یافته‌های این بررسی که در جورنال PLoS One منتشر شده است، بیانگر ان است حتی کودکان در سن کودکستان آموخته‌اند که در بازی‌های اجتماعی نقش ایفا کنند و شیوه‌هایی را به کار ببندند تا شهرت‌شان را بهبود بخشند.
کریستین لین لیمگروبر، پژوهشگر دانشگاه ییل و سرپرست این بررسی می‌گوید: "به نظر می‌رسد گرایش‌های نیکوکاری در کودکان، درست مانند آنچه در الگوهای کارهای خیریه در بزرگسالان، بر اساس میزان اطلاعاتی که درباره کارهای‌شان در اختیار دیگران قرار می‌گیرد، برانگیخته می شود- چه در بزرگسالان و چه در کودکان، هر چه شمار بیشتری از افراد از کارهای‌شان آگاه باشند، با احتمال بیشتری سخاوتمندانه رفتار خواهند کرد."
گروه لیمبروگر به کودکان 5 ساله برچسب‌هایی دادند و به آنها گفتند که می‌توانند از یک تا چهارتای آنها را با دیگر کودکان همسن‌شان شریک شوند. برخی از این کودکان می‌توانستند، کودکی که این برچسب را به او می‌دادند، ببینند، و برخی دیگر از این گیرندگان از چشم‌ها پنهان بودند.
این گروه دریافت که کودکان هنگامی که کودکان دیگر را نمی‌بینند، خسیس‌تر می‌شوند. این کودکان همچنین هنگامی مجبور بودند برچسب‌ها را در جعبه‌ای مات به دیگران بدهند، تا زمانی که این برچسب‌ها در جعبه‌ای شفاف در معرض دید دیگران داده می‌شود، بیشتر خست به خرج می‌دادند.
در مجموع بچه‌های کودکستانی کاملا خودخواه بودند؛ فقط آن کودکانی که همسالانشان را می‌دیدند و برچسب‌های شان را در جعبه شفاف به دیگران می‌دادند، به طور مداوم حداکثر تا چهار برچسب را به دیگران می‌بخشیدند.
جالب این است که بررسی‌های گذشته نسبت به این بررسی بیانگر بخشنده‌تر بودن کودکان بوده‌اند.
به گفته این پژوهشگران، بررسی‌های پیشین که میزان بالای بخشندگی در کودکان را نشان داده‌اند، ممکن است بطور غیر عمدی شامل همین نشانه‌های مربوط به حضور دیگران و شفافیت بوده باشند.
