در این میان بیماری‌های کودکان هم مورد توجه است و آنهایی که بیش از بقیه در چگونگی عملکرد آنها در مدرسه و خانه تأثیرگذارند از اهمیت و جایگاه ویژه‌ای برخوردارند. «اختلال بیش‌فعالی- کم‌توجهی» یکی از این بیماری‌هاست که به اختصار خوانده می‌شود.
کودکانی که به ADHD مبتلایند، در تمرکز حواس دچار مشکل بوده، شدیداً پرتحرک هستند. والدینی که در ابتدای کار از این بیماری آگاهی ندارند و از دست شیطنت و ناآرامی فزاینده فرزندشان به ستوه آمده‌اند، او را حرف‌نشنو، لجباز، شیطان و بی‌توجه دانسته گاهی اوقات به دفعات او را تنبیه می‌کنند.
پدر و مادرانی که بدانند فرزندشان به ADHD دچار است، سعی می‌کنند شرایطی مساعد فراهم کنند تا او بهبود یابد و تا جایی که ممکن است به فعالیت‌ها و درس خواندن معمولی‌اش ادامه دهد. آنها می‌دانند که این بیش‌فعالی و ناآرامی در تمام طول روز ادامه دارد و مشغول نگه داشتن او پس از اتمام مدرسه کار دشواری است .
اولین گام در جهت انتخاب یک سرگرمی و فعالیت مناسب برای این کودکان که پس از مدرسه به آن مشغول شوند، پاسخ به یک پرسش کلیدی درباره ADHD است. این اختلال چه‌طور بر زندگی این کودک اثر گذاشته و او بیش از همه به چه چیزهایی علاقه پیدا کرده است؟ آیا این کودک ورزش را دوست دارد؟ رقابت در یک بازی گروهی را ترجیح می‌دهد یا این‌که در همراهی با همکلاسی‌ها و ارتباط با آنان مشکل دارد؟ آیا او احساساتش را بر زبان می‌آورد یا این‌که قادر به این کار نیست؟
یک مطلب به خوبی ثابت شده و آن این است که فعالیت‌های فیزیکی همواره به سود مبتلایان به اختلال بیش‌فعالی- کم‌توجهی است. ورزش و تحرک انرژی اضافی کودک را تخلیه کرده، مغز را به فعالیت وامی‌دارد و تحریکش می‌نماید.
شرکت در بازی‌ها و کارهای گروهی مهارت‌های اجتماعی او را تقویت می‌کند و پیروی از نظم و انضباط را تعلیم می‌دهد. زمانی پیش می‌آید که کودک خجالتی است و تمایل به شرکت در گروه‌ها و بازی‌های تیمی را ندارد. در این حالت بازی‌های انفرادی مثل دوچرخه‌سواری یا شنا می‌توانند مناسب و کمک کننده باشند.
گاهی اوقات بچه‌های مبتلا به ADHD دوست ندارند که پس از مدرسه ورزش کنند یا مهارت ورزشی خاصی- چه انفرادی و چه تیمی- را بیاموزند. هنر و سرگرمی‌های ذهنی می‌توانند جای آنها را پر کنند. نقاشی کشیدن، کاردستی درست کردن یا موسیقی، فعالیت‌هایی هستند که فرصت‌های خلاقانه‌ای را فراهم می‌کنند.
به‌علاوه، این کارها هم در قالب گروه‌های کودکان هم‌سال قادر به انجامند. زمانی که کودک در جمعی هم‌سن و سال قرار می‌گیرد و به کارهای خلاق و مورد علاقه‌اش مشغول می‌گردد، توانایی برقراری ارتباطات دوستانه را پیدا می‌کند، ذهن و مغزش را تحریک کرده به پویایی درمی‌آورد و ساعاتی پربار را سپری خواهد نمود.
در کنار این فرصت‌ها و گزینه‌ها، حالتی هم هست که با کودکی روبه‌رو می‌شویم که به همه فعالیت‌های بالا بی‌علاقه است. او به ADHD مبتلاست و لازم است که پس از مدرسه به کاری مشغول گردد. یک راه این است که از او بخواهیم در انجام کارهایی ساده به ما کمک کند و مسئولیت خاصی در خانه به عهده او باشد.
نکته مهمی که در این مقوله وجود دارد، نظارت بر پیشرفت کودک است. اگر ببینیم که او در انجام کار خاصی مثلاً ورزش فوتبال یا نقاشی پیشرفتی ندارد، باید فعالیت دیگری را جایگزین آن نمائیم. آگاهی از محدودیت‌ها، توانایی‌ها، علاقه‌ها و خواست‌های حقیقی کودکان بیش‌فعال، به پدر و مادرهایشان کمک می‌کند تا بهتر و ساده‌تر از پس تعدیل و حل این مشکل برآیند.
منبع: Freearticles.com
