان مصاحبه‌ای با ارنست دیوید برگمن، رئیس کمیته انرژی هسته‌ای رژیم صهیونیستی فاش شد.
او در این مصاحبه گفت با قرارداد امضا شده میان دو طرف، فرانسه توانست امتیاز اسرائیلی اختراع ویژه تولید آب سنگین را در تأسیسات پیشرفته‌تر و پیچیده‌تر هسته‌ای فرانسه و نیز بهره‌مند شدن آنها از تجارب دانشمندان فرانسوی در زمینه اتم، دریافت کند. گفته می‌شود که برگمن علاوه بر تلاش برای گسترش همکاری هسته‌ای با فرانسه، برای دو روش استخراج اورانیوم از فسفات و روش ویژه تولید آب سنگین از این کشور ۶۰ میلیون فرانک دریافت کرد.
آمریکا به کمک آمد
هر چند فرانسه نخستین همکاری‌ها را با رژیم صهیونیستی برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای داشت اما نقش آمریکا را در این میان نمی‌توان هیچ وقت نادیده گرفت. این متحد همیشگی در دهه50، برای دستیابی رژیم صهیونیستی به بمب هسته‌ای کمک‌های شایانی به این رژیم کرد. برنامه «انرژی هسته‌ای برای صلح» آیزنهاور، رئیس‌جمهور وقت آمریکا بهترین فرصت را برای دانشمندان هسته‌ای رژیم صهیونیستی فراهم کرد تا دانش هسته‌ای خود را افزایش دهند. رژیم صهیونیستی در ۱۲ جولای سال ۱۹۵۵ تحت عنوان همکاری‌های صلح‌آمیز هسته‌ای این توافقنامه را با آمریکا امضا کرد. احداث رآکتور «ناحال سوریک» در دره رودخانه «سوریک» در جنوب تل‌آویو و همچنین تحویل اورانیوم غنی شده به اسرائیل بخش‌هایی از این توافق بود.
دیمونا؛ مرکز مهم هسته‌ای
مرکز تحقیقات هسته‌ای نقب که در 10کیلومتری شهر دیمونا قرار دارد به اعتقاد بسیاری، بخش مهمی از «برنامه هسته‌ای اسرائیل» را تشکیل می‌دهد. تاسیس نیروگاه هسته‌ای دیمونا به همین‌خاطر برای رژیم صهیونیستی و دستیابی این رژیم به تسلیحات هسته‌ای بسیار حساس بوده است. مذاکرات مقام‌های رژیم صهیونیستی با فرانسوی‌ها برای ساخت این نیروگاه از سال ۱۹۵۶ شروع شد. مقام‌های رژیم صهیونیستی در این دوره از روی کار آمدن دولتی در فرانسه که به‌صورت غیرمعمول حامی اسرائیل بود و همچنین بحران کانال سوئز کمال استفاده را کردند.
در آن زمان، ملی‌شدن کانال سوئز از سوی جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور وقت مصر باعث خشم انگلیس و فرانسه شده بود. فرانسوی‌ها در نشستی محرمانه که با حضور گای موله، نخست‌وزیر وقت فرانسه، سیلوان لوی، وزیر امور خارجه انگلیس و بن گورین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی برگزار شد متعهد شدند که در مقابل پیشروی نیروهای اسرائیل در عملیات کماندویی به ظاهر علیه مقاومت فلسطینی‌ها تا کانال سوئز، رآکتور هسته‌ای اسرائیل را بسازند تا پایه اولیه دستیابی این رژیم به تسلیحات هسته‌ای گذاشته شود. نقشه این بود که پس از این عملیات واحد‌های نظامی انگلیس و فرانسه به بهانه تضمین حرکت کشتی‌های بین‌المللی در آبراه، منطقه سوئز را اشغال کنند و فقط وقتی خاک مصر را دوباره ترک کنند که ناصر سرنگون و قانون ملی شدن کانال سوئز لغو شده باشد؛ نقشه‌ای که با شکست مواجه شد.گفته می‌شود گای موله، نخست‌وزیر وقت فرانسه در جریان مذاکرات در این زمینه به یکی از معاونان خود گفته بود: «من بمب را به آنها(اسرائیلی‌ها) مدیون هستم.» نخست‌وزیر جایگزین موله هم که می‌دانست ساخت رآکتور هسته‌ای در دیمونا اسرائیل را خیلی سریع به بمب هسته‌ای می‌رساند در این رابطه گفت: من بمب را به شما(اسرائیلی‌ها)می‌دهم تا از هولوکاست دیگری جلوگیری شود!
توافق ساخت نیروگاه هسته‌ای دیمونا در ۳ اکتبر ۱۹۵۷ طی دو توافقنامه که هنوز سری باقیمانده است نهایی شد. گفته می‌شود عملیات محرمانه ساخت این نیروگاه در اواخر همین سال یا اوایل سال ۱۹۵۸ شروع شد و به همین‌خاطر صدها مهندس و تکنیسین فرانسوی در منطقه دیمونا مستقر شدند. در این میان انگلیس هم به‌صورت کاملاً سری کمک‌های خود را به رژیم صهیونیستی برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای انجام می‌داد. اسناد محرمانه به‌دست‌آمده از سازمان‌های اطلاعاتی انگلیس سال‌ها بعد مشخص کرد که در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ این کشور کمک‌های گسترده‌ای به اسرائیل ازجمله برای تولید اورانیوم ۲۳۵ -در سال ۱۹۵۹ و پلوتونیوم در سال ۱۹۶۶ کرده است.
۸۰ تا ۴۰۰ کلاهک هسته‌ای
با محرمانه بودن تأسیسات هسته‌ای اسرائیل و نرسیدن پای هیچ بازرس مستقلی به این مراکز هیچ‌کس آمار دقیقی از تعداد کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل ندارد. هفته‌نامه دفاعی جینز(معتبرترین نشریه بین‌المللی در عرصه ارزیابی توان نظامی کشورهای جهان) تقریباً دو سال قبل با معرفی رژیم صهیونیستی به‌عنوان ششمین دولت دارای بیشترین کلاهک‌های هسته‌ای اعلام کرد که احتمالاً تعداد کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل به 300 کلاهک افزایش یافته و از این نظر، با انگلیس هم‌ردیف شده است. براساس ارزیابی مرکز پژوهش‌های راهبردی لندن هم، اسرائیل بیش از ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای دارد که می‌توانند روی موشک‌های زمین‌به‌زمین یریخوی یک و یریخوی دو سوار شوند. در سال ۲۰۰۸ جیمی کارتر، رئیس‌جمهور سابق آمریکا اعلام کرد که اسرائیل حداقل ۱۵۰ کلاهک هسته‌ای دارد. با وجود این برخی منابع دیگر تعداد کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل را تا ۴۰۰ هم تخمین زده‌اند.
فرار از بازرسان
با وجود اینکه رژیم صهیونیستی عضو آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است تاکنون اجازه بازرسی از تأسیسات هسته‌ای خود را نداده است. در سال ۲۰۰۹ برای نخستین‌بار طی ۱۸ سال قطعنامه‌ای با حمایت روسیه و چین برای بازرسی از تأسیسات هسته‌ای رژیم صهیونیستی در سازمان ملل تصویب شد اما مقام‌های اسرائیل به آن توجهی نکردند. مقام‌های اسرائیلی همچنین برای جلوگیری از دستیابی کشورهای دیگر به دانش هسته‌ای در مناطق مختلف دست به ترور دانشمندان هسته‌ای زده‌اند. علاوه بر ترورهای متعدد در ایران به تازگی در مصر هم دانشمندی هسته‌ای ترور شد؛ تروری که در آن باز هم ردپای دستگاه‌های اطلاعاتی اسرائیل دیده می‌شود.
افشاگری به نام وانونو
در سال ۱۹۶۸ اطلاعاتی که مردخای وانونو از کلاهک‌های هسته‌ای اسرائیل به روزنامه ساندی تایمز داد مثل بمب میان رسانه‌ها سر و صدا به پا کرد. او که تکنیسین نیروگاه اتمی دیمونا بود اطلاعات و تصاویری محرمانه از این نیروگاه و کلاهک‌های اتمی اسرائیل را در اختیار این نشریه انگلیسی قرار داد. براساس اطلاعات وانونو درباره تولید سالانه ۴۰ کیلوگرم پلوتونیوم توسط اسرائیل در آن زمان تخمین زده شد که رژیم صهیونیستی ۱۰۰ تا ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای در اختیار دارد. پس از آنکه موساد اطلاع یافت که وانونو، اطلاعات محرمانه مربوط به کلاهک‌های اتمی اسرائیل را به هفته‌نامه ساندی‌تایمز داده‌است، تصمیم به دستگیری او گرفت. وانونو اما از سرزمین‌های اشغالی خارج شده بود و اسرائیل به‌خاطر قراردادهای امنیتی که با سازمان اطلاعات و امنیت خارجی انگلیس داشت نمی‌توانست اقدام به ربودن او در خاک انگلیس کند. به همین‌خاطر با حیله‌ای، وانونو به شهر رم در ایتالیا کشانده شد و مأموران موساد در آنجا او را ربودند. او پس از انتقال به سرزمین‌های اشغالی در دادگاه به اتهام جاسوسی و خیانت و افشای اسرار هسته‌ای به‌مدت ۱۸ سال زندانی شد.
از زمان آزادی در ۲۱ آوریل ۲۰۰۴ تاکنون هم او تحت نظر شدید نیروهای امنیتی قرار دارد و نمی‌تواند از سرزمین‌های اشغالی خارج شده یا با رسانه‌های خارجی گفت‌وگو کند. او یک‌بار به‌خاطر گفت‌وگو با خارجی‌ها به شش‌ماه حبس تعزیری محکوم شد. او پس از آزادی در نشستی خبری اعلام کرد که مأموران موساد و شین‌بت در تلاش بودند تا با نگه داشتن او در زندان انفرادی طولانی، تعادل روانی‌اش را به هم بریزند. او که در اعتراض به رژیم صهیونیستی عبری صحبت نمی‌کند اعلام کرد: من نه جاسوس هستم و نه خائن. من فقط می‌خواهم دنیا بداند که چه اتفاقی در حال رخ دادن است. براساس حکم صادر شده علیه وانونو او حق ارتباط با شهروندان کشورهای دیگر را ندارد، نمی‌تواند از تلفن استفاده کند، حق داشتن تلفن همراه ندارد، ارتباط با اینترنت برای او ممنوع است، نمی‌تواند به ساختمان کنسولگری‌ها یا سفارتخانه‌ها نزدیک شود، نباید در فاصله‌ای کمتر از ۵۰۰ متری از هیچ مرز بین‌المللی قرار بگیرد، به هیچ بندر یا فرودگاهی نباید برود و برای همیشه باید در سرزمین‌های اشغالی باقی بماند.
