در بخشنامه‌ای همه فرماندهان امیرالمومنین مامور شدند که این نامه را برای سپاهیان بخوانند و همگان را به حقوق خویش آشنا سازند. فرازی از این بخشنامه چنین است: «سربازان من، اینک امیرالمومنین است که وظایف مقدس و منیع سربازی را به شما خاطر نشان می‌کند. همه رزمنده‌ایم و همگان از یک ناموس دفاع می‌کنیم و به جانب یک هدف پیش می‌رویم. من که محور نیرو قراردارم و آن کسانی که به نام فرمانده و سردار، شما را سان می‌بینند و فرمان می‌دهند، در همه تکالیف سپاهی با تمام افراد و نفرات یکسانیم هیچ یک را بر دیگری برتری نیست. مقررات نظام ایجاب می‌کند یکی افسر و جمعی سرباز باشند، ولی اشتباه نشود.
منصب فرماندهی تا هر پایه که باشد، در قانون مساوات، فضل و عنوانی باز نمی‌کند و جهت فرماندهان در برابر وظیفه و تکلیف به هیچ‌وجه استثنا قائل نمی‌شود. افسری که درفش لشکر تحت اراده و فرمان او پیش می‌رود و گروهی به راهنمایی نقشه و طراحی اندیشه‌اش حمله می‌کنند، اجازه ندارد این افتخار را بر دیگران تحمیل کرده، حتی ضعیف‌ترین سربازان را با نظر تحقیر و توهین نگاه کند. او موظف است که هرقدر بر پایه مقامش افزوده می‌شود، بر فروتنی و تواضع بیفزاید و سربازان فداکار خود را تعریف و تمجید کند. هم اکنون من که مانند شما سربازی هستم، مدیونم در مقابل این نعمت بزرگ به رزمندگان نوازش و عطوفت روا دارم. فرمانده باید به همه سربازان به یکسان بنگرد و در ابراز محبت و تقسیم حقوق هیچ‌گونه ترجیح و تفضیل روا ندارد.
آن کس که در حقوق عمومی مسلمانان برنظر شخصی خود احترام می‌گذارد و بدین‌وسیله بر دیگران ستم می‌کند در دادگاه ما ناکس و ستمکار محسوب خواهد بود.» در فرازی دیگر خطاب به مالک اشتر می‌فرمانید:«وای برتو، وای بر مصر، وای بر ملت اگر سربازان و سپاهیانش گرسنه و بینوا باشند. زندگی سپاه و قوام ارتش به حکام و قضات که در مسائل حیاتی ملت دست درکارند و به شئون مادی و اجتماعی قوم می‌پردازند، مربوط است زیرا که اینان به وسیله ثروت ملی معیشت لشکر را تضمین می‌کنند.»
بیش از ربع قرن از پایان جنگ و اعلام آتش بس می‌گذرد ولی همچنان در قبال رزمندگان بی‌برنامه‌ایم. گاهی در قوانین بودجه‌های سنواتی، موادی را به تصویب می‌رسانیم، لکن حدود آن همان تصویب است ولی هیچ‌گاه به مرحله اجرا نمی‌رسد. وقتی به سخنان گهربار مولای متقیان، علی(ع) توجه می‌کنیم به فاصله‌ای که میان این سخنان با عملکردمان در قبال رزمندگان وجود دارد پی می‌بریم. امام علی(ع) چه دقیق و ظریف به رزمندگان اشاره می‌کنند اما ما به‌راحتی از آن غفلت می‌کنیم.
حضرت‌امام‌خمینی(ره) در توصیه‌هایی که همواره برای رسیدگی به امور ایثارگران و رزمندگان داشتند، از عمق جانشان فرمودند: «نگذارید پیشکسوتان جهاد و شهادت در پیچ‌وخم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند.تا قبل از قانون برنامه پنجم توسعه، قوانین و مقرراتی به صورت پراکنده درباره رسیدگی به امور رزمندگان به تصویب رسید که متاسفانه مورد بی‌توجهی مسئولین قرارگرفت و ضمانت اجرایی پیدا نکرد.
در قانون برنامه پنجم توسعه موادی به رزمندگان اختصاص یافت که نشان از توجه نمایندگان مجلس به رزمندگان داشت و این امید را زنده کرد که موضوع رزمندگان در قانون برنامه پنجم توسعه و قوانین بودجه سالانه، سروسامان خواهد یافت. در ماده44 قانون برنامه پنجم بندهایی به شرح زیر گنجانده شد: بند ح- دولت مکلف است به منظور حفظ کرامت و منزلت ایثارگران و رزمندگان معسر نسبت به تأمین معیشت و پوشش بیمه‌ای آنان در قالب بودجه سنواتی اقدام نماید.
بند ط- دولت نسبت به ساماندهی و برقراری مستمری بسیجیان و رزمندگان معسر دوران دفاع مقدس اعم از بسیجیان تحت فرماندهی سپاه پاسداران، کمیته انقلاب اسلامی و جهاد سازندگی اقدام نماید.بند ی- سند راهبردی خدمات‌رسانی به رزمندگان توسط ستاد کل نیروهای مسلح با همکاری وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح، بنیاد شهید و امور ایثارگران و معاونت برنامه‌ریزی و معاونت راهبردی رئیس جمهور تهیه و به تصویب هیأت وزیران می‌رسد.
بند م- جانبازانی که صورت سانحه و مدارک بالینی ندارند ولی از نظر کمیسیون پزشکی، جانبازی آنان مورد تأیید می‌باشد متناسب با میزان جانبازی‌شان تحت پوشش بنیاد شهید قرار می‌گیرند. البته در قانون برنامه پنجم توسعه امتیازات دیگری از قبیل سهمیه استخدامی برای رزمندگان و همسر و فرزندان آنان، سهمیه اعضای هیأت علمی و... پیش‌بینی شده است اما نکته قابل‌تأمل این است که دومین سال قانون برنامه پنجم توسعه در حال سپری‌شدن است ولی هیچ اقدامی درباره قوانین مصوب انجام نگرفته است. روی سخن ما با نمایندگان مجلس است که آیا تنها وظیفه خود را تصویب قانون می‌دانند و نظارتی بر اجرای قانون ندارند؟ ماده دو قانون مدنی بیان می‌دارد: قوانین، 15روز پس از انتشار در سراسر کشور لازم‌الاجراست.
حال چرا قوانین مصوب مجلس درباره رزمندگان اجرا نمی‌شود؟ از نمایندگان مجلس دعوت می‌کنیم تا پاسخگوی سؤالات ما باشند.
روی دیگر سخن ما دولت است که چرا در اجرای قوانین مصوب مجلس درباره رزمندگان اقدامی نمی‌کند؟ تأخیر در تهیه سند راهبردی خدمات‌رسانی رزمندگان چه توجیهی دارد؟ چرا رزمندگان معسر مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند؟ آیا امکان هماهنگی بیشتر مجلس و دولت در رسیدگی به رزمندگان وجود ندارد؟
باز هم متذکر می‌شویم از اساسی‌ترین دلایل بی‌توجهی به رزمندگان، نبود یک سازمان متولی است تا زمانی که سازمان یا نهادی متولی امور رزمندگان نباشد و به عنوان نماینده‌ای امین، امور آنان را پیگیری نکند در وضعیت آنان تغییری ایجاد نخواهد شد. اینکه مجلس شورای اسلامی در تصویب قوانین، دولت را به طور کلی موظف کند کافی به نظر نمی‌رسد. اگر مجلس خواهان تحقق حقوق رزمندگان است، نهاد یا سازمان متولی آنان را تعیین کند تا پیگیری امور قانونی رزمندگان جایگاه سازمانی خود را در ساختار تشکیلاتی کشور پیدا کند.
