به گزارش مهر، این یافته‌ها نشان دهنده بارقه‌ای از امید برای بازسازی یک عضو عملکردی توسط سلول‌های بنیادی پرتوان القایی انسانی است که می‌تواند برای گیرنده، شخصی سازی شود. این شیوه به نوعی یک داربست سه بعدی برای پیوند مدل‌های آزمایش دارو و شناخت رشد قلب نیز محسوب می‌شود.
لی یانگ، مجری ارشد این تحقیقات گفت: در آمریکا در هر 34 ثانیه یک نفر بر اثر بیماری قلبی جان خود را از دست می‌دهد و بیش از پنج میلیون نفر از نارسایی قلبی رنج می‌برند یعنی توانایی پمپاژ خون را ندارند. بیش از نیمی از بیماران قلبی به درمان‌های کنونی پاسخ نمی‌دهند و از سویی جامعه پزشکی با کمبود عضو اهدایی برای پیوند مواجه است.
به همین دلایل دانشمندان در پی پزشکی بازایی و راهبردهای مهندسی بافت برای یافتن راه حل‌های جدید برای این مساله مهم بر آمده‌اند. این توانایی برای جایگزین کردن یک تکه از بافت آسیب دیده توسط سکته مغزی یا شاید کل عضو، می‌تواند برای این بیماران امیدوار کننده باشد.
محققان در این پروژه، نخست همه سلول‌ها را از قلب موش خارج کردند فرایندی که 10 ساعت طول کشید. سپس چارچوب باقی مانده قلب را با سلول‌های قلبی و عروقی چند توانی (MCP ) پر کردند.
این سلول‌های جایگزین، توسط مهندسی معکوس سلول‌های فیبروبلاست به دست آمد که از نمونه برداری کوچک پوستی برای تولید سلول‌های بنیادی پرتوان القایی تهیه شده بودند. سپس این سلول‌های بنیادی پرتون القایی با عوامل رشد خاصی برای تمایزهای القایی بعدی رشد داده شد.
این فرایند موجب می‌شود سلول‌های چند توانی قلبی که سلول‌های پیش ساز هستند به سه نوع سلول قلبی از جمله کاردیومیوسیت، اندوتلیال و سلول‌های عضلانی صاف متمایز شوند. به گفته یانگ هیچ کس پیش از این، استفاده از این سلول‌های MCP را برای باززایی قلب آزمایش نکرده است.
پس از چند هفته قلب موش نه تنها با استفاده از سلول‌های انسانی بازسازی شد بلکه با سرعت 40 تا 50 ضربه در دقیقه دوباره به تپش افتاد.
دانش پژوهان می‌گویند باید تحقیقات بیشتری صورت گیرد تا ضربان قلب به اندازه‌ای که برای پمپاژ قلب کافی باشد قدرت بیابد و از سوی دیگر سیستم هدایت الکتریکی قلب به طور صحیح بازسازی شود از این رو سرعت ضربان قلب به طور مناسب بالا و پایین خواهد رفت.
